Arsène Wenger Arsène Wenger is een voormalig voetbaltrainer uit Frankrijk, die vooral naamsbekendheid kreeg als manager van het Engelse Arsenal. Tegenwoordig is hij als hoofd voetbalontwikkeling werkzaam bij de FIFA. Wenger is momenteel werkzaam voor de FIFA De Fransman verwierf faam als manager van Arsenal Met de Londenaren won hij drie landstitels en zeven FA Cups Zijn bijnaam luidt ‘Le Professeur’ (De Professor) Wenger had een bescheiden voetbalcarrière Arsène Charles Ernest Wenger werd op 22 oktober 1949 op de wereld gezet in het Franse Straatsburg. Het gezin bestond naast vader Alphonse en moeder Louise uit een broer (Guy) en zus (naam onbekend). Op jonge leeftijd woonden zij onder meer in Duppigheim en Duttlenheim. De familie Wenger had een eigen bedrijf in auto-onderdelen en een bistro onder de naam La Croix d’Or. Wenger kreeg op jonge leeftijd niet de benodigde aandacht van zijn drukke ouders, maar de inwoners van Duttlenheim schoten graag te hulp. Vader Alphonse was wel verantwoordelijk voor het overdragen van het voetbalvirus. Regelmatig mocht hij mee naar wedstrijden van het Duitse Borussia Mönchengladbach. Wenger studeerde aan een katholieke school en promoveerde later naar een middelbare school in Obernai. Voetbalcarrière Wenger trapte zijn voetbalcarrière af in het shirt van FC Duttlenheim. De Fransman stond er regelmatig onder de lat, maar hij maakte vooral indruk als centrale verdediger. Op negentienjarige leeftijd speelde hij de regionale derby tegen AS Mutzig. “Er was een gigantisch verschil tussen de teams en we wonnen met 10-1”, zo verklaarde toenmalig Mutzig-aanvoerder Jean-Paul Fluck jaren later in The Guardian. “We kwamen de kleedkamer binnen en Max Hild kwam achter ons aan. Hij zei: ‘Ik heb vandaag een uitstekende speler gezien’. We keken elkaar aan, want we dachten allemaal dat hij één van ons bedoelde. Max zei toen: ‘Hij speelde bij het andere team. Die lange blonde.'” Hild doelde daarmee op Wenger, die overigens pas rond zijn achttiende in de lucht schoot qua lengte. De getalenteerde verdediger liet zich verleiden om over te stappen naar AS Mutzig. Fluck: “Max had altijd gevoel voor een speler en voor Arsène was het een grote stap. Bij een eerste kennismaking is hij altijd zeer correct en terughoudend. Hij lijkt soms een beetje koud, maar hij heeft een droog gevoel voor humor wanneer je hem beter leert kennen en hij wist zich snel aan te passen.” Landskampioen met Strasbourg In het shirt van AS Mutzig ontwikkelde Wenger zich uitstekend. Volgens Fluck was hij ‘een zeer goede amateur en technisch begaafd’, maar zijn leiderschap voerde toen al de boventoon. Dankzij een 3-0 overwinning op RC Strasbourg won zijn team de Coupe d’Alsace. In 1973 maakte de verdediger de overstap naar FC Mulhouse, waar hij voor het eerst in zijn carrière professional werd. Trainer Paul Frantz zag in hem vooral een middenvelder. Wenger pakte de switch goed op en dat had een grote impact op de rest van zijn carrière. In 1975 vertrok Frantz als trainer van FC Mulhouse, dat net ternauwernood lijfsbehoud had afgedwongen. Wenger besloot eveneens te vertrekken en voegde zich bij amateurclub ASPV Strasbourg. Met zijn team dwong hij promotie naar de derde divisie van Frankrijk af, maar hij speelde zich eveneens in de kijker bij RC Strasbourg. Op 29-jarige leeftijd maakte de middenvelder in 1978 de overstap naar de nummer drie van de Franse Ligue 1. Wenger had zijn debuutseizoen op het hoogste niveau van Frankrijk niet beter kunnen plannen. In het seizoen 1978-1979 veroverde hij de enige landstitel uit de geschiedenis van RC Strasbourg. In het seizoen 1979-1980 mocht zijn team zodoende deelnemen aan de Europacup I, maar in de achtste finale moest zijn team buigen voor Ajax (0-0 thuis, 4-0 uit). Wenger kwam zelf niet in actie tijdens het tweeluik tegen de Amsterdammers. Hij speelde sowieso weinig in het shirt van Strasbourg. PeriodeClub1969-1973AS Mutzig1973-1975FC Mulhouse1975-1978ASPV Strasbourg1978-1981RC Strasbourg Trainerscarrière Wenger beëindigde zijn bescheiden loopbaan in 1981. Op 32-jarige leeftijd besloot hij verder te gaan als voetbaltrainer. In dienst van RC Strasbourg mocht hij zijn eerste stappen zetten als jeugdtrainer, waarna AS Cannes hem als assistent-trainer toevoegde aan de technische staf. Als rechterhand van Jean-Marc Guillou werd Wenger vooral geprezen voor zijn enorme arbeidsethos. “Hij zat altijd naar video’s te kijken van zijn tegenstanders en zijn eigen team”, zo verklaarde toenmalig algemeen directeur Richard Conte. “Het tijdstip maakte hem niet uit.” Hoofdtrainer van AS Nancy AS Cannes greep naast promotie naar de Ligue 1, maar bereikte wel de kwartfinale van de Coupe de France. Wenger maakte in 1984 zelf wel een mooie stap door als hoofdtrainer te worden geïnstalleerd bij AS Nancy. De debuterende oefenmeester kreeg een matige spelersgroep voorgeschoteld en kreeg amper budget beschikbaar om de selectie van een impuls te voorzien, maar toch wist hij een stempel te drukken. Met een twaalfde plaats in de Ligue 1 sloot Wenger zijn eerste seizoen als coach af met een tevreden gevoel. AS Nancy eindigde in het seizoen 1985-1986 als achttiende in de Ligue 1. Het team moest via de play-offs strijden om lijfsbehoud en slaagde daarin ten koste van zijn oude club FC Mulhouse. Door de financiële positie voelde de clubleiding zich echter genoodzaakt om verschillende spelers van de hand te doen, terwijl er nog altijd weinig budget overbleef om de selectie gericht te versterken. Een negentiende plaats en degradatie naar de Ligue 2 was in het seizoen 1986-1987 een logisch gevolg. AS Monaco toonde in de zomer van 1986 voor het eerst belangstelling voor Wenger. AS Nancy gaf hem geen toestemming om de overstap te maken, maar na de degradatie van 1987 werd besloten om het doorlopende contract te verscheuren. Wenger werd vervolgens alsnog aangesteld als eindverantwoordelijke van de Monegasken. Kampioen met AS Monaco In tegenstelling tot AS Nancy bood AS Monaco wél de mogelijkheid om de selectie van een kwaliteitsimpuls te voorzien. Met spelers als Patrick Battiston, Glenn Hoddle en Claude Puel in de gelederen werden de Monegasken in het seizoen 1987-1988 meteen kampioen van Frankrijk. Het team werd in 1988 zelfs versterkt met George Weah, maar ondanks de toenemende scoringsdrift eindigde Monaco in het daaropvolgende seizoen ‘slechts’ als derde achter Olympique Marseille en Paris Saint-Germain. Marseille bleek ook in de finale van de Coupe de France te sterk (4-3). In het seizoen 1989-1990 eindigde AS Monaco andermaal als derde, maar ditmaal werd de Coupe de France wel gewonnen ten koste van Olympique Marseille. Wenger leidde zijn team in het seizoen 1991-1992 naar de tweede plaats van de Ligue 1 en de finale van de Europacup II (0-2 nederlaag tegen Werder Bremen). De Fransman kreeg in 1992 de beschikking over Jürgen Klinsmann, maar de Duitse spits kon de club niet aan nieuw competitiesucces helpen (derde en negende). Met Wenger aan het roer verloor AS Monaco in het seizoen 1993-1994 de halve finale van de Champions League van AC Milan. De Fransman trok de aandacht van Bayern München, maar zijn werkgever besloot geen medewerking te verlenen aan de overstap. Wrang genoeg werd de trainer enkele maanden later, in september 1994, ontslagen vanwege de tegenvallende prestaties in competitieverband. Succes in Japan Wenger besloot Frankrijk achter zich te laten na zijn ontslag bij AS Monaco, mede vanwege het corruptieschandaal bij competitiegenoot Olympique Marseille. In december 1994 verraste hij door een dienstverband te acceptereb bij het Japanse Nagoya Grampus Eight. De club was een vertrouwde naam in de J-League, maar pas onder de Franse trainer werd dat omgezet in succes. Naast een tweede plaats achter Kashima Antlers won zijn team de Emperor’s Cup en de Xerox Supercup. Wenger, die ook betrokken was bij de organisatie van het WK van 1994, werd in 1995 meteen verkozen tot Trainer van het Jaar in de Japanse J-League. In het daaropvolgende seizoen (1996) kreeg hij aanbiedingen om terug te keren naar Europa. Zijn oude club RC Strasbourg zag wel heil in een samenwerking met de trainer, maar hij besloot in te gaan op een aanbieding van Arsenal. Op 28 augustus 1996 leidde Wenger voor het laatst een wedstrijd van Nagoya Grampus Eight. (Pro Shots) Revolutie in Londen De komst van de relatief onbekende Wenger leidde tot verbazing in Engeland, maar de weerstand bleek van korte duur. Onder zijn leiding werd een heuse revolutie tot stand gebracht. In het seizoen 1996-1997 leidde hij de club naar een respectabele derde plaats in de Premier League. Het daaropvolgende seizoen bleek nóg succesvoller. Arsenal bleef vanaf eind december ongeslagen en veroverde in mei 1998 de Premier League-titel door Manchester United voor te blijven. De FA Cup werd eveneens veroverd ten koste van Newcastle United (2-0). Arsenal won in het seizoen 1998-1999 tevens de Engelse Supercup (Charity Shield) dankzij een 3-0 overwinning op Manchester United. De manschappen van Alex Ferguson bleken in de titelstrijd nipt te sterk, terwijl zij ook de FA Cup en de Champions League veroverden. Als runner-up mocht de Londense formatie in 1999 andermaal strijden om de Charity Shield en opnieuw werd de sportieve rivaal uit Manchester opzij gezet (2-1). Onverslaanbaar met Arsenal Manchester United bleek ook in 2000 en 2001 de sterkste in de Premier League. Arsenal beëindigde de hegemonie van Ferguson en consorten in het seizoen 2001-2002 door vanaf 23 december 2001 ongeslagen te blijven in competitieverband. De laatste dertien wedstrijden werden allemaal in winst omgezet, waar ook de FA Cup-finale in eigen voordeel werd beslist (2-0 tegen Chelsea). Wenger werd verkozen tot Manager van het Jaar, waar ook spelers als Thierry Henry, Freddie Ljungberg en Robert Pirès in de prijzen vielen. Met Giovanni van Bronckhorst en Dennis Bergkamp behoorden er ook Nederlanders tot de toenmalige selectie. Na het seizoen 2001-2002 sprak Wenger de wens uit om een compleet seizoen ongeslagen te blijven. Zijn team won in het seizoen 2002-2003 de Community Shield en de FA Cup, maar titelprolongatie bleek niet haalbaar door toedoen van Manchester United. In het daaropvolgende seizoen (2003-2004) kwam zijn droom alsnog uit. Arsenal bleef tussen 4 mei 2003 en 24 oktober 2004 ongeslagen en veroverde zodoende het kampioenschap van 2004. The Gunners, die de reeks zagen sneuvelen op Old Trafford, verkregen daarmee de bijnaam The Invincibles (‘De Onverslaanbaren’). Enkel Preston North End bleef eveneens een compleet seizoen ongeslagen, maar dat was al 115 jaar eerder. (Pro Shots) Champions League-finalist In totaal bleef Arsenal 49 opeenvolgende Premier League-wedstrijden ongeslagen. Wenger schreef geschiedenis met zijn prestatie, maar zijn team kon geen vervolg geven aan dit succes. Tussen het seizoen 2004-2005 en het seizoen 2015-2016 eindigden de Londenaren in de Engelse competitie steevast tussen plek twee en vier. In deze periode veroverden The Gunners nog enkel de FA Cup (2005, 2014 en 2015) en de Community Shield (2004, 2014 en 2015). Het seizoen 2005-2006 verliep wisselvallig voor Arsenal. Als nummer vier van de Premier League eindigde het team van Wenger maar liefst 24 punten achter landskampioen Chelsea, maar tegelijkertijd werd wel de finale van de Champions League bereikt door Real Madrid en Juventus te verslaan. Scheidsrechter Terje Hauge speelde in het Stade de France een hoofdrol door Arsenal-doelman Jens Lehmann al na achttien minuten met rood weg te sturen, ondanks een voordeelsituatie voor FC Barcelona. Ondanks de openingstreffer van Sol Campbell trok de Catalaanse club vervolgens aan het langste eind (1-2). Het seizoen 2005-2006 was sowieso eentje voor de geschiedenisboeken. Arsenal nam afscheid van het legendarische Highbury door te verhuizen naar het nabijgelegen Emirates Stadium. Het hypermoderne stadion bracht een enorm kostenplaatje met zich mee, waardoor Arsenal het vertrek van spelers als Bergkamp en Henry niet afdoende kon opvangen. Arsenal werd weliswaar regelmatig geprezen voor de manier van voetballen, maar de topkwaliteit ontbrak om dit om te zetten in klinkend Premier League-succes. De laatste jaren als Arsenal-manager Wenger, die de bijnaam Le Professeur (‘De Professor’) verdiende, zat op 22 maart 2014 voor de duizendste keer op de bank als manager van Arsenal. Tot en met de zomer van 2018 liep de teller op naar 1.235 officiële wedstrijden. “Dat is veel meer dan nummer twee Bertie Mee (540) en de nummer drie George Graham (460). Samen zouden die twee nog steeds 235 achterlopen op Arsène”, zo schrijft Arsenal op de eigen website. Wenger werd in mei 2018 beloond door spelers van Arsenal en Burnley, die samen een erehaag vormden voor de Fransman. Arsenal won de thuiswedstrijd tegen Burnley met 5-0. Wenger kreeg daarmee een passend afscheid, hoewel hij ongetwijfeld zal hebben gehoopt op meer succes in de Premier League. De laatste twee seizoenen uit zijn Arsenal-periode verliepen ronduit teleurstellend. In het seizoen 2016-2017 eindigden The Gunners voor het eerst sinds zijn aantreden buiten de top-vier (vijfde) om in het seizoen 2017-2018 zelfs als zesde te eindigen. Wel loodste Wenger zijn manschappen in 2017 andermaal naar de eindzege in de FA Cup. FIFA-werkzaamheden Na zijn vertrek als Arsenal-manager verdween Wenger enige tijd uit de voetballerij. Naar verluidt koos hij ervoor om zorg te dragen voor zijn broer en zus, die allebei met gezondheidsklachten kampten. Zijn naam viel wel regelmatig in relatie tot een club of voetbalbond. Zo werd zijn naam onder meer genoemd als nieuwe bondscoach van het Nederlands elftal, maar Wenger verwees dit verhaal naar het rijk der fabelen. Ook Bayern München werd tevergeefs geopperd. Op zeventigjarige leeftijd liet Wenger zich toch verleiden tot een terugkeer in het voebal. In november 2019 werd bekend dat hij door de FIFA bereidwillig was gevonden om hoofd voetbalontwikkeling te worden. De Fransman richt zich namens de wereldvoetbalbond op de internationale groei van de sport, zowel bij de mannen als de vrouwen. Wenger maakt zich onder meer hard voor nieuwe spelregels om het voetbal eerlijker te maken. PeriodeTeamFunctie1982-1983RC StrasbourgJeugdtrainer1983-1984AS CannesAssistent-trainer1984-1987AS NancyHoofdtrainer1987-1994AS MonacoHoofdtrainer1995-1996Nagoya Grampus EightHoofdtrainer1996-2018ArsenalHoofdtrainer Laatste update: 5 december 2023