Het laatste nieuws over Real Betis

Real Betis is een Spaanse voetbalclub uit Sevilla. Thuiswedstrijden van de Verdiblancos worden afgewerkt in het Benito Villamarín.

• Real Betis werd in 1907 opgericht
• Het Estadio Benito Villamarín is de thuisbasis van de club
• De bijnaam van het team luidt ‘Beticos’
• Real Betis veroverde in 1935 de Spaanse titel
• Sevilla is de aartsrivaal

Rivaal van Sevilla sinds dag één

Real Betis werd op 12 september 1907 door studenten opgericht als España Balompié. Die woorden staan respectievelijk voor ‘Spanje’ en ‘Voetbal’. Pas in 1909 werd de voetbalclub officieel erkend als Sevilla Balompié, maar desondanks is 1907 de boeken ingegaan als oprichtingsjaar. Dankzij een tweespalt bij aartsrivaal Sevilla ontstond een nieuwe voetbalclub onder de naam Betis Football Club, dat in 1914 fuseerde met Sevilla Balompié. Met de goedkeuring van Koning Alfonso XIII ontstond dat jaar de naam Real Betis.

De naam Betis is afgeleid van Baetis, de Romeinse naam voor de lokale rivier Guadalquivir. In de beginjaren speelde Real Betis in een blauw tenue met witte broek, maar aanvoerder Manuel Ramos Asensio bracht daar verandering in. Tijdens zijn studie in Schotland contacteerde hij Celtic en wist daardoor een aantal groen-witte shirts te bemachtigen. De inmiddels traditionele clubkleuren waren daarmee een feit. Betis besloot de kleur blauw nadien regelmatig te laten terugkeren in de uitshirts.

In de jaren na de oprichting was er nog geen sprake van een landelijke voetbalcompetitie. Pas in 1928 kwam de Spaanse voetbalbond (RFEF) op de proppen met een aantal competities, waaronder de Primera División en de Segunda División. Real Betis werd tijdens het eerste seizoen in 1929 ingedeeld op het tweede niveau. Met vier punten achterstand op kampioen en aartsrivaal Sevilla eindigde de club als zesde. Het bekeravontuur sneuvelde al in de achtste finale tegen CD Logroño.

Kampioen van Spanje

Real Betis wist in 1931 de finale van de Copa del Rey te bereiken. De Segunda División-club stuitte hierin op Athletic Bilbao, dat met 1-3 aan het langste eind trok. Twee jaar later vierden de Verdiblancos het 25-jarige bestaan van de club met promotie naar de Primera División door Real Oviedo af te troeven in de titelstrijd. Voor het eerst in de geschiedenis wist een team uit Andalusië de hoogste divisie van Spanje te bereiken. Op twee punten van FC Barcelona eindigde men op een keurige vijfde plaats.

In het seizoen 1934-1935 zorgde Real Betis voor een ultieme stunt. De club uit Sevilla wist Madrid Football Club (het huidige Real Madrid) met één punt marge voor te blijven in de strijd om het kampioenschap. Dit succes werd gerealiseerd onder leiding van de Ierse trainer Patrick O’Connell. In het daaropvolgende seizoen eindigde men op de zevende plaats, waarna de Spaanse Burgeroorlog uitbrak. Pas in 1939 kon de Primera División worden hervat. De succesploeg van Real Betis was inmiddels uiteengevallen en dat resulteerde in 1940 tot degradatie.

Horrorjaren

Real Betis keerde in 1942 voor één seizoen terug in de Primera División. De nieuwe degradatie had een grote impact op de Andalusische club, dat in 1947 zelfs afdaalde naar de Tercara División (derde niveau). Ondanks deze sportieve malaise kon het team blijven rekenen op de massale steun van de eigen achterban. Mede dankzij de fanatieke fans wist Betis in 1954 terug te keren in de Segunda División. Real Betis kroonde zich dat jaar tot kampioen, waardoor men als eerste Spaanse club een titel verzamelde op de drie hoogste niveaus.

De wederopstanding van Real Betis was mede te danken aan Manuel Ruiz Rodríguez. In 1955 besloot de voorzitter te vertrekken, omdat hij niet geloofde in een verdere financiële groei. De club uit Sevilla besloot Benito Villamarín naar voren te schuiven als diens opvolger. Hij groeide tot zijn afscheid in 1965 uit tot de meest legendarische president uit de clubgeschiedenis. Real Betis promoveerde tijdens zijn bewind naar LaLiga (1959), met een vierde plaats (1964) als beste prestatie. Als eerbetoon werd het Estadio Heliópolis in 1997 naar hem vernoemd.

In 1966, een jaar na het afscheid van Villamarín, degradeerde Real Betis uit de Primera División. De club uit Sevilla reikte datzelfde jaar tot de halve finale van het Spaanse bekertoernooi. Het team wist in één seizoen terug te keren in de hoogste klasse, maar degradeerde net zo snel opnieuw. Betis had ditmaal drie seizoenen nodig om te promoveren, maar langer dan twee seizoenen hield men het niet vol.

Nieuwe Copa-triomf

Real Betis wist in 1974 opnieuw de Segunda División-titel te bemachtigen. Drie jaar later maakte de club een uitstekende indruk. Niet alleen noteerden de Andalusiërs een fraaie vijfde plaats in competitieverband, maar ook kroonde men zich tot bekerwinnaar na een bloedstollende strafschoppenserie tegen Athletic Bilbao. Real Betis mocht daardoor deelnemen aan het Europacup II-toernooi. In Europa wist de club een aantal prima resultaten neer te zetten, maar in LaLiga kreeg men te maken met een nieuwe tegenslag: degradatie.

De promotiestrijd in de Segunda División van 1979 was hevig te noemen. Real Betis wist Real Valladolid nipt voor te blijven, waardoor de club na één seizoen alweer terugkeerde op het hoogste niveau. Het Primera División-verblijf duurde ditmaal tien seizoenen. De Verdiblancos eindigden zowel in 1980 als 1984 als vijfde, waardoor men een UEFA Cup-ticket bemachtigde.

De periode Serra Ferrer

Tussen 1989 en 1991 wisselde Real Betis voortdurend van divisie. In 1994 promoveerde de club andermaal naar de Primera División en ditmaal met meer succes. Het team van coach Lorenzo Serra Ferrer eindigde in het seizoen 1994-1995 zelfs als derde achter landskampioen Real Madrid en runner-up Deportivo La Coruña. Samen met FC Barcelona en Sevilla kwalificeerde men zich voor de UEFA Cup. In 1997 stonden Betis en Barça tegenover elkaar in de Copa del Rey-finale, die in de verlenging werd beslist door Luis Figo (2-3).

Serra Ferrer besloot in 1997 te vertrekken bij Real Betis. Zonder hem ging het bergafwaarts met de club, met een nieuwe degradatie in 2000 als consequentie. Niet voor het eerst wisten de Heliopolitanos binnen een seizoen terug te keren in de Primera División. In 2004 keerde de voormalig succestrainer terug aan het roer in het Estadio Benito Villamarín. Hij leidde Betis in het seizoen 2004-2005 naar de vierde plaats alsmede de eindzege in het Copa del Rey-toernooi door Osasuna te verslaan (2-1).

Real Betis kwalificeerde zich in 2005 voor de groepsfase van de Champions League. Een jaar later zwaaide Serra Ferrer opnieuw af als hoofdtrainer van de club. Ook ditmaal bleek de Andalusische formatie niet in staat om daar goed mee om te gaan. In het jubileumjaar 2007 wist men nog ternauwernood te ontsnappen aan degradatie, maar in 2009 sloeg het noodlot andermaal toe. Een minder doelsaldo ten opzichte van Getafe bleek fataal.

Met een omweg naar de subtop

In 2011 keerde Real Betis als kampioen van de Segunda División terug naar de hoogste klasse van Spanje. Vier jaar later herhaalde de club dit succes, na een jaar eerder andermaal te zijn gedegradeerd. Sinds 2016 is men weer onafgebroken actief in de Primera División. Hoogtepunten uit deze periode zijn de bekerwinst (na strafschoppen tegen Valencia) en de vijfde plaats van 2022. In de omliggende jaren eindigde men eveneens in de subtop.

Rivaliteit

Sevilla is de aartsrivaal van Real Betis. Laatstgenoemde club werd in 1907 opgericht door afvallige leden van de stadgenoot, waardoor men al vanaf dag één lijnrecht tegenover elkaar stond. Onderlinge wedstrijden staan bekend als El derbi Sevillano of El Gran Derbi. De Belgische krant De Morgen noemde de stadsderby in februari 2022 ‘onversneden voetbalpassie’.

Europees voetbal

Real Betis debuteerde in het seizoen 1964-1965 op het Europese strijdtoneel. In de eerste ronde van de Jaarbeursstedenbeker werd de club uit Sevilla meteen uitgeschakeld door Stade Français. Het team zorgde in 1977 voor een daverende verrassing door de Italiaanse topclub AC Milan uit te schakelen in de UEFA Cup. Ook 1. FC Lokomotive Leipzig werd opzij gezet, maar het avontuur eindigde dat seizoen in de kwartfinale door toedoen van Dinamo Moskou.

In de jaren tachtig werd Real Betis tot twee keer toe uitgeschakeld in de eerste ronde van de UEFA Cup. Respectievelijk Benfica en Universitatea Craiova waren daarvoor verantwoordelijk. Aan het einde van de jaren negentig werden de Verdiblancos een vertrouwde naam op dit podium. In vier jaar tijd mocht men driemaal deelnemen, maar de kwartfinale bleef het maximaal haalbare. Betis werd achtereenvolgens uitgeschakeld door Girondins de Bordeaux, Chelsea en Bologna.

Na de weinig succesvolle UEFA Cup-deelname van 2002-2003 (derde ronde) mocht de club in 2005 debuteren in de Champions League. Real Betis eindigde in de groep met Liverpool, Chelsea en Anderlecht als derde. In de UEFA Cup wist men vervolgens ook AZ uit te schakelen, maar Steaua Boekarest bleek in de achtste finale te sterk. Verder dan de laatste zestien is men sindsdien ook niet meer gekomen. Dat was mede te wijten aan aartsrivaal Sevilla, dat in het seizoen 2013-2014 over twee duels te sterk bleek.

Balans tegen Nederlandse clubs

Real Betis speelde vooralsnog vier officiële wedstrijden tegen Nederlandse clubs. De Spanjaarden wonnen de helft van de wedstrijden, waar men één gelijkspel en één nederlaag noteerde. Die wedstrijden vonden plaats in de UEFA Cup tegen Willem II (1998) en AZ (2006).

Nederlandse invloed

Verschillende Nederlanders hebben het shirt van Real Betis gedragen. Een overzicht:

Het stadion

Het Estadio Benito Villamarín is sinds 1929 de thuisbasis van Real Betis. De hedendaagse capaciteit van het stadion bedraagt 60.721 plaatsen. Het door Antonio González Cordón en Manuel López Ruiz ontworpen complex is meermaals gerenoveerd, waaronder in 2017.

In 1982 werden een tweetal WK-wedstrijden afgewerkt in het Estadio Benito Villamarín. Ruim een jaar later, op 21 december 1983, won Spanje op deze locatie met 12-1 van Malta. Deze controversiële wedstrijd dwarsboomde een EK-ticket voor het Nederlands elftal.

Veelgestelde vragen over Real Betis

Laatste update: 23 april 2024