Het laatste nieuws over Italië

Het nationale team van Italië is actief onder de bijnaam La Squadra Azzurra of Azzurri, een verwijzing naar het blauwe thuistenue. Met vier wereldtitels en twee Europese titels is Italië een van de meest succesvolle landenteams ter wereld.

• Het Italiaanse nationale team maakt deel uit van de FIGC
• De bijnaam van het team luidt ‘La Squadra Azurrra’ of ‘Azzurri’
• Italië werd vier keer wereldkampioen
• De Europese titel werd tweemaal een prooi
• Het land organiseerde meerdere eindrondes

Grootmacht in het interlandvoetbal

In 1898 werd de Federazione Italiana Giuoco Calcio (FIGC) opgericht. De Italiaanse voetbalbond werd verantwoordelijk voor het organiseren van clubcompetities en liet eveneens een nationaal team optuigen. De eerste interland werd op 15 mei 1910 afgewerkt in Milaan, waar meteen een afgetekende 6-2 overwinning werd behaald op Frankrijk.

Italië deed in 1920 en 1924 mee aan de Olympische Zomerspelen. In beide edities werd de kwartfinale bereikt, maar respectievelijk Frankrijk en Zwitserland bleek te sterk. De derde deelname in 1928 bleek succesvoller. In Amsterdam ging de halve finale tegen titelverdediger Uruguay verloren, maar in de strijd om een bronzen medaille werd simpel afgerekend met Egypte (11-3).

WK-geschiedenis

Uruguay organiseerde in 1930 het allereerste WK voetbal. Het deelnemersveld werd samengesteld op basis van uitnodigingen, maar Italië werd hierbij gepasseerd. Op aandringen van Benito Mussolini werd het tweede wereldkampioenschap in 1934 afgewerkt op Italiaanse bodem. Het WK werd als zeer controversieel bestempeld gezien de fascistische status van het thuisland en een aantal omstreden arbitrale beslissingen. Circa 45.000 toeschouwers zagen Italië de WK-finale winnen ten koste van Tsjecho-Slowakije.

Giuseppe Meazza werd in 1934 verkozen tot beste speler van het WK. De in Milaan geboren vleugelaanvaller speelde gedurende zijn carrière voor clubs als AC Milan, Internazionale en Juventus. Na zijn loopbaan leidde hij teams als Inter, Besiktas en de nationale ploeg van Italië. Als beloning voor zijn verdiensten is het gezamenlijke stadion van AC Milan en Internazionale naar hem vernoemd, al ligt dat gevoelig bij de supporters van eerstgenoemde club. Milan-supporters verkiezen daarom de naam San Siro.

Het derde WK werd in 1938 gespeeld in Frankrijk. Italië wist achtereenvolgens Noorwegen (2-1), Frankrijk (3-1) en Brazilië (2-1) te verslaan en plaatste zich daarmee voor de tweede keer in de geschiedenis voor de WK-finale. De Italianen prolongeerden de wereldtitel door Hongarije met 4-2 te verslaan en zorgde daarmee voor een primeur. De Azzurri kregen echter geen kans om de succesformule te verlengen, aangezien het WK door het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog niet werd afgewerkt in de jaren veertig.

Na de Tweede Wereldoorlog wist Italië geen hoge ogen te gooien op het WK. In 1950, 1954, 1962 en 1966 werd de tweevoudig wereldkampioen al in de eerste ronde huiswaarts gestuurd en ontbrak tussendoor zelfs op de eindronde van 1958. Pas in 1970 speelde Italië weer een rol van betekenis op het wereldkampioenschap. Voor de derde keer in de geschiedenis werd de WK-finale bereikt, maar voor het eerst resulteerde dat niet in een eindzege. Het Brazilië van Pelé triomfeerde: 1-4.

Op het WK van 1978 eindigde Italië als tweede in de groepsfase, achter het Nederlands elftal. De Azzurri werden daardoor veroordeeld tot het spelen van de troostfinale. In het Argentijnse Buenos Aires bleek Brazilië met 1-2 te sterk. Een domper voor Italië, dat revanche nam op het WK van 1982. De Italianen wonnen de halve finale met 2-0 van Polen dankzij een dubbelslag van Paolo Rossi, die in de WK-finale tegen West-Duitsland ook de gelijkmaker opeiste. Doelpunten van Marco Tardelli en Alessandro Altobelli volstonden vervolgens voor de derde wereldtitel.

De vierde wereldbeker liet even op zich wachten. In 1994 werd de WK-finale wel opnieuw bereikt, maar de strafschoppenserie tegen Brazilië ging verloren. Historisch is vooral de misser van Roberto Baggio, die de laatste strafschop van Italië hoog over schoot. Vier jaar eerder hadden de Italianen nog een bronzen medaille behaald op het wereldtoneel. Italië werd in 1998 (kwartfinale) en 2002 (achtste finale) voortijdig naar huis gestuurd.

Materazzi versus Zidane

Het WK van 2006 verliep naar wens voor Italië. De 1-0 overwinning op Australië in de achtste finale zorgde wel voor de nodige commotie vanwege de late strafschop, maar Oekraïne en Duitsland werden vervolgens relatief eenvoudig opzij gezet. In de WK-finale zorgde Zinédine Zidane voor de snelle voorsprong voor Frankrijk, maar Marco Materrazzi maakte al in de negentiende minuut gelijk. Een ruzie tussen beide doelpuntenmakers resulteerde in de verlenging in een rode kaart voor Zidane. Frankrijk kwam die klap niet te boven en verloor de strafschoppenserie.

Italië staat sinds 2006 op vier wereldtitels. Sinds de finale in Berlijn is de WK-hegemonie voorbij. In 2010 en 2014 vloog het Zuid-Europese land al na de groepsfase naar huis, waar de ploeg in 2018 en 2022 zelfs helemaal ontbrak op het wereldkampioenschap.

EK-geschiedenis

Italië debuteerde in 1968 op het EK voetbal. Het bleek een uiterst succesvol toernooi voor de Italianen, die meteen de Europese titel veroverden. Het bereiken van de finale was overigens puur geluk. De halve finale tegen de Sovjet-Unie eindigde in 0-0 en van een verlenging was in die tijd nog geen sprake. Er werd simpelweg geloot voor de finaleplaats. De Russische aanvoerder Albert Sjesternjov koos voor munt en kreeg ongelijk, waardoor Italië zich pardoes finalist mocht noemen. Joegoslavië werd over twee wedstrijden verslagen: 1-1 en 2-0.

Italië wist in de jaren tachtig niet door te dringen tot de finale van het EK. Ook de jaren negentig leverden geen EK-succes op, maar de eerste eindronde van de 21ste eeuw leverde wel een finaleplaats op. Ten koste van gastheer Nederland werd de strafschoppenserie in de halve finale gewonnen, mede dankzij een Panenka-penalty van Francesco Totti. Italië verloor de EK-finale van 2000 op sneue wijze. Sylvain Wiltord maakte in de vierde minuut van de blessuretijd de openingstreffer van Marco Delvecchio onschadelijk, waarna David Trezeguet in de 103e minuut de Golden Goal maakte voor Frankrijk.

Ook in 2012 verloor Italië de EK-finale en ditmaal volledig kansloos: 4-0 voor Spanje. De tweede Europese titel liet tot 2021 op zich wachten. Italië nam in de halve finale revanche door de Spanjaarden na strafschoppen te verslaan en herhaalde dit kunstje in de finale tegen Engeland.

Laatste update: 22 maart 2023