Danny Buijs is sinds afgelopen zomer werkzaam als hoofdtrainer van Fortuna Sittard. Naar eigen zeggen is er een groot verschil tussen zijn carrière als speler en zijn huidige werkzaamheden.
Fortuna-trainer haalde te weinig uit carrière
Buijs was belangrijk voor clubs als FC Groningen, Excelsior en ADO Den Haag, maar slaagde niet bij ‘zijn’ Feyenoord. “Bij Feyenoord is dat niet gelukt”, erkent hij in de Volkskrant. “Ik heb alles gegeven, maar heb niet het beste van mezelf laten zien. Ik was nog te veel supporter binnen de lijnen. Ik liet alle prikkels toe. Als het niet goed ging, ging ik overcompenseren.”
“Eigenlijk was ik, en dat klinkt een beetje hard, een lul als voetballer”, erkent Buijs. Ik zag de wereld door mijn eigen bril en zocht excuses als ik niet speelde. Zoiets kun je op twee manieren bekijken: de trainer stelt alleen vriendjes op. Je kunt ook denken: misschien heeft hij een goede reden. Volgens mij zat ik in een bubbel. Ik was jong, ging bij Feyenoord in de jeugd voetballen, stopte als 16-jarige met school en was vroeg vader, net na mijn 20ste.”
Al op dertigjarige leeftijd stopte Buijs als voetballer. Het fysieke lijden was ook te groot geworden, ondanks de vele pijnstillers. “Diclootjes (diclofenac, een zware pijnstiller, red.). Eén of twee dagen voor de wedstrijd beginnen. Elke dag drie. Ik denk dat bijna iedere profvoetballer alles aangrijpt om te spelen, door druk van jezelf of van je omgeving. Door angst om je plekje kwijt te raken. Je ziet de kans op schade niet.”
Moeten clubs hier strenger op toezien?
- Ja
- Nee
