Jan Smit en het voetbal is geen match

Eindelijk leek de machtsstrijd en het kolderiek toneelspel rondom eredivisionist FC Volendam ten einde, de strijdbijl tussen de verschillende bestuurlijke partijen was begraven na een goed gesprek van een uurtje of vier. Totdat voorzitter Jan Smit de microfoon ter hand nam en zich helemaal leeg meende te moeten kotsen. Uit een keel waar normaliter mooi gezang komt. Beroepsmatig artiest Smit kan daar, de showbiz, beter ook weer helemaal naar terugkeren, die wereld ligt hem beter.

Heel Nederland keek de voorbije maanden hoofdschuddend en met een schampere lach naar het rollebollen aan De Dijk. Het voortdurende geruzie tussen de vele beleidsbepalers en toezichthouders bij de Volendamse FC was zonder meer hét onderwerp geweest voor een nieuwe palingsoap of andersoortig documentaire.

Plots was daar in de afgelopen dagen de driejarige contractverlenging voor trainer Wim Jonk en zijn verschillende secondanten op technisch vlak. Dit tot verrassing van velen in de Nederlandse voetballerij. Dat hierdoor weer een nieuw hoofdstuk toegevoegd zou kúnnen gaan worden aan het Volendamse ‘boek der gedoe’, daar hield menigeen al rekening mee.

Maar nee hoor, er volgde niet lang na de contractverlenging van Team Jonk een ‘goed gesprek’ tussen de ruziënde mensen in de top van de club. Ergens las ik dat de voorzitter van de raad van commissarissen na afloop in positieve bewoordingen over die urenlang durende bijeenkomst sprak.

De lucht was dus – eindelijk na al die maanden interne onrust – geklaard bij de eredivisieclub. Alle focus kon weer, toch niet geheel onbelangrijk, op datgene wat op het veld gebeurt. Maar toen was daar Jan Smit, onbezoldigd en bloedfanatiek preses van FC Volendam.

Waar hij op een informatieavond van de club voor supporters en sponsoren de gelederen gesloten had kunnen en moeten houden, koos hij voor iets anders. En daar snap ik dus helemaal niks van. In plaats van dat Smit zijn frustratie in bedwang hield en als clubvoorzitter met een goedgemutste blik naar de toekomst keek, maakte hij van zijn hart geen moordkuil.

Hij sprak in forse bewoordingen over “vergiftiging” en “mensen vol jaloezie, onwetendheid en vooral pure domheid”. En gooide hierdoor juist wéér olie op het bijkans gedoofde vuur. Jan Smit miste hierdoor een kans voor open doel, handelde in deze níet in het belang van zijn club. Als artiest is hij ontzettend talentvol en rijgt hij de successen aan elkaar.

Maar als preses van een voetbalbolwerk in zijn eigen dorp moet hij zich toch eens gaan afvragen of die functie hem wel op het lijf is geschreven. Ik weet het antwoord al.