Laatste nieuws over VVV-Venlo

VVV-Venlo is een voetbalclub uit de Limburgse stad Venlo. De club is op 7 februari 1903 opgericht en draagt in thuiswedstrijden een shirt dat geheel geel kleurt. De afkorting VVV staat voor ‘Venlose Voetbal Vereniging’.

• VVV-Venlo werd in 1903 opgericht
• De afkorting staat voor Venlose Voetbal Vereniging
• Thuiswedstrijden worden afgewerkt in De Koel
• VVV won de KNVB Beker één keer
• Het team werd driemaal kampioen in de Eerste Divisie

Fiere bespeler van De Koel

In de negentiende eeuw werd in Venlo door een lokale vriendengroep de voetbalvereniging De Gouden Leeuw opgericht. In die jaren wisselde de club meermaals van naam en in februari 1903 werd besloten om de Venlose Voetbal Vereniging (VVV) in het leven te roepen. Nadien zijn een aantal clubs opgegaan in VVV: VITOS, THOR (1909) en Quick (1910).

In de eerste jaren van VVV bestond er geen Eerste Klasse in het zuiden van Nederland. Dat veranderde pas in 1912. De Venlonaren waren vanaf het begin actief in deze divisie, maar in 1922 degradeerde de club naar de Tweede Klasse. Ondanks een aantal kampioenschappen lukte het niet om de promoveren naar de Eerste Klasse. Pas na de Tweede Wereldoorlog lukte het VVV om dankzij uitbreiding van het aantal eersteklassers om terug te keren met tussen 1948 en 1952 vier vierde plaatsen op rij.

Betaald voetbal

In 1953 kwam VVV in botsing met de KNVB, dat de club betichtte van het betalen van spelers. In die tijd was er nog geen sprake van betaald voetbal en maakte de voetbalbond korte metten met betalingen aan de voetballers. De invoering van het betaald voetbal in Nederland bleek echter uitstel van executie. In 1954 werd door de NBVB, de tegenhanger van de KNVB, een professionele voetbalcompetitie in het leven geroepen. Uitgerekend stadgenoot Sportclub Venlo ’54 speelde tegen Alkmaar ’54 (voorloper AZ) de eerste wedstrijd in het betaald voetbal.

VVV was niet actief in de NBVB-competitie. De competitie was een dusdanig succes dat de KNVB overstag ging. Nog in 1954 fuseerden de KNVB en de NBVB, waar vervolgens ook VVV en Sportclub Venlo ’54 overgingen tot een fusie. Onder de naam Sportclub Venlo ’03 (verwijzend naar het oprichtingsjaar) werd in de eerste officiële wedstrijd meteen met 2-3 gewonnen van Ajax. Een mooie prestatie voor de Venlonaren, die in de jaren vijftig en zestig enige tijd meedraaiden in de bovenste regionen. Grote namen als Jan Klaassens, Faas Wilkes en Coy Koopal speelden in die tijd voor de club.

Switchen tussen Ere- en Eerste Divisie

Het verblijf van de Venlonaren op het hoogste niveau duurde tot 1962. VVV, dat in 1959 de KNVB Beker wist te winnen, zakte in één jaar af van plek drie naar zeventien en degradeerde uit de Eredivisie. De Limburgse club werden getroffen door financiële problemen en daardoor ging het ook sportief niet van een leien dakje. VVV speelde zelfs vier seizoenen (twee periodes) in de Tweede Divisie, waar de Eredivisie tot diep in de jaren zeventig een onhaalbaar doel bleef.

In 1972, 1973 én 1974 eindigde VVV telkens in de onderste regionen van de Eerste Divisie. Toch betekende die fase het einde van een donkere periode. In 1975 eindigde VVV plots als vijfde om het daaropvolgende seizoen als nummer twee te promoveren naar de Eredivisie. Op het hoogste niveau sloeg de club geen modderfiguur, er werd zelfs gewonnen van Feyenoord en PSV, maar de vele wisselingen in de selectie en technische staf betekenden na drie seizoenen opnieuw degradatie.

In de twintigste eeuw lukte het VVV daarna nog driemaal om te promoveren naar de Eredivisie. Het verblijf op het hoogste niveau duurde respectievelijk vier seizoenen (1985-1989) en twee keer één seizoen (1991-1992 en 1993-1994). Na de degradatie van 1994 verbleven de Venlonaren de rest van de eeuw op het tweede niveau van Nederland. Vooral de jaren rond de daadwerkelijke eeuwwisseling verliepen dramatisch, met de achttiende plaats in 2001 als grootste dieptepunt.

Pas in 2007 wist VVV eindelijk afscheid te nemen van de Eerste Divisie. De verwachtingen waren in dat seizoen niet hoog te noemen, maar na een tweede plaats lukte het de Venlonaren om de play-offs in eigen voordeel te beslissen. In de finaleronde werd RKC Waalwijk in een drieluik verslagen met promotie als beloning. Op het hoogste niveau pakte VVV een punt tegen alle clubs uit de traditionele topdrie (Ajax, Feyenoord en PSV), maar dat bleek niet voldoende voor lijfsbehoud. Als nummer zeventien ging VVV in de play-offs kopje onder.

Honda in Venlo

Het Eredivisie-avontuur smaakte naar meer en binnen een jaar werd de terugkeer een feit door kampioen te worden in de Eerste Divisie. VVV had een prachtig elftal met smaakmakers als Keisuke Honda, Ruben Schaken en Sandro Calabro. Vooral de Japanner groeide uit tot een sensatie in De Koel en hij werd dan ook verkozen tot beste speler van de Eerste Divisie. Honda maakte ook in de Eredivisie indruk, waardoor VVV hem halverwege het seizoen 2009-2010 voor een clubrecord (zeven miljoen euro) verkocht aan CSKA Moskou.

Het vertrek van Honda kwam de prestaties van VVV niet ten goede, terwijl na het seizoen ook andere smaakmakers afzwaaiden in De Koel. In de seizoenen 2009-2010 en 2010-2011 handhaafde de club uit Venlo zich nog wel in de Eredivisie, maar in 2013 volgde alsnog de onvermijdelijke degradatie. In de play-offs verloor VVV roemloos van eerstedivisionist Go Ahead Eagles (0-1 en 0-3).

Degradatie na succes Steijn

Het Eerste Divisie-avontuur van VVV bleef ditmaal beperkt tot vier seizoenen. Onder Maurice Steijn werd stapsgewijs gewerkt aan het herstel van de club. In de eerste twee seizoenen onder zijn leiding greep VVV nog naast promotie, maar in zijn derde jaar loodste hij VVV naar de titel en daarmee de Eredivisie. Onder zijn leiding presteerde de Limburgse club uitstekend door zich achtereenvolgens als vijftiende en twaalfde veilig te spelen. Steijn besloot medio 2019 om zijn succesvolle VVV-periode af te sluiten door een lucratief aanbod uit de Verenigde Arabische Emiraten te accepteren.

Robert Maaskant volgde Steijn op, maar hij kreeg het niet voor elkaar om de club aan het swingen te krijgen. Na een 6-1 nederlaag bij Heracles Almelo besloot VVV om de trainer in november 2019 alweer te ontslaan. Uiteindelijk werd Hans de Koning aangesteld als opvolger en onder zijn leiding handhaafde VVV zich in de Eredivisie. Het bleek uitstel van executie. Hoewel VVV de halve finale van het bekertoernooi bereikte en Giorgos Giakoumakis zich met 26 goals tot Eredivisie-topscorer kroonde, degradeerde VVV uiteindelijk onder Jos Luhukay uit de Eredivisie. Dieptepunt dat seizoen was de 0-13 thuisnederlaag tegen Ajax.

In het seizoen 2021-2022 eindigde VVV op een teleurstellende tiende plaats. Luhukay maakte in de zomer van 2022 plaats voor Rick Kruys als trainer. Onder zijn leiding bereikte VVV de play-offs om promotie/degradatie, maar na het uitschakelen van Willem II ging het na strafschoppen mis tegen Almere City FC.

Het stadion

VVV speelde van 1903 tot 1972 in Stadion De Kraal, dat op steenworp afstand van het huidige stadion ligt. De overblijfselen van het stadion zijn nog steeds te bezichtigen en sinds 2020 gebruikt VVV die locatie zelfs weer om de trainingen af te werken. VVV maakte in 1972 de overstap naar De Koel, dat een van de meest iconische stadions van Nederland is geworden dankzij het opvallende ontwerp. Vooral de trap tussen de kleedkamers en het speelveld is berucht geworden.

Het huidige stadion van VVV-Venlo heet officieel Covebo Stadion, maar in de volksmond spreekt men ‘gewoon’ van De Koel. Het onderkomen heeft een capaciteit van achtduizend plaatsen. Er is wel sprake geweest van een overstap naar een nieuw stadion, maar vooralsnog is er geen doorbraak in die richting gerealiseerd.

Laatste update: 4 juni 2023