Het laatste nieuws over Marokko

Het nationale voetbalteam van Marokko is actief onder de vlag van zowel de CAF als de FIFA. De ploeg staat bekend onder de bijnaam Leeuwen van de Atlas.

• Het nationale team van Marokko maakt deel uit van de FRMF
• De bijnaam van het team luidt ‘Leeuwen van de Atlas’
• Het land was zesmaal actief op een WK
• In 2022 eindigde Marokko als vierde
• Het team won de Afrika Cup één keer

Het nationale voetbalteam van Marokko

De Marokkaanse voetbalploeg maakt deel uit van de Fédération Royale Marocaine de Football (FRMF). In 1955 werd de voetbalbond opgericht. Het lidmaatschap voor de FIFA volgde in 1956, waar men zich in 1957 aansloot bij de CAF. De eerste officiële interlandwedstrijd vond plaats op 19 oktober 1957. In Libanon speelde het nationale team met 3-3 gelijk tegen Irak.

Marokko, dat voorheen tot Frankrijk behoorde, speelde tegen Irak in het kader van de Arab Games in 1957. Het team wist vervolgens te winnen van Libië (5-1) en Tunesië (3-1). In de halve finale speelde men gelijk tegen Syrië (1-1), waarna een loting in het voordeel uitpakte van de opponent. De Marokkaanse formatie trok zich uit frustratie terug voor de troostfinale tegen Libanon.

Al vóór de jaren vijftig was er sprake van een nationaal team op Marokkaans grondgebied. In december 1928 debuteerde het toenmalige team tegen de B-ploeg van Frankrijk (1-2 nederlaag). Dat team speelde daarnaast vriendschappelijke wedstrijden tegen andere Noord-Afrikaanse landen, waaronder Algerije en Tunesië. Zij organiseerden zelfs onderlinge toernooien.

Tweede WK-deelnemer Afrika

Uruguay organiseerde in 1930 het allereerste WK. Het continent Afrika mocht geen enkele deelnemer leveren aan deze eindronde. Egypte had vier jaar later de eer namens de CAF-regio, maar vervolgens werd Afrika decennialang buitengesloten op het wereldkampioenschap. Marokko kreeg in 1970 de eer om deze negatieve tendens te doorbreken. Na drie wedstrijden tegen Tunesië was er nog altijd geen winnaar bekend (0-0, 0-0 en 2-2) en daardoor gaf loting de doorslag.

Houmane Jarir maakte in 1970 het allereerste WK-doelpunt van Marokko. De aanvaller zette zijn team verrassend op voorsprong tegen West-Duitsland, maar Uwe Seeler en Gerd Müller draaiden de verhoudingen om: 1-2. Een nederlaag tegen Peru (0-3) en een gelijkspel tegen Bulgarije (1-1) maakten vervolgens een einde aan de eerste toernooideelname van de Leeuwen van de Atlas. De Joegoslaaf Blagoje Vidinic fungeerde destijds als bondscoach. Zijn selectie bestond louter uit spelers uit de Marokkaanse selectie.

In 1972 debuteerde Marokko eveneens als Afrika Cup-deelnemer. Waar men voorgaande edities liet lopen of zich domweg niet kwalificeerde, daar was men er tijdens de eindronde in Kameroen wel bij. Een succesverhaal leverde dat opnieuw niet op. In de groepsfase speelde men gelijk tegen zowel Congo-Brazzaville, Soedan als Zaïre (allemaal 1-1). Congo eindigde eveneens op drie punten, maar mocht op basis van het aantal gemaakte doelpunten door als nummer twee.

Eerste Afrika Cup-triomf

In tegenstelling tot het EK (elke vier jaar) stond de Afrika Cup elke twee jaar op het programma. Marokko kwalificeerde zich niet voor de eindronde van 1974, maar kwam uitstekend voor de dag tijdens de eindronde van 1976. Overwinningen op Zaïre en Nigeria plus een gelijkspel tegen Soedan volstonden voor de groepswinst. In de finaleronde trapte men af met overwinningen op Egypte en Nigeria (allebei 2-1). Een punt tegen Guinee volstond vervolgens voor de eindzege (1-1).

Als titelverdediger mocht Marokko automatisch deelnemen aan de Afrikaanse eindronde van 1978. In Ghana stelde men hopeloos teleur door al in de groepsfase te sneuvelen. De volgende jaren verliepen ontzettend wisselvallig. In 1980 behaalden de Noord-Afrikanen een fraaie derde plaats op de Afrika Cup door Egypte in de troostfinale te verslaan (2-0). Daarentegen plaatste men zich niet voor de kampioenschappen van 1982 en 1984.

WK-rentree

Marokko eindigde in 1986 als vierde op de Afrika Cup. Datzelfde jaar mocht de nationale ploeg eveneens aantreden op het WK in Mexico. In een groep met Engeland, Polen en Portugal wist men zich verrassend te kronen tot groepswinnaar (één zege en twee gelijke spelen). De manschappen van bondscoach José Faria mochten daardoor in de achtste finale aantreden tegen West-Duitsland. Doelman Badou Zaki groeide uit tot uitblinker, maar moest zich vlak voor tijd alsnog gewonnen geven na een vrije trap van Lothar Matthäus (0-1).

In 1988 mocht Marokko voor het eerst de Afrika Cup organiseren. Het team was daardoor automatisch geplaatst voor deze eindronde, maar opnieuw bleek de halve finale het hoogst haalbare. Kameroen zegevierde in Casablanca met 0-1. In de troostfinale wist men drie van de zes strafschoppen niet te benutten. Algerije faalde daarentegen maar tweemaal, waardoor dat land zich ontfermde over het brons.

Toernooien zonder glans

Het restant van de twintigste eeuw verliep zonder glans. Marokko kwalificeerde zich niet voor de Afrika Cup-edities van 1990, 1994 en 1996. Het team mocht zich wel meten op de Afrikaanse kampioenschappen van 1992 en 1998, maar succesvol mochten die edities niet worden genoemd. Men strandde respectievelijk in de groepsfase (nul punten) en de kwartfinale. Het laatstgenoemde toernooi kwam tot stilstand door een 1-2 nederlaag tegen Zuid-Afrika. Youssef Fertout en Ali El Khattabi, die allebei in de Eredivisie speelden, behoorden in die tijd tot de selectie.

Marokko plaatste zich eveneens voor de WK’s van 1994 en 1998. In de Verenigde Staten werd men roemloos uitgeschakeld door nederlagen tegen België (0-1), Saudi-Arabië (1-2) en Nederland (1-2). Vier jaar later strandde men opnieuw in de groepsfase, maar de Leeuwen van de Atlas wisten in Frankrijk in ieder geval nog te winnen van Schotland (3-0) en gelijk te spelen tegen Noorwegen (2-2). De Noren boekten in de laatste groepswedstrijd een late zege op Brazilië, waardoor de Marokkanen als derde eindigden.

Grijze jaren

Marokko verloor in 2004 de Afrika Cup-finale van gastheer Tunesië (1-2). Tussen 2000 en 2015 was dat het enige spraakmakende resultaat van de Noord-Afrikanen. Zowel in 2000, 2002, 2006, 2008, 2012 als 2013 sneuvelde het nationale team al in de groepsfase. Daarnaast wist men zich niet te kwalificeren voor de Afrikaanse eindronde van 2010 en werd men gediskwalificeerd voor de editie van 2015. Vanwege de Ebola-uitbraak in West-Afrika wilde men het toernooi uitstellen, maar de CAF ging daar niet in mee en sloot het Marokkaanse team uit van deelname.

In de WK-kwalificatietoernooien wilde het evenmin vlotten. De eindronde van 2002 was wel degelijk haalbaar, maar in de laatste groepswedstrijd verloor men van concurrent Senegal (1-0). Het Senegalese team had vervolgens nog een wedstrijd tegoed en plaatste zich op doelsaldo door Namibië met 0-5 te verslaan. Vier jaar later verspeelde men het WK-ticket door in de laatste groepswedstrijd met 1-1 gelijk te spelen tegen Tunesië, dat zich met één punt voorsprong kwalificeerde voor ‘Duitsland’.

Zuid-Afrika had in 2010 de eer om als eerste Afrikaanse land het WK te organiseren. Dé kans om het continent waardig te verdedigen, maar Marokko faalde hopeloos door in een kwalificatiegroep met Gabon, Kameroen en Togo onderaan te eindigen met drie punten. De Noord-Afrikanen speelden driemaal gelijk en verloren de overige groepswedstrijden. Richting de eindronde van 2014 had men het beter voor elkaar, maar Ivoorkust bleek domweg een maatje te groot (vijf punten verschil).

Sportief herstel

In 2017 wist Marokko pas voor de tweede keer in de 21ste eeuw de kwartfinale te bereiken op de Afrika Cup. Tegen Egypte verweerde het team zich prima, maar Kahraba maakte in de 88ste minuut alsnog het verschil: 0-1. Een jaar later mocht men zich voor het eerst sinds 1998 weer eens meten op het WK-podium. In Rusland verspeelde men punten door in blessuretijd averij op te lopen tegen Iran (0-1) en Spanje (2-2). Tussendoor maakte Cristiano Ronaldo het verschil namens Portugal (0-1). De teller bleef daardoor steken op één schamel punt.

Voor het WK van 2018 selecteerde bondscoach Hervé Renard spelers als Nordin Amrabat, Sofyan Amrabat, Mbark Boussoufa, Karim El Ahmadi en Hakim Ziyech. Het vijftal zag het levenslicht in Nederland, maar koos allemaal voor een interlandcarrière namens Marokko. Zij werden ondersteund door spelers als Yassine Bounou, Achraf Hakimi, Medhi Benatia, Romain Saïss, Younès Belhanda, Nabil Dirar en Youssef En-Nesyri. Daarmee had men een serieuze lichting spelers te pakken.

Vierde van de wereld

Marokko sneuvelde begin 2022 in de kwartfinale van de Afrika Cup. Aan het einde van dat jaar stond er nog een eindtoernooi op het programma: het WK. Onder aanvoering van bondscoach Walid Regragui bleef men in de groepsfase ongeslagen tegen Kroatië (0-0), België (2-0) en Canada (2-1). In de achtste finale wist men vervolgens voor een grote stunt te zorgen door Spanje uit te schakelen. De Spanjaarden wisten Bounou geen enkele keer te kloppen vanaf elf meter, waar alleen Badr Benoun faalde namens de Noord-Afrikanen.

Voor 2022 wist een Afrikaans land nimmer de kwartfinale van het WK te overleven. En-Nesyri schreef dan ook voetbalgeschiedenis door Marokko langs Portugal te loodsen: 1-0. Stiekem droomde het team van meer, maar in de halve finale eindigde het voetbalsprookje door toedoen van Frankrijk (0-2). De fysieke inspanning was in de troostfinale duidelijk zichtbaar. Kroatië ondervond desondanks problemen, maar zegevierde wel in de strijd om brons (1-2).

Marokko wist het WK-succes niet door te trekken op de Afrika Cup van 2024. Zuid-Afrika bleek al in de achtste finale met 0-2 te sterk. Een hard gelag voor de Leeuwen van de Atlas, die zich al wel verzekerden van deelname aan het WK van 2030. Samen met Spanje en Portugal sleepte men de organisatie voor die eindronde binnen. Het Noord-Afrikaanse land trad daarmee in de voetsporen van Zuid-Afrika.

Marokko op eindtoernooien

Sinds de jaren zestig is Marokko actief in de kwalificatiefase voor Afrika Cups en WK’s. In de onderstaande tabel treft u een overzicht.

Afrika Cup

WK’s

Marokko versus Nederland

Marokko en Nederland troffen elkaar voor het eerst tijdens het WK van 1994. Dennis Bergkamp en Bryan Roy waren verantwoordelijk voor de 2-1 zege van Oranje, waar Hassan Nader de gelijkmaker opeiste. In april 1999 wist het Afrikaanse land een oefeninterland in Arnhem te winnen: 1-2. Vooral voor Dries Boussatta was dat een onaangename ervaring. Hij koos voor een interlandcarrière namens Nederland, maar werd om die reden 65 minuten lang uitgefloten door de Marokkaanse fans.

In mei 2017 troffen Marokko en Nederland elkaar voor het eerst op het Afrikaanse continent. Quincy Promes en Vincent Janssen zorgden voor een comfortabele 0-2 voorsprong voor Oranje. Na de rode kaart voor Matthijs de Ligt maakte Mbark Boussoufa de aansluitingstreffer, maar het Nederlandse tiental hield vervolgens stand (1-2).

Veelgestelde vragen over het Marokkaanse voetbalteam

Laatste update: 30 november 2024