Het laatste nieuws over Standard Luik

Standard Luik is een Belgische voetbalclub uit Luik. Thuiswedstrijden van de Rouches worden afgewerkt in het Maurice Dufrasnestadion, dat in de volksmond beter bekend staat als Sclessin.

• Standard Luik werd in 1898 opgericht
• De club is actief onder stamnummer 16
• Het Maurice Dufrasnestadion (‘Sclessin’) is de thuisbasis
• De bijnaam van het team luidt ‘Rouches’
• Standard Luik veroverde tien landstitels

Vuur wakkert op Sclessin

Standard Luik werd in 1898 door studenten van het Saint-Servaiscollege opgericht als Standard Football Club. De naam gekozen na een stemming, werd gebaseerd op de naam van een succesvolle Franse club uit Parijs (Standard Athlétic Club). Een jaar na de oprichting voerde men de eerste naamsverandering door en ontstond Standard FC Liégeois. In de beginjaren speelde men op regionaal niveau, maar in 1909 wist de club door te stoten naar de Ere Afdeling (hoogste niveau van België). Dit succes werd gerealiseerd aan de hand van een kampioenschap in de Eerste Afdeling.

In 1914 degradeerde Standard FC als nummer elf van de Ere Afdeling. Door het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog lag het Belgische voetbal vervolgens een aantal jaar stil, waardoor de Luikse formatie pas in 1921 een comeback maakte in de hoogste divisie. Twee jaar later werd de club ter ere van het 25-jarige bestaan bekroond met de koninklijke titel. De naam luidt sindsdien officieel Royal Standard Club Liège, maar in Nederland staat men vooral bekend als Standard Luik.

Net niet-jaren

Standard Luik wist zich vanaf 1921 permanent stand te houden in de Ere Afdeling. De Waalse club kwam zelfs een aantal seizoenen akelig dicht bij de landstitel, maar zowel in 1926, 1928 als 1936 moest men genoegen nemen met een runner-upstatus. In de meeste seizoenen switchte men echter vooral tussen de subtop en de middenmoot van de Belgische competitie.

Pas in 1954 wist Standard Luik eindelijk de eerste hoofdprijs uit de clubgeschiedenis binnen te slepen. Een 3-1 overwinning op Racing Mechelen volstond om de Beker van België op de erelijst te plaatsen, mede dankzij twee doelpunten in de eerste tien minuten. Dit succes werd gerealiseerd onder leiding van de Fransman André Riou, wiens basisteam louter uit Belgen bestond.

Glorietijdperk van Standard

De bekertriomf van 1958 zorgde voor vertrouwen. Vier jaar na de gewonnen finale wist Standard Luik ook voor het eerst de titelstrijd in eigen voordeel te beslissen. Royal Antwerp FC eindigde weliswaar eveneens op 44 punten, maar op basis van het aantal nederlagen (vier om vijf) mochten de Wallaniërs het titelfeest vieren. Riou was op dat moment nog altijd verantwoordelijk voor de Luikse prestaties.

Tussen 1961 en 1971 maakte Standard Luik een uitstekende indruk. De jaren zestig gingen al van start met twee landstitels (1961 en 1963), maar tussen 1969 en 1971 verspeelde men zelfs geen enkel kampioenschap. In de tussenliggende jaren wist de club daarnaast tweemaal beslag te leggen op de Beker van België. Er mocht dan ook met recht worden gesproken over het glorietijdperk in Luik.

In het restant van de jaren zeventig droogde het succes op. Het team zakte in 1976 zelfs naar de achtste plaats, maar aan het begin van de jaren tachtig toonde men veerkracht. Nieuwe landstitels volgden in 1982 en 1983. Als bekerwinnaar van 1981 wist de club daarnaast een ijzersterke Europacup II-campagne neer te zetten. Men reikte zelfs tot de finale, maar in en tegen Barcelona schoot men net te kort.

Omkoopschandaal

In 1984 raakte Standard Luik ernstig in opspraak. De club bleek zich in aanloop naar de Europacup II-finale schuldig te hebben gemaakt aan het omkopen van spelers van Waterschei SV. Trainer Raymond Goethals en voorzitter Roger Petit ontvingen levenslange schorsingen, waar Eric Gerets en Roland Janssen twee en drie jaar werden uitgesloten. Meerdere teamgenoten, waaronder Simon Tahamata en Michel Preud’homme, ontvingen een schorsing voor de duur van één seizoen. In hoger beroep werden alle sancties verlaagd, op die van Petit na.

Arie Haan werd eveneens schuldig bevonden aan omkoping. De Nederlander speelde op dat moment echter al in Hong Kong, waardoor hij wel ontsnapte aan een sanctie. Standard Luik had zelf mazzel. Volgens de voetbalbond was de zaak al verjaard, waardoor er geen sprake meer was van verplichte degradatie uit de Eerste Klasse. De club mocht daardoor van geluk spreken, maar het moreel was wel degelijk geknakt. In het restant van de jaren tachtig speelde Standard geen rol van betekenis meer.

De komst van d’Onofrio

Standard Luik wist pas in 1993 een nieuw succesverhaal te schrijven door de bekerfinale tegen Sporting Charleroi te winnen (2-0). Drie jaar later fuseerde de club met buurman RFC Seraing, waarna men in 1998 werd overgenomen door spelersmakelaar Luciano d’Onofrio en Robert Louis-Dreyfus. Mede dankzij de connecties met clubs als FC Porto en Olympique Marseille wist de nieuwe clubleiding een aantal aansprekende transferdeals te sluiten. Ook wist men de eigen jeugdopleiding te versterken.

Zowel in 1993 en 1995 eindigde Standard Luik als runner-up in de Belgische competitie. In het tweede deel van de jaren negentig wisten de Rouches dit niet door te trekken, waardoor men opnieuw een relatief anonieme rol speelde. Een kentering volgde tijdens het seizoen 2004-2005 door het aantrekken van de Portugees Sergio Conceiçao, die een stevige vinger in de pap kreeg. In 2006 kreeg Standard dé kans om eindelijk weer een kampioenschap binnen te slepen, maar een zwakke eindspurt (één punt uit drie duels) bezorgde Anderlecht de titel op een presenteerblaadje.

Eindelijk weer landskampioen

In 2006 werd Jan Boskamp aangesteld als hoofdtrainer van Standard Luik. De Nederlander werd na een dramatische start (twee punten uit vier competitieduels) al snel weer ontslagen, maar hij was in de tussentijd wel verantwoordelijk geweest voor het naar voren schuiven van Marouane Fellaini. Hij groeide in de volgende seizoenen uit tot een belangrijke schakel in het elftal. Standard verloor in 2007 de bekerfinale van Club Brugge (0-1), maar herpakte zich in 2008 onder Michel Preud’homme door de landstitel te grijpen.

Spelers als Igor de Camargo, Steven Defour, Milan Jovanovic, Diumerci Mbokani en Axel Witsel maakten eveneens deel uit van de kampioensploeg. Na dit succes maakte Fellaini een overstap naar Everton, maar er bleef voldoende kwaliteit over om ook de landstitel van 2009 te grijpen. De Luikenaren veroverden in 2011 een nieuwe hoofdprijs door de Belgische beker te veroveren. Datzelfde jaar eindigde men als runner-up in de Eerste Klasse, net als in het jaargang 2013-2014.

In deze periode viel de club reeds in handen van Roland Duchâtelet. Onder zijn leiding vertrok een aantal sterkhouders en verscheen onder meer Ron Jans als hoofdtrainer voor de spelersgroep. De clubleiding probeerde nieuw succes tot stand te brengen met spelers als Jelle Van Damme en Michy Batshuayi, maar wist dit niet te bekronen in de vorm van de elfde landstitel. Duchâtelet verkocht zijn aandelen alweer in de zomer van 2015.

Succes in de beker, maar verval is groot

Standard Luik eindigde in 2018 nogmaals op de tweede plaats in de Belgische competitie, maar wist wel de tweede Beker van België in drie jaar tijd te winnen. Het bleken positieve uitschieters. Vooral in de periode 2021-2024 presteerde men dramatisch door achtereenvolgens als derde, veertiende, zestiende en tiende te eindigen. Zelfs deelname aan Europese clubtoernooien was daardoor niet langer een vanzelfsprekendheid.

Rivaliteit

Club Luik (of FC Luik) is van oudsher de aartsrivaal van Standard Luik, maar deze stadsderby is volledig naar de achtergrond verdwenen. In de loop der jaren is er dan ook vooral rivaliteit ontstaan met clubs als Anderlecht en Sporting Charleroi.

Jegens Anderlecht is zelfs een bijzonder vijandige sfeer ontstaan, met een aantal vervelende incidenten tot gevolg. In 2023 werd zelfs besloten om enkele seizoenen geen uitfans meer toe te laten bij onderlinge wedstrijd. Ook de overtreding van Axel Witsel (Standard) op Marcin Wasilewski staat bij menigeen in het geheugen gegrift.

Europees voetbal

Standard Luik debuteerde in het seizoen 1958-1959 op het Europese strijdtoneel. De club rekende achtereenvolgens af met Heart of Midlothian (kwalificatiefase) en Sporting Portugal, maar werd in de kwartfinale van de Europacup I uitgeschakeld door Stade de Reims. Tijdens het seizoen 1961-1962 wist men ten koste van Glasgow Rangers wel door te stoten naar de halve finale. Ditmaal strandde het Europese avontuur tegen Real Madrid, dat over twee wedstrijden geen spaan heel liet van de Walloniërs (0-2 thuis, 4-0 uit).

In 1967 sneuvelde Standard Luik ook in het Europacup II-toernooi in de halve finale. Ditmaal bleek Bayern München de boosdoener. De Rouches bleven desalniettemin dromen van een Europese finaleplaats en het geduld werd in 1982 daadwerkelijk beloond. Ten koste van clubs als FC Porto en Dinamo Tbilisi bereikte men de finale van de Europacup II, maar uitgerekend in Camp Nou verloor men nipt van FC Barcelona (2-1). Guy Vandersmissen maakte nog wel de openingstreffer voor Standard.

Na 1982 werd Standard Luik een grijze muis op het Europese podium. De club mocht in verschillende toernooien deelnemen, waaronder de Champions League, maar de kwartfinale Europa League in 2010 bleek het maximaal haalbare in de 21ste eeuw. Hamburger SV was dat jaar verantwoordelijk voor de eliminatie van de manschappen uit Luik.

Balans tegen Nederlandse clubs

Standard Luik speelde tot en met het seizoen 2023-2024 in totaal tien officiële wedstrijden tegen Nederlandse clubs. De Belgen wonnen slechts één wedstrijd tegenover vijf Nederlandse triomfen, waar de overige vier onderonsjes onbeslist bleven. Ajax en Feyenoord fungeerden elk viermaal als tegenstander. AZ nam de overige wedstrijden voor hun rekening.

Nederlandse invloed

Verschillende Nederlanders hebben het shirt van Standard Luik gedragen. Een overzicht:

Verschillende Nederlanders stonden als hoofdtrainer aan het roer in Luik. Een overzicht:

Het stadion

Het Maurice Dufrasnestadion is sinds 1909 de thuisbasis van Standard Luik. Het stadion is vernoemd naar Maurice Dufrasne, die tussen 1909 en 1931 als voorzitter aan de club verbonden was. In de volksmond staat het bouwwerk echter vooral bekend als Sclessin, dat refereert aan de wijk van het stadion. De huidige capaciteit bedraagt 27.670 plaatsen.

Door de jaren heen heeft het Maurice Dufrasnestadion meerdere grootschalige renovaties doorgemaakt. Eén van die renovaties vond plaats in de jaren negentig omwille van de EK-wedstrijden die in 2000 plaatsvonden in dit stadion. Er waren ook plannen om het WK van 2018 en 2022 hier te huisvesten, maar Nederland en België grepen naast een nieuwe gezamenlijke organisatie.

Veelgestelde vragen over Standard Luik

Laatste update: 18 mei 2024