Het mysterie van Caio Vinicius Eltink: mislukte samba bij De Graafschap

Een Braziliaan in de Achterhoek valt in de categorie van dingen die je niet vaak ziet. Toch staat tussen de Nederlandse namen van De Graafschap in het seizoen 2013-2014 één exotische naam: Caio, rugnummer 10. Zijn volledige naam, Caio Vinicius Eltink, verraadt Nederlandse roots, maar wij hadden nog nooit van hem gehoord. Wie is deze Braziliaan? En hoe kwam hij bij De Graafschap terecht?

Contact verloren

Het blijkt een uitdaging om Eltink te vinden. Zijn periode bij De Graafschap ligt ver achter ons en de voormalige medewerkers van de club zijn de Braziliaan uit het oog verloren. Pieter Huistra, de trainer die Eltink als stagiair verwelkomde, heeft geen contactgegevens van hem. Jan Vreman, de volgende coach die met Eitink werkte, kan ons ook niet helpen om hem te bereiken. De persafdeling van de club evenmin. “Helaas kunnen we je niet verder helpen. De mensen die een nummer zouden kunnen hebben, werken hier niet meer.” Van Roland Vroomans, in 2013 de technisch manager van De Superboeren, krijgen we een emailadres van Eltink. Een reactie op onze mail blijft uit.

We vinden een profiel van Caio Eltink op Facebook. Hij heeft zijn haar verloren, maar de vele voetbalfoto’s vertellen ons dat hij het is. De spits woont tegenwoordig weer in zijn geboorteplaats Holambra in de regio São Paulo. Deze gemeente werd in 1948 gesticht door een groep Brabantse boeren en is een klein stukje Nederland in Brazilië. Op Google zijn foto’s te zien van tulpen, windmolens en gebouwen in oudhollandse stijl. Het wekt nog meer nieuwsgierigheid naar het verhaal van Eltink, maar ook via Facebook reageert hij niet. Het begint inmiddels op stalken te lijken, maar we sturen een bericht naar zijn vriendin. Zij antwoordt na een paar dagen. “Ik heb Caio verteld dat je met hem wil praten. Hij zal je snel een bericht sturen!”

Teken van leven

Eltink is gelukkig niet boos dat we zijn vriendin benaderd hebben. “Hallo, hoe gaat het?”, schrijft hij nog dezelfde dag, in het Engels. “Natuurlijk kan ik mijn verhaal vertellen, maar mijn Engels is niet zo goed.” We stellen voor om het interview in het Spaans te doen, dat hij als Braziliaan makkelijker kan begrijpen, en maken een afspraak om te bellen. Op het afgesproken tijdstip neemt Eltink niet op. “Sorry, ik was aan het werk. Morgen heb ik wel tijd.” We bellen de volgende dag weer, maar opnieuw neemt hij niet op. Zo gaat het zes keer. Om geen tijd te verdoen, stellen we voor om de vragen via email te stellen. “Goed idee. Stuur ze maar op. Dan beantwoord ik het.” Het duurt ruim anderhalve maand, maar dan krijgen we eindelijk zijn verhaal te horen.

Dubbele nationaliteit

“Mijn grootouders vertrokken na de Tweede Wereldoorlog vanuit Nederland naar Holambra om een nieuw leven op te bouwen. Er wonen hier veel Nederlandse families, afstammelingen van immigranten. Daarom zie je hier de molens en tulpen. Het lijkt soms alsof ik in Nederland ben. Ik voel een sterke connectie met het land, omdat mijn vader Jan mij veel over onze familiegeschiedenis heeft verteld. Hij spreekt naast Portugees ook Nederlands en heeft familie die in Brabant woont. Ikzelf heb een dubbele nationaliteit en kon daarom makkelijk naar Europa verhuizen. Ik speelde in de jeugd van Corinthians, maar vanwege mijn Nederlandse paspoort wilde ik proberen om te slagen in het land van mijn opa en oma.”

FC Twente en Napoli

“Via mijn familie kreeg ik de kans om een proefperiode bij FC Twente te spelen. Ik ging bij een gastgezin in Enschede wonen en sloot aan bij de B1. Dat was een goede ervaring. Het enige probleem was de kou, omdat ik de warmte van Brazilië gewend was. Ook van het Nederlandse eten ben ik geen fan. Veel te veel aardappel. Ik heb liever rijst en bonen, dat is waarmee ik ben opgegroeid. Mijn tijd bij FC Twente duurde helaas niet lang, omdat ik na twee maanden mijn sleutelbeen brak en niet bij de club kon blijven.”

“Ik ging terug naar Corinthians, maakte daar veel doelpunten en werd gescout door Napoli uit Italië. Dat is de beste club waar ik heb gespeeld. Ik was op dat moment zeventien jaar oud. Na vier maanden maakte ik de overstap naar Lecce, omdat ik daar een contract kon tekenen. Ik brak helaas niet door en keerde weer terug naar huis. Toch gaf ik de hoop niet op. Ik wilde het nog één keer proberen in Nederland.”

De Graafschap

“In 2014 kon ik een testwedstrijd spelen bij het tweede elftal van Vitesse. Zij boden mij geen contact aan, maar de zoon van Guus Hiddink scoutte mij wel voor De Graafschap. Via een Nederlandse journalist, Gijs Eijsink, kreeg ik contact met trainer Pieter Huistra. Ik heb een aantal proeftrainingen meegedaan en mocht aansluiten bij het tweede elftal. Ik heb leuke herinneringen aan die tijd. Ik sprak niet meer dan een paar woordjes Nederlands, maar ik werd door iedereen goed ontvangen en maakte nieuwe vrienden. Ik woonde in hetzelfde huis als teamgenoot Youssef El Jebli, ging ik vaak op bezoek bij mijn tantes in Brabant en leerde andere Brazilianen kennen die in Nederland woonden.”

“Uiteindelijk ben ik anderhalf jaar bij De Graafschap gebleven, maar ik kreeg niet veel kansen. Het niveau viel me niet mee. Ik stond tegenover sterke verdedigers en het spel ging sneller dan in Brazilië.  Ik speelde drie wedstrijden in het beloftenelftal en scoorde één keer tegen Jong FC Utrecht. Het leek me beter om terug te gaan naar Brazilië en meer wedstrijden te spelen.”

“Ik ben nog twee jaar prof geweest in regionale competities. Op mijn 23ste stapte ik over naar het amateurvoetbal, dat is nu zeven jaar geleden. Afgelopen seizoen zijn we kampioen geworden in de regio São Fernando. Ik scoorde in de finale met een volley. Mijn teamgenoten verwachten elke wedstrijd doelpunten van mij, ze noemen me de Tank. Ik werk tegenwoordig als autohandelaar, maar voetbal is nog steeds mijn passie.”

Terug naar Nederland

“Sinds mijn vertrek bij De Graafschap ben ik niet meer terug geweest in Nederland. Ik zou echt willen dat ik daar was geslaagd als profvoetballer. Ik houd erg van het land en hoop snel weer op bezoek te komen. Diep van binnen blijf ik tenslotte een Nederlander.”