Feyenoord bood op verkeerde Twente-topper

FC Twente en Feyenoord hielden elkaar in evenwicht tijdens de Eredivisie-topper van afgelopen weekend (1-1). Van te voren zeiden de trainers dat de ploegen op elkaar leken. Daar was geen woord van gelogen, waardoor het ook niet gek is dat Feyenoord bij Ramiz Zerrouki en Mees Wilgers uitkwam voor versterkingen. Een andere Twente-speler kan in dat rijtje komen…

De ogen van FC Twente-trainer Ron Jans twinkelden tijdens zijn voorbeschouwing op de wedstrijd. Feyenoord Arne Slot kon zijn grijns maar moeilijk van zijn gezicht houden. Twente en Feyenoord hadden in de Grolsch Veste meer te verliezen dan dat ze konden winnen. Met alle complimenten aan elkaar, de belangen voor de ranglijst en de manier waarop Feyenoord het normale spel onmogelijk werd gemaakt door de Tukkers, zorgde voor een schaakwedstrijd op bord van groene vlakken. De remise, waar Feyenoord en Twente allebei niet veel aan hebben, neemt wel een belangrijke overweging voor Slot en de technische leiding met zich mee.

De opmars van FC Twente

Dat Feyenoord in de zoektocht naar versterkingen dit seizoen al meerdere keren bij FC Twente uitkwam, is vooral een compliment voor de Tukkers. Nog geen vijf jaar geleden ging de vlag halfstok in Tukkerland: Twente degradeerde naar de eerste divisie.

Een jaar later stond de ploeg met de kampioensschaal van de Keuken Kampioen Divisie in de hand en kon het bouwen aan een nieuwe toekomst. Vier ja na die promotie hebben Twente, mede door het werk van trainer Ron Jans, weer kapitaal op het veld staan in plaats dat ze met de pet rond moeten om geld op te halen voor investeringen op de transfermarkt.

Met andere woorden: het proces waar Feyenoord sinds het instappen van de Vrienden van Feyenoord in zit, heeft zich in een ander formaat afgespeeld in Enschede. De enkelvoudig landskampioen van Nederland betaalde de prijs van het kampioensjaar uit 2010 zo’n drie jaar later.

De club had ernstige financiële problemen door creatief en destructief boekhoudwerk van het bestuur, daalde niet alleen op de ranglijst van de top naar de kelder van de Eredivisie, maar sloot onder leiding van Feyenoord-assistent Marino Pulisic ook als achttiende de vaderlandse competitie af voordat het afdaalde naar de Keuken Kampioen Divisie in 2018.

Pulisic bleef de club trouw, net als veel sponsoren en belangrijke mensen uit de achterban en binnen de club, en zorgde voor een snelle terugkeer op het hoogste niveau. Daarna begon de grootste uitdaging voor de Tukkers: met de hand op de knip ervoor zorgen dat er toch een selectie van Eredivisie-kwaliteit staat. Dat lukte in het eerste seizoen onder Gonzalo Garcia met een veertiende plaats. Het werk dat Pulisic en Garcia deden, werd uiteindelijk tot een succes uitgebouwd door Ron Jans.

Feyenoord-interesse kwam één stap te laat

Dat Twente inmiddels (weer) meedraait in hoogste regionen van de Eredivisie, en helemaal de combinatie met het voetbal dat het team van Jans dit jaar laat zien, zorgt ervoor dat we de teloorgang van Twente bijna vergeten en langs de ontwikkeling van de club heen kijken: binnen vijf jaar van de Keuken Kampioen Divisie naar spelen om gegarandeerde plekken op Europees voetbal is een groei die de Tukkers de afgelopen jaren hebben ingezet.

Ter vergelijking: de spits die FC Twente naar een hoger plan bracht en de Tukkers graag wilde behouden (Danilo Pereira, red.), was niet haalbaar voor de Tukkers maar wel voor Feyenoord.

Het is daarom net zo logisch dat Feyenoord bij Twente-spelers uitkomt als dat Twente (in de winterstop) geen zaken wil doen met de Rotterdammers. Dat Feyenoord bij een speler zoals Mees Hilgers, die werd opgeleid door FC Twente en doorbrak in het eerste elftal, niet eerder een mogelijkheid heeft gehad, is gezien zijn recente doorbraak in het Nederlandse voetbal niet gek. Bij de interesse in Zerrouki, die ook deze winter een tevergeefs poging deed om een transfer naar Feyenoord af te dwingen, kan de club zichzelf wel aankijken.

In het geval van Zerrouki pakt dit, mede door de ontwikkeling die Mats Wieffer na de winterstop laat zien, in positieve zin uit. De komst van de Algerijns international geeft Feyenoord extra lucht op het defensieve middenveld, maar dan heeft Slot als ‘zes’ de keuze uit twee spelers die beter zijn in het verdedigen en uitbalanceren van een ploeg dan snel handelen, secuur passen en er zo voor zorgen dat Feyenoord snel kan profiteren van omschakelmomenten. Dat is Wieffer niet, maar Zerrouki óók niet: die twee spelers zijn qua spelersprofiel juist met elkaar te vergelijken in plaats van complementair (aansluitend) aan elkaar.

In zekere zin heeft Feyenoord die keuzemogelijkheden al. De doorbraak van Wieffer kan niet losgezien worden van de blessure die Quinten Timber opliep in de oefenwedstrijd tegen FC Emmen. De van Utrecht overgekomen middenvelder maakte tegen Ajax zijn rentree, kwam ook tegen Twente weer binnen de lijnen en deed dit allebei met in plaats van voor Wieffer. Daar kwam ook meteen het belangrijkste verbeterpunt in beeld bij Timber: op zes heeft hij meer ruimte en tijd voor dezelfde acties die vanaf het centrale middenveld gevraagd worden. Staat de druk er bij Timber op, dan neemt hij nog (te) vaak een verkeerde beslissing.

Opbouwen in plaats van inslaan

Het bijkomende voordeel van het afketsen van de transfer van Zerrouki is het budget voor andere spelers. Dat Feyenoord, mogelijk gesteund door de ontwikkelingen binnen het team, een andere route neemt voor het versterken van het eerste elftal, is wel een breuk ten opzichten van het Zerrouki-plan. De vraagprijs van Twente was niet misselijk (naar verluidt tussen de zeven en tien miljoen euro), maar het lijkt er niet op dat de transfertargets voor de slotdagen van de winterse markt zo’n bedrag gaat kosten.

Met de interesse in Thomas van den Belt (PEC Zwolle) en Sven Mijnans (Sparta Rotterdam) laat Feyenoord vooral zien dat het clubs als FC Twente en AZ, die de afgelopen jaren op de Nederlandse velden naar versterkingen zochten, ze veel speeltijd kunnen geven en daarna voor een mooi bedrag doorverkopen naar een (bij voorkeur) buitenlandse club. Dat Twente en AZ door die handelswijze nu meedraaien om de plekken die ook voor Ajax, PSV en Feyenoord in het verschiet liggen, zorgt ervoor dat niet alleen deze zomer en winter, maar ook de komende transferperiodes de deur richting de Nederlandse top vanuit Alkmaar en Twente het liefst dicht blijft.

De transfer van Wieffer is daar het schoolvoorbeeld van. Dat de 23-jarige middenvelder, ook zonder de blessures uit de eerste seizoenshelft, niet meteen hoefde te leveren wat hij bij zijn oude club deed – en niet, zoals als bijvoorbeeld Mark Diemers, verzoop in de enorme verschillen tussen de Eredivisie-top en Excelsior, Fortuna Sittard, Sparta en PEC. De Rotterdammers hoeven de eerste lijn van het elftal immers niet te versterken: die basis staat met een voetballende zes (Timber) en een defensieve zes (Wieffer) al.

Dat er met Van den Belt ook een speler wordt aangetrokken met het oog op het aflopende huurcontact van Sebastien Szymanski, die voor een miljoenenbedrag kan worden overgenomen, kan de volgende enorme kostenbesparing zijn. In het voetbal draait het immers om de punten, de transferwinstmarges en risicomanagement. Bekijk vanuit winstmarge en risicomanagement de Zerrouki-transfer, dan had je in eerste instantie beter voor Michal Sadilek kunnen gaan. Die heeft een bal al onderschept, zijn tegenstander uitgekapt en de bal doorgespeeld op het moment dat Wieffer/Zerrouki de bal onder controle hebben. Dat lukt zelfs Timber op dit moment (nog) niet.

NEC Nijmegen

AZ Alkmaar