Laatste nieuws over AC Milan

AC Milan is een Italiaanse voetbalclub uit Milaan. Thuiswedstrijden van de Rossoneri worden afgewerkt in San Siro, dat men deelt met aartsrivaal Internazionale.

• AC Milan werd in 1899 opgericht
• San Siro is de thuishaven van de Italiaanse topclub
• De club deelt dit stadion met aartsrivaal Internazionale
• AC Milan draagt de bijnaam ‘Rossoneri’
• Het team won zeventien landstitels en zeven keer de Europa Cup I/Champions League

AC Milan in nationaal clubverband

AC Milan werd op 16 december 1899 opgericht door een groep zakenlui uit Engeland. Onder leiding van Alfred Edwards en Herbert Kilpin ontstond Milan Football and Cricket Club. In het seizoen 1900-1901 mocht de club voor het eerst deelnemen aan de het Italiaanse kampioenschap, dat voor die tijd telkens een prooi was voor Genoa (1898-1900). De club uit Genua bereikte in 1901 andermaal de finale, maar de hegemonie eindigde door toedoen van Milan: 1-0. Ten tijde van de eerste landstitel bestond de club pas zeventien maanden.

Genoa herstelde de suprematie door tussen 1902 en 1904 opnieuw drie opeenvolgende titels te bemachtigen. In 1905 was het voor het eerst de beurt aan Juventus. Milan Football & Cricket Club bleef evenwel competitief, met de landstitels van 1906 en 1907 als beloning. Een jaar na de derde landstitel ontstond er een scheur binnen de club. Een deel van de leden besloot zich af te scheiden door een nieuwe voetbalclub op te richten: Internazionale. Deze stadsgenoot groeide uit tot dé aartsrivaal van de Rossoneri.

Internazionale veroverde de landstitel van 1910. Milan Football & Cricket Club deed in de twee daaropvolgende seizoenen een gooi naar het kampioenschap, maar moest genoegen nemen met een tweede plaats achter Pro Vercelli. Tot na de Eerste Wereldoorlog bleef de club meedraaien in de top van Italië, maar langzaam maar na de invoering van de Serie A daalde men af naar de middenmoot. Ondertussen onderging de club meermaals een naamsverandering. Na Milan Football Club (1919) ontstond in 1939 de naam Associazione Calcio Milan, ofwel AC Milan.

Succesvol na de Tweede Wereldoorlog

In de eerste vijftien jaar van de Serie A eindigde AC Milan nooit hoger dan de derde plaats. De Rossoneri bereikten in 1942 wel voor het eerst de finale van de Coppa Italia, maar Juventus bleek over twee duels een maatje te groot (1-1 thuis, 4-1 uit). Na de Tweede Wereldoorlog werd de club uit Milaan weer competitief. Dat was deels toe schrijven aan de komst van een aantal Zweden (Gunnar Gren, Gunnar Nordahl en Nils Liedholm) alsmede een aantal Zuid-Amerikanen (Juan Alberto Schiaffino en José Altafini).

AC Milan sloot het seizoen 1947-1948 af met een tweede plaats in de Serie A. Twee jaar later evenaarde de club uit Milaan deze klassering, maar in 1951 bracht men de titelstrijd voor het eerst sinds 1908 tot een goed einde. Aartsrivaal Internazionale eindigde op één punt achterstand. Het succes smaakte duidelijk naar meer. AC Milan wist ook de landstitels van 1955, 1957, 1959 en 1962 binnen te slepen. Altafini groeide in de periode 1958-1965 uit tot een clubicoon met 161 doelpunten in 246 wedstrijden.

In 1968 veroverde AC Milan voor het eerst de Coppa Italia door af te rekenen met Pescara (1-0). Amarildo kroonde zich tot matchwinner in de bekerfinale. Een jaar later moest de Milanese formatie de eindzege aan Torino laten, maar in de Serie A kroonde men zich wel tot de nummer één. AC Milan mocht hierdoor deelnemen aan de Europacup I, de voorloper van de Champions League. De rood-zwarte formatie schreef in 1969 geschiedenis door dit toernooi te winnen. Ten koste van het Argentijnse Estudiantes won men vervolgens ook de wereldbeker.

Verbanning naar de Serie B

AC Milan veroverde zowel in 1972, 1973 als 1977 de Coppa Italia. In de Italiaanse Serie A beleefde de club daarentegen een aantal moeizame jaren, met de tiende plaats van 1977 als dieptepunt. De Milanese formatie kroonde zich twee jaar later tot landskampioen door Perugia af te troeven in de titelstrijd. Het kampioenschap bracht de glimlach weer terug in San Siro, maar die bleek van korte duur. Samen met Lazio Roma werd AC Milan schuldig bevonden aan omkoping met een verbanning naar de Serie B als resultaat.

Binnen één seizoen keerde AC Milan als kampioen terug naar de Serie B, maar het omkoopschandaal liet diepe sporen na. In 1982 degradeerde de club zelfs op sportieve gronden naar het tweede niveau van Italië. AC Milan herstelde zich opnieuw door de Serie B-titel te bemachtigen. Ditmaal bleek het team wel bij machte om terug te keren naar de top van het Italiaanse voetbal. Dat was mede te danken aan mediamagnaat Silvio Berlusconi, die in 1986 aan de macht kwam als eigenaar.

Nederlandse glorie in Milaan

Berlusconi zorgde voor een kwaliteitsimpuls in Milaan. De invloedrijke eigenaar was verantwoordelijk voor het aantrekken van drie topspelers uit Nederland: Marco van Basten, Ruud Gullit (1987) en Frank Rijkaard (1988). Ook Italiaanse spelers als Franco Baresi, Alessandro Costacurta, Roberto Donadoni, Paolo Maldini en Mauro Tassotti maakten in die jaren hun opwachting voor de club. AC Milan won niet alleen de landstitel van 1988, 1992, 1993 en 1994, maar kroonde zich ook meermaals tot de beste ploeg van Europa door de Europacup I annex Champions League te winnen. Dat succes was mede te danken aan de komst van trainer Fabio Capello.

Rijkaard (1993) en Gullit (1994) vertrokken als eerste Nederlanders uit Milaan. Van Basten worstelde ondertussen met grote enkelproblemen, waardoor hij zich in 1995 genoodzaakt voelde om te stoppen als profvoetballer. De pas dertigjarige spits maakte in totaal 129 doelpunten in 205 wedstrijden voor de Rossoneri. Van Basten, die in Milaan de bijnaam San Marco verdiende, nam op 17 augustus 1995 officieel afscheid van de ruim 80.000 aanwezige Milan-fans. Trainer Capello barstte tijdens diens ereronde in tranen uit.

Wisselvallige jaren

Zonder Van Basten, Gullit en Rijkaard beleefde AC Milan wisselvallige jaren. In 1996 en 1999 veroverden de Rossoneri opnieuw de landstitel, maar in de tussenliggende seizoenen eindigde de club in de grijze middenmoot van de Serie A (elfde en tiende). Aan het begin van de 21ste eeuw bleef de club meedraaien in de top van de Serie A. Dit leidde tot een nieuwe landstitel (2004) en de winst van de Coppa Italia (2003) alsmede nieuw Champions League-succes. Spelers als Dida, Cafú, Rui Costa, Maldini, Alessandro Nesta, Jaap Stam, Gennaro Gattuso, Kaká, Andrea Pirlo, Clarence Sedorf en Filippo Inzaghi maakten in die periode deel uit van de selectie.

In 2006 kwam AC Milan negatief in het nieuw. Net als Juventus, Fiorentina en SS Lazio zou de club een rol hebben gespeeld in het zogeheten Calciopoli-schandaal. De concurrent uit Turijn werd zelfs teruggezet naar de Serie B, maar de club uit Milaan ontsnapte aan grote consequenties. Van de aanvankelijke sanctie (44 punten aftrek) bleef uiteindelijk dertig punten aftrek over plus 30.000 euro boete en een thuiswedstrijd zonder publiek. AC Milan plaatste zich desalniettemin voor de voorrondes van de Champions League voor het seizoen 2007-2008. Binnen Italië werd dit ‘succesje’ gelinkt aan de invloed van Berlusconi, die naast clubeigenaar ook jarenlang premier van het land was.

Zware jaren voor AC Milan

AC Milan versterkte zich in de zomer van 2008 met de Braziliaanse baltovenaar Ronaldinho. In het daaropvolgende jaar vertrok zowel smaakmaker Kaká (Real Madrid) als succestrainer Carlo Ancelotti. De ingezette koers leidde niet meteen tot succes, waardoor de club onder leiding van technisch directeur Leonardo een ommezwaai maakte. Dit leidde medio 2010 tot het aantrekken van trainer Massimiliano Allegri alsmede de komst van spelers als Zlatan Ibrahimovic, Thiago Silva en Robinho. Een half jaar later maakte Mark van Bommel eveneens zijn opwachting in San Siro.

In het seizoen 2010-2011 kroonde AC Milan zich voor het eerst sinds 2004 weer tot landskampioen. Het daaropvolgende seizoen maakten de Rossoneri opnieuw aanspraak op het kampioenschap, maar uiteindelijk wist Juventus er met de titel vandoor te gaan (vier punten verschil). Er brak opnieuw een donkere periode aan in Milaan. In het seizoen 2014-2015 zakte de club uit Milaan zelfs af naar de tiende plaats van de Serie A. Het team eindigde tussen 2013 en 2020 zelfs geen enkele keer in de topvier van Italië.

Berlusconi vertrok in 2017 als eigenaar van AC Milan. Aanvankelijk viel de club in Chinese handen, maar al na een jaar verhuisden de aandelen naar een partij uit de Verenigde Staten. In mei 2018 kwam de Serie A-gigant lijnrecht tegenover de UEFA te staan. AC Milan zou de financiële spelregels hebben overtreden en werd daarom voor twee seizoenen uitgesloten van Europees voetbal. Na een beroepszaak bij het internationaal sporttribunaal CAS verdween deze sanctie van tafel.

Eindelijk weer landskampioen

AC Milan speelde in het seizoen 2020-2021 eindelijk weer een hoofdrol in het Italiaanse voetbal. Mede dankzij de doelpunten van Ibrahimovic eindigde de club als tweede in de Serie A. Internazionale bleek een maatje te groot in de titelstrijd (twaalf punten) verschil, maar een jaar later was het alsnog raak voor de stadgenoot. Met Olivier Giroud en Rafael Leão als smaakmakers kroonde Milan zich tot kampioen van 2022. Twee jaar later eindigde men als tweede, maar uitgerekend in de stadsderby wist Inter de Scudetto binnen te slepen.

Rivaliteit

Internazionale is de aartsrivaal van AC Milan. Onderlinge wedstrijden staan bekend als de Derby della Madonnina, dat refereert aan het Maria-beeld op de Kathedraal van Milaan. Al in 1908 stonden beide clubs voor het eerst tegenover elkaar tijdens een toernooi in Zwitserland (2-1 overwinning). In de jaren zestig domineerden de formaties uit Milaan zowel in de Serie A als Europese clubcompetities, waardoor de rivaliteit een hoogtepunt bereikte. De stadsderby bereikte in het seizoen 2004-2005 een dieptepunt: Milan-doelman Dida werd tijdens de kwartfinalewedstrijd in de Champions League geraakt door een fakkel.

Ook Serie A-rivaal Juventus mag als rivaal worden betiteld. In het verleden maakte ook Genoa extra sentiment los bij AC Milan, met de dood van Vincenzo Spagnolo in 1995 als dieptepunt. De aanhanger van de club uit Genoa werd doodgestoken door een supporter van de Milanese club.

---

AC Milan in Europees clubverband

AC Milan debuteerde in 1938 op het Europese podium. In de Mitropacup verloor de Italiaanse club over twee wedstrijden van het Roemeense Ripensia Timisoara (3-4). Halverwege de jaren vijftig introduceerde de UEFA de eerste Europese clubtoernooien, waaronder de Europacup I. AC Milan mocht in het seizoen 1955-1956 voor het eerst deelnemen aan de voorloper van de UEFA Cup. De Rossoneri rekenden hierin af met 1. FC Saarbrücken en Rapid Wien, maar verloren in de halve finale van Real Madrid. Twee jaar later was De Koninklijke eveneens te sterk in de finale (2-3).

In het seizoen 1962-1963 veroverde AC Milan de eerste Europese hoofdprijs uit de clubgeschiedenis. Het Portugese Benfica ging in de finale over de knie: 2-1. De Braziliaan José Altafini maakte op Wembley het verschil door beide doelpunten voor zijn rekening te nemen, nadat Eusébio de opponent nog aan de leiding had gebracht. AC Milan won aan het einde van de jaren zestig zowel de Europacup II (1968) als de Europacup I (1969) door respectievelijk Hamburger SV en Ajax te verslaan.

In de Europacup I-finale van 1969 maakte Pierino Prati hoogstpersoonlijk het verschil. De aanvaller nam drie van de vier doelpunten voor zijn rekening tegen Ajax, dat onder meer Johan Cruijff in de gelederen had. AC Milan werd in het daaropvolgende seizoen al in de achtste finale onttroond door Feyenoord, dat later dat seizoen de allereerste Europacup veroverde namens Nederland. Ajax groeide tussen 1971 en 1974 alsnog uit tot de sterkste club van Europa door de trofee drie opeenvolgende seizoenen te bemachtigen.

Nieuwe successen in Europa

AC Milan veroverde in het seizoen 1972-1973 opnieuw de Europacup II dankzij een 1-0 overwinning op Leeds United. Dankzij deze triomf mochten de Italianen strijden om de Europese Supercup, maar over twee wedstrijden bleek Ajax een maatje te groot (1-0 thuis, 6-0 uit). Titelprolongatie bleef in 1974 uit door de verloren finale tegen 1. FC Magdeburg (0-2). De Milanese formatie bleef na deze zeperd langdurig zonder Europese prijs, maar in 1989 volgde dan toch een nieuwe Europacup I-zege door Steaua Boekarest met 4-0 te verslaan. Zowel Van Basten als Gullit scoorde tweemaal in Camp Nou.

In 1990 won AC Milan de Europacup I opnieuw. Ditmaal maakte Oranje-international Frank Rijkaard het verschil in de finale: 1-0 tegen Benfica. Het hoofdtoernooi van Europa maakte in 1992 plaats voor een geheel nieuwe toernooi: de Champions League. AC Milan deed in het seizoen 1992-1993 meteen een gooi naar de eindzege, maar verloor in München met 0-1 van het Franse Olympique Marseille.

Eerste Champions League-succes

In het seizoen 1993-1994 wist AC Milan de Champions League alsnog voor het eerst te winnen. Onder leiding van Fabio Capello rekende de Serie A-gigant eenvoudig af met topfavoriet FC Barcelona: 4-0. Daniele Massaro (tweemaal), Marcel Desailly en Dejan Savicevic zorgden voor de overtuigende eindzege tegen de manschappen van trainer Cruijff. AC Milan plaatste zich eveneens voor de finale van 1995, maar een puntertje van Ajax-spits Patrick Kluivert besliste het duel in het voordeel van de Amsterdammers.

AC Milan plaatste zich eveneens voor de finales van 2003, 2005 en 2007. In het eerst- en laatstgenoemde jaar wonnen de Rossoneri de Champions League door af te rekenen met Juventus (na strafschoppen) en Liverpool (2-1). De meest besproken finale ging echter verloren. In 2005 leidde AC Milan halverwege met 3-0 dankzij een razendsnel doelpunt van Paolo Maldini en een dubbelslag van Hernán Crespo, maar Liverpool trok de stand binnen negentig minuten weer recht. Na strafschoppen wonnen The Reds. Twee jaar later nam de Milanese formatie wraak.

Sinds 2007 wacht AC Milan op een nieuwe eindzege in Europees clubverband. Tijdens het seizoen 2022-2023 wist de club voor het eerst in jaren weer eens de halve finale van de Champions League te bereiken, maar uitgerekend aartsrivaal Internazionale bleek over twee duels een maatje te groot (0-2 thuis, 1-0 uit).

---

Nederlandse invloed

Verschillende Nederlanders hebben het shirt van AC Milan gedragen. Een overzicht:

Naam (periode)	Naam (periode)
Marco van Basten (1987-1995)	Klaas-Jan Huntelaar (2009-2010)
Winston Bogarde (1997)	Patrick Kluivert (1997-1998)
Mark van Bommel (2011-2012)	Nigel de Jong (2012-2016)
Edgar Davids (1996-1998)	Tijjani Reijnders (2023-heden)
Urby Emanuelson (2011-2014)	Michael Reiziger (1996-1997)
Harvey Esajas (2004-2005)	Frank Rijkaard (1988-1993)
Marco van Ginkel (2014-2015)	Clarence Seedorf (2012-2012)
Ruud Gullit (1987-1994)	Jaap Stam (2004-2006)

Tussen januari en juni 2014 stond AC Milan onder leiding van Clarence Seedorf. De oud-voetballer van de Rossoneri leidde de club 22 officiële wedstrijden, maar werd na een half jaar alweer ontslagen.

---

Het stadion van AC Milan

San Siro is de thuisbasis van zowel AC Milan als Internazionale. Het iconische voetbalstadion werd in 1925 gebouwd in het Milanese district San Siro, waar de stadionnaam dan ook aan refereert. De opening van het stadion vond een jaar later plaats met een wedstrijd tussen de twee Milanese clubs (3-6 voor Inter). Sinds 1979 heet het stadion officieel Stadion Giuseppe Meazza, maar hij maakte vooral furore in het shirt van de aartsrivaal. AC Milan gebruikt om die reden ‘gewoon’ San Siro als naam.

In 1934 fungeerde San Siro voor het eerst als decor voor een grote eindronde: het WK. Het stadion van de Milanese clubs werd eveneens gebruikt tijdens EK van 1980 en het WK van 1990. De Final Four van de Nations League vond in 2021 eveneens plaats in Milaan. San Siro is daarnaast het decor geweest van verschillende Europese clubfinales, waaronder Feyenoord – Celtic in 1970 (2-1). Ook hebben grote artiesten en bands hier opgetreden.

San Siro heeft een maximale capaciteit van 80.018 plaatsen.

---

Veelgestelde vragen over AC Milan

Laatste update: 6 januari 2025