Het laatste nieuws over VVV-Venlo

VVV-Venlo is een Nederlandse voetbalclub uit Venlo. Thuiswedstrijden van de Limburgers worden afgewerkt in het Covebo Stadion – De Koel.

• VVV-Venlo werd in 1903 opgericht
• De afkorting staat voor Venlose Voetbal Vereniging
• Thuiswedstrijden worden afgewerkt in De Koel
• VVV won de KNVB Beker één keer
• Het team werd driemaal kampioen in de Eerste Divisie

Fiere bespeler van De Koel

THOR (Tot Heil Onzer Ribbenkast) was een van de eerste voetbalclubs in Venlo. Zij werden een voorbeeld voor andere vriendengroepen, die eveneens een voetbalvereniging besloten op te richten. Eén van die vriendengroepen koos voor de naam De Gouden Leeuw en koos voor een veldje aan de Kaldenkerkerweg voor het spelen van wedstrijden. Na een aantal naamsveranderingen, waaronder Valuas, ontstond op 7 februari 1903 de hedendaagse club: VVV. Deze afkorting staat voor Venlose Voetbal Vereniging.

VVV is in de beginperiode gefuseerd met verschillende clubs: VITOS, THOR (1909) en Quick (1910). Zuid-Nederland kreeg vanaf het seizoen 1912-1913 een Eerste Klasse, waardoor de kampioenen uit deze regio mochten strijden om de landstitel. VVV vestigde zich niet permanent op het hoogste niveau. In 1922 degradeerden de Venlonaren uit de Eerste Klasse. Op Tweede Klasse-niveau veroverde het team maar liefst zeven kampioenschappen, maar dat werd niet bekroond met promotie.

Na de Tweede Wereldoorlog groeide het deelnemersveld van de Eerste Klasse. Dit besluit speelde VVV in de kaart, aangezien de club de mogelijkheid kreeg om weer op het hoogste niveau te spelen. Tussen 1949 en 1954 eindigde VVV maar liefst vijfmaal als vierde (één keer vijfde).

Betaald voetbal in Venlo

In de jaren vijftig groeide de roep om de invoering van het betaald voetbal in Nederland. Aanvankelijk wilde de KNVB daar niets van weten, maar de oprichting van de NBVB veranderde alles. Het succes van de nieuwe voetbalbond opende de ogen van de verantwoordelijken in Zeist. De eerste profcompetitie werd al na een aantal maanden ontbonden door een fusie tussen beide bonden, waarna zich geleidelijk een voetbalpiramide vormde. Zo ontstond in 1956 de hedendaagse Eredivisie.

Sportclub Venlo ’54 was de eerste profclub in Venlo. Na de fusie tussen de KNVB en de NBVB besloot die club echter op te gaan in VVV, dat aanvankelijk als Sportclub VVV ’03 verder ging. In de eerste officiële wedstrijd op profniveau boekte de club meteen een 2-3 overwinning op Ajax. Ton van den Hurk, Gijs Nass en Jan Schatorjé toonden zich trefzeker in De Meer. Mede dankzij een treffer van zesvoudig Oranje-international Coy Koopal werd een week later ook BVV opzij gezet: 4-0.

Sportclub VVV ’03 bleef in het seizoen 1954-1955 langdurig ongeslagen in de Eerste Klasse D. Uiteindelijk sloot de club af met een tweede plaats achter FC Eindhoven, maar boven gerenommeerde teams als Ajax en Sportclub Enschede. Die klassering volstond voor promotie naar de Hoofdklasse A. De Venlonaren eindigde hierin als vijfde en mocht daardoor deelnemen aan het allereerste Eredivisie-seizoen.

Eerste Eredivisie-jaren

Met overwinningen op GVAV (1-0) en FC Eindhoven (0-2) trapte Sportclub VVV ’03 het Eredivisie-avontuur voortreffelijk af. De Venlonaren sloten het seizoen 1956-1957 uiteindelijk af met een zevende plaats en een kwartfinaleplaats in de KNVB Beker. De sterspeler luisterde dat seizoen naar de naam Faas Wilkes, die na een avontuur in Frankrijk en Spanje terugkeerde naar Nederland. Hij vormde samen met Abe Lenstra en Kees Rijvers het Gouden Binnentrio van het Nederlands elftal.

Sportclub VVV ’03 boekte in het seizoen 1958-1959 het eerste grote succes uit de clubgeschiedenis. In het Zuiderparkstadion in Den Haag wonnen de Venlonaren met 1-4 van ADO, waardoor de KNVB Beker aan de prijzenkast werd toegevoegd. Herman Teeuwen, Hans Sleven, Jan Klaassens en Jan Schatorjé maakten in de bekerfinale het verschil voor de Limburgers. Twee jaar later volgde de hoogste Eredivisie-klassering uit de clubgeschiedenis: derde. Alleen Feyenoord en Ajax behaalden meer punten.

Enorm verval

Sportclub VVV ’03 wist de derde plaats van 1961 niet door te trekken. In het daaropvolgende seizoen daalde de club zelfs af naar de zeventiende plaats, waardoor het degradeerde uit de Eredivisie. Het sportieve verval bleek enorm. De Venlonaren eindigden na de degradatie zelfs tweemaal als veertiende in de Eerste Divisie. Met een achtste plaats volgde een redelijk herstel, maar in 1966 volgde een nieuw dieptepunt: een vijftiende plaats en degradatie naar de Tweede Divisie.

In 1966 stond het voortbestaan van Sportclub VVV ’03 op het spel. De club bleek een schuld van ruim 100.000 gulden te hebben opgebouwd, waardoor het bestuur genoodzaakt was om maatregelen te treffen. Na de oprichting van de stichting FC Venlo VVV werden de amateur- en proftak losgekoppeld. Vooral voor de amateursectie (VVV ’03) was dat een hard gelag. De profs keerden al na één seizoen terug op Eerste Divisie-niveau, maar degradeerden in 1968 opnieuw naar de Tweede Divisie.

Wederopbouw van VVV

VVV keerde in 1971 na drie seizoenen terug op het tweede niveau van Nederland. De timing was ideaal, aangezien de Tweede Divisie dat jaar werd afgeschaft. Tussen 1972 en 1974 waren de prestaties op Eerste Divisie-niveau niet denderend te noemen, maar in de daaropvolgende seizoenen begon het weer te lopen. Na de vijfde plaats van 1975 volgde een jaar later een tweede plaats, waardoor VVV terugkeerde in de Eredivisie. Mede dankzij overwinningen op clubs als Feyenoord en PSV duurde de Eredivisie-rentree drie seizoenen (dertiende, veertiende en achttiende).

Tussen 1985 en 1994 speelde VVV zes seizoenen in de Eredivisie. De periode 1987-1988 mocht het succesvolst worden genoemd dankzij twee vijfde plaatsen en een halve finale van de KNVB Beker. Dat succes werd gerealiseerd onder leiding van trainer Jan Reker, die onder meer Remy Reijnierse en Stan Valckx onder zijn hoede had. De verantwoordelijken voor dit succes vertrokken echter, waardoor VVV in 1989 opnieuw degradeerde. VVV promoveerde zowel in 1991 (als derde) als 1993 (als kampioen), maar dat resulteerde niet in lijfsbehoud.

Langdurig Eerste Divisie-verblijf

VVV probeerde in de jaren negentig een nieuwe Eredivisie-status af te dwingen. In 1996 en 1997 eindigde de club in de subtop van de Eerste Divisie, maar in de nacompetitie lukte het niet om de weg omhoog in te slaan. Het uitblijven van een nieuwe promotie zorgde voor een stevige terugval. De bespeler van De Koel eindigde tussen 1998 en 2003 geen enkele keer in het linkerrijtje. Het seizoen 2000-2001 vormde een dieptepunt met een achttiende plaats op de ranglijst.

Vanaf het seizoen 2003-2004 begon het weer te draaien bij VVV. Na een zevende plaats steeg de club naar de bovenste regionen van de Eerste Divisie. Een derde plaats in 2005 en een tweede plaats in 2006 resulteerden nog niet in promotie, maar een jaar later was het dan toch bingo. Mede dankzij de aanvallende inspiraties van Dirk Jan Derksen, Willem Janssen en Karim Soltani dwong de club onder leiding van trainer André Wetzel eindelijk weer promotie naar de Eredivisie af. RKC Waalwijk werd in de finaleronde van de play-offs verslagen.

Eredivisie terug in Venlo

Onder de naam VVV-Venlo keerde de club in 2007 terug op het hoogste niveau. De promovendus sprokkelde punten tegen zowel Ajax, Feyenoord als PSV, maar dat bleek niet voldoende om weg te blijven uit de degradatiezone. Als nummer zeventien degradeerden de Limburgers door in de play-offs onderuit te gaan tegen ADO Den Haag. Het Eredivisie-seizoen smaakte echter naar meer. Met smaakmakers als Keisuke Honda, Ruben Schaken en Sandro Calabro kroonde VVV zich in 2009 tot kampioen van de Eerste Divisie.

Honda toonde ook op Eredivisie-niveau zijn klasse aan. De international van Japan verdiende halverwege het seizoen 2009-2010 zelfs een miljoenentransfer naar het Russische CSKA Moskou. Op dat moment stond VVV-Venlo verdienstelijk in het linkerrijtje, maar zonder de sterspeler lukte het niet om de prestaties door te trekken. De eerste seizoenshelft leverde echter genoeg punten op om lijfsbehoud veilig te stellen (twaalfde). Na dit seizoen vertrokken meer sterkhouders uit Venlo.

Het vertrek van Honda en consorten bleef voelbaar in de daaropvolgende seizoenen. Ruud Boymans pikte weliswaar zijn doelpunten mee, maar dat bleek niet voldoende om weg te blijven van de degradatiezone. De Venlonaren eindigden achtereenvolgens als zeventiende, zestiende en zeventiende. In 2011 en 2012 lukte het om de play-offs tot een goed einde te brengen, maar de onvermijdelijke degradatie volgde in 2013 alsnog. Go Ahead Eagles beëindigde de Eredivisie-status van VVV-Venlo.

De succesjaren onder Steijn

VVV-Venlo versleet in die jaren verschillende trainers. In 2014 was het de beurt aan Maurice Steijn om het stokje over te nemen. De Hagenaar loodste de Limburgers in zijn eerste seizoen naar de zevende plaats in de Eerste Divisie, maar NAC Breda bleek in de play-offs te sterk. Zijn tweede seizoen verliep significant beter door als tweede te eindigen, waarna het team opnieuw sneuvelde in de play-offs. Go Ahead Eagles trok net als drie jaar eerder aan het langste eind.

In zijn derde seizoen wist Steijn de club alsnog terug te brengen naar de Eredivisie. VVV-Venlo wist de play-offs zelfs te ontlopen door kampioen te worden in de Eerste Divisie, voor de derde keer in de clubgeschiedenis. Ralf Seuntjens, Vito van Crooij, Clint Leemans en Johnatan Opoku eindigden stuk voor stuk in de dubbele cijfers (minimaal tien competitiedoelpunten). Na het veiligstellen van de promotie stond VVV voor de opdracht om een Eredivisie-waardige selectie samen te stellen. Dit lukte door spelers als Lars Unnerstall, Tarik Tissoudali en Lennart Thy aan de selectie toe te voegen.

Thy werd in maart 2018 zelfs wereldnieuws. De aanvaller van VVV-Venlo besloot de uitwedstrijd tegen PSV te laten schieten om een stamceltransplantatie voor een leukemiepatiënt mogelijk te maken. Tijdens de wedstrijd in Eindhoven kreeg de afwezige Duitser een staande ovatie van beide supportersgroepen. Applaus klonk dat seizoen ook voor de rest van de VVV-selectie, dat zich middels een vijftiende plaats handhaafde in de Eredivisie. In 2019 steeg de formatie van Steijn zelfs naar de twaalfde plaats.

Degradatie na recordnederlaag

Steijn maakte in de zomer van 2019 de overstap naar de Verenigde Arabische Emiraten. De succestrainer werd opgevolgd door Robert Maaskant, maar na een dramatische reeks werd hij in november alweer op non-actief gezet. Onder leiding van Hans de Koning ontsnapte VVV-Venlo in het seizoen 2019-2020 aan degradatie. Dat was mede te danken aan de uitbraak van de coronapandemie. Het seizoen werd voortijdig afgebroken, waardoor er geen promotie/degradatie plaatsvond. VVV stond op dat moment dertiende met twee punten voorsprong op plaats zestien.

Het seizoen 2020-2021 verliep op bizarre wijze voor VVV-Venlo. Ondanks een recordnederlaag tegen Ajax (0-13) stond de club er lange tijd prima voor, mede dankzij de scoringsdrift van Giorgos Giakoumakis. De Griekse spits maakte maar liefst 26 Eredivisie-doelpunten voor de club, maar hij kon daarmee niet voorkomen dat de club afdaalde op de ranglijst. Na een nieuwe nederlaag tegen Ajax (3-1) in de 33ste speelronde viel het doek voor VVV, dat na vier jaar toch weer degradeerde. Giakoumakis verdiende desondanks een fraaie transfer naar de Schotse topclub Celtic.

Terugval na degradatie

In het seizoen 2021-2022 eindigde VVV-Venlo als tiende in de Eerste Divisie. Een jaar later steeg de club onder Rick Kruys naar de zevende plaats op de ranglijst, maar in de halve finale van de play-offs bleek Almere City FC te sterk. Tot overmaat van ramp werden de Venlonaren in 2023 getroffen door financiële problemen. De clubleiding voelde zich zelfs genoodzaakt om een zogeheten WHOA-procedure op te starten. Een succesvol besluit, aangezien de rechtbank begin 2024 een streep zette door het grootste deel van de miljoenenschuld van VVV.

Rivaliteit

VVV-Venlo heeft geen uitgesproken aartsrivaal. De club komt weliswaar uit dezelfde provincie als Fortuna Sittard, MVV Maastricht en Roda JC Kerkrade, maar zij zien vooral elkaar als rivalen.

Europees voetbal

VVV debuteerde in het seizoen 1961-1962 op het Europese strijdtoneel. Als deelnemer aan de International Football Cup mocht de club aantreden tegen het Duitse Borussia Neunkirchen, het Zwitserse FC Grenchen en het Zweedse Örgryte IS. Met zeven punten uit zes wedstrijden eindigden de Venlonaren als tweede achter de Scandinaviërs.

De International Football Cup maakte later plaats voor de Intertoto Cup. In het seizoen 1977-1978 mocht VVV deelnemen aan het zomertoernooi. In een groep met Olympique Lyon (Frankrijk), US Foggia (Italië) en een combinatieteam van Ferencváros en Basas Budapest (Hongarije) eindigde de club ditmaal als derde.

Het stadion

Tussen de oprichting in 1903 en 1972 speelde VVV de thuiswedstrijden in Stadion De Kraal, vernoemd naar het gelijknamige café-restaurant aan de overkant van de Kaldenkerkerweg. Dit stadion had een maximale capaciteit van 18.000 plaatsen. VVV verliet deze locatie in 1972, maar nam de oude uitvalsbasis later weer in gebruik als trainingscomplex. Tot op de dag vandaag zijn restanten van de oude tribunes terug te vinden.

VVV verhuisde in 1972 naar een nieuw stadion aan dezelfde weg: De Koel. De stadionnaam verwijst naar het feit dat de stadion gelegen is in een kuil (‘Koel’ in het Limburgs). In de hoogtijdagen kon de club maar liefst 24.500 supporters verwelkomen in het stadion, maar tegenwoordig kunnen er nog 8.000 mensen naar binnen. Het stadion, officieel Seacon Stadion – De Koel geheten, is vooral iconisch geworden vanwege de lange trap tussen het veld en de kleedkamers.

Er is meermaals sprake geweest van de realisatie van een nieuw stadion. Daarbij is overwogen om vernieuwbouw tot stand te brengen op dezelfde locatie, maar vanwege het kostenplaatje is een streep gezet door die plannen.

Veelgestelde vragen over VVV-Venlo

Laatste update: 11 maart 2024