Seuntjens vecht tegen kanker: ‘Iedereen reageert anders’

Ralf Seuntjens was pas net in Japan begonnen of hij kreeg de loodzware diagnose: kanker. De voormalig speler van onder meer De Graafschap en NAC wordt nog altijd regelmatig aangesproken op straat, al is het wel een stukje minder massaal dan vlak na de bekendmaking van het rampnieuws.

“Niet dat ik het vervelend vind als mensen me wél aanspreken, hè”, benadrukt Seuntjens in een interview met het Algemeen Dagblad. “Zeker niet, ik ben altijd open geweest naar iedereen. Maar toen ik mijn haar nog had, en net terugkwam uit Japan, voelde je de ogen af en toe in je rug priemen. Mensen reageren allemaal anders op je als je kanker hebt, dat heb ik wel gemerkt. Soms gewoon warm en geïnteresseerd, soms heel direct. Lomp bijna. Ben je boodschappen aan het doen, vraagt een compleet wildvreemde opeens: hé, Ralf, hoe ernstig is het nou precies? Ben je al aan de chemo’s begonnen? Het zal vast goed bedoeld zijn, hoor. Maar toch.”

Het nieuws werd aan hem bekendgemaakt via een tolk, in het ziekenhuis. “Ik zat alleen maar na te denken hoe ik het mijn vrouw Sharon moest vertellen. Zij was nog in Nederland met de kinderen, ze zouden in de vakanties steeds naar Japan komen. Maar door het tijdsverschil wist ik: ze is nu aan het werk. En kort daarna bellen was ook geen optie, vond ik. Ik wilde koste wat kost voorkomen dat de kinderen nog wakker zouden zijn als ze het nieuws hoorde.”

Non-Hodgkin

Zijn eerste belletje daarna ging richting zijn schoonvader. “Gewoon om het kwijt te kunnen, en om hem vast voor te bereiden op wat er ging komen. Daarna heb ik urenlang zitten wachten in mijn appartement in Imabari, totdat het drie uur ‘s nachts was, het tijdstip waarop Sharon in Nederland eindelijk even alleen was. Ik zat als een zombie op de bank af te tellen, kon niet slapen. Ik zapte maar wat langs de zenders op de Japanse televisie om de tijd te doden, maar alles ontging me. Dan voel je je wel heel eenzaam, hoor, in zo’n vreemd land. Het waren de langste uren van mijn leven.”

Het gaat om non-Hodgkin. “Een agressieve vorm. Een vorm die uitzaait. En uit de scans bleek dat de kanker in de zogenoemde fase 4 was: het ongunstigste scenario. Op de vrijdag erna moest ik al starten met de eerste chemo. Ik had amper tijd om na te denken. Iedere drie weken zit ik nu vijfenhalf uur aan het infuus. Drie soorten chemotherapie krijg ik dan toegediend. In totaal acht keer. En immunotherapie. (…) In december krijg ik de eindscan die moet beoordelen hoe mijn serie van acht behandelingen is aangeslagen. Daarna maken we een herstelplan, hopelijk. Tot die tijd is heel veel onzeker. Afwachten.”