‘Marten van Bommel’ is onmisbaar voor Oranje

Marten de Roon kon weer op een basisplaats rekenen bij het Nederlands elftal tegen Polen. De defensieve middenvelder maakte de negentig minuten vol tijdens het met 1-0 gewonnen debuut van ad-interim bondscoach Dwight Lodeweges en begint zich langzaam te ontpoppen als nieuwe Mark van Bommel.

Wie pakweg vijf jaar geleden zei dat Marten de Roon een belangrijke schakel zou worden in het Nederlands elftal, was waarschijnlijk uitgelachen. De inmiddels 29-jarige middenvelder van Atalanta Bergamo heeft zich geruisloos in het elftal van eerst Ronald Koeman en later Dwight Lodeweges weten te spelen. Inmiddels is hij onmisbaar voor een elftal zoals Oranje. 

Marten de Roon als Mark van Bommel 

Het Nederlandse voetbal heeft al jaren de naam en faam van een aanvallend elftal. Die aantrekkelijke manier van voetballen is natuurlijk leuk om naar te kijken, maar heeft op basis van resultaten het nationale elftal wel eens de das omgedaan. Dat is ook de reden dat er in het verleden naast spelers zoals Wesley Sneijder, Rafael van der Vaart, Robin van Persie en Arjen Robben óók mannen als Nigel de Jong en Mark van Bommel in de basiself stonden. 

Van Bommel was zo’n speler die uitblonk door 89 minuten onzichtbaar te zijn. Die ene minuut dat je hem wel zag, onderschepte hij een bal of vloerde hij zijn tegenstander. Dat maakte van de voormalig aanvoerder van het Nederlands elftal niet de meest geliefde speler in de selectie, maar wel één die minstens zo belangrijk was als de creativiteit van De Grote Vier. 

Elk aanvallend elftal heeft een speler nodig die de duels uitvecht, de gaten dichtloopt en af en toe een tegenstander een tikkie uitdeelt. Dat die speler in het huidige Nederlands elftal de naam van Marten de Roon draagt, was echter lang geen uitgemaakte zaak. 

Geruisloos naar de top 

Eigenlijk speelde De Roon in zijn hele carrière maar voor één traditionele topclub: de middenvelder maakte als jeugdspeler van Feyenoord de overstap naar stadsgenoot Sparta en debuteerde in 2010 bij op Het Kasteel.

Na twee seizoenen stond sc Heerenveen op de stoep om hem te contracteren. In Friesland maakte hij zo’n goede ontwikkeling door dat er buitenlandse interesse ontstond. Op 11 juli 2015 rondde hij zijn eerste transfer naar Atalanta Bergamo af, dat iets meer dan één miljoen euro overmaakte aan Heerenveen. 

Na een sterk eerste seizoen in Italië, waar hij zich in 37 wedstrijden tot publiekslieveling werkte, zag de Engelse promovendus Middelsbrough genoeg redenen om veertien miljoen euro voor De Roon neer te tellen. “Dit voelt voor mij als een enorme stap vooruit”, zei De Roon destijds tegen het Algemeen Dagblad. “De Premier League is echt een droom voor mij en de club heeft een plan geschetst waar gewoon heel veel vertrouwen uitspreekt.” 

Een jaar later leek die droomovergang meer op een nachtmerrie. De plannen van Middlesbrough, waar in het verleden ook spelers als Michael Reiziger en Jimmy-Floyd Hasselbank voor speelden, waren te ambitieus: de club degradeerde na één seizoen. 

Met de wijsheid van nu blijkt die degradatie misschien het beste moment uit De Roons clubcarrière geweest te zijn. Nadat Middlesbrough afdaalde naar de Championship (tweede niveau in Engeland, red.) was Atalanta er als de kippen bij om de Nederlander weer naar Italië te halen om met de middenvelder als belangrijke schakel de Italiaanse én Europese top te gaan bestormen. 

Nederlands elftal 

Bij het Nederlands elftal speelt De Roon in een vergelijkbare rol als bij zijn club. Zowel in de Serie A en in de Champions League liet de middenvelder zijn meerwaarde zien. Hij is niet bang om een tackle in te zetten (Serie A: 3,9 per wedstrijd, 64% succesvol; CL: 4,7 per wedstrijd, 60% succesvol), verovert door positie te kiezen ballen voor zijn ploeg (Serie A: 1,5 per wedstrijd, CL: 2 per wedstrijd) en vecht bij een lange bal van de tegenstander ook de kopduels uit (Serie A: 60% gewonnen, CL: 57% gewonnen). 

In de interland tegen Polen kwam misschien wel zijn belangrijkste kwaliteit aan het licht. Een die je niet in data kunt vangen, maar wel van groot belang is voor het succes van het team. De Roon staat voor een tegenstander altijd in de weg. Hij zet pass-lijnen door het centrum dicht, waardoor de bal naar de zijkant moet en er uit een voorzet een doelpunt moet volgen. Dat bleek voor Polen met een kopkoning als Virgil van Dijk in het hart van de defensie een onmogelijke taak. 

De rol die De Roon vertolkt in het Nederlands elftal, heeft wel wat weg van de manier waarop Edson Álvarez speelt bij Ajax. Doordat De Roon het laatste slot op de deur is voor het middenveld van Oranje, kan Frenkie de Jong zijn grote kwaliteit tonen en met de bal aan de voet de eerste lijn van de vijandige defensie doorbreken. 

Onderschatte waarde 

Dat De Roon in de wedstrijd tegen Polen de meeste overtredingen (4) maakte van alle Oranje-spelers, maakt nog maar eens duidelijk dat de 29-jarige middenvelder er niet vies van is om het vuile werk op te knappen. Net wanneer je denkt dat Oranje tegen een defensieve tegenstander géén type-De Roon in het elftal nodig heeft, onderschept hij op de middellijn een bal en maakt hij daarmee een gevaarlijke counter onschadelijk. 

Maar deze meester van het slachtveld is niet alléén een speler die de defensieve balans op het middenveld waarborgt. De Roon deed in Amsterdam waar we Van Bommel óók van kennen: met een lange bal zette de Atalanta-middenvelder Quincy Promes aan het werk, die de diepgaande De Jong aanspeelde en de bal richting Hans Hateboer ‘schepte’, waarna Bergwijn de enige treffer van de avond kon maken. 

Die pass onderstreepte de onschatbare én onderschatte waarde van een speler als De Roon (en in het verleden Van Bommel) voor een team als het Nederlands Elftal. Op dit moment is de middenvelder in Italiaanse dienst ook de enige speler in de laatste Oranje-selecties die een dergelijke rol kán invullen. Ook dat past precies in het straatje van Marten de Roon: van geruisloos in de basis van het Nederlands elftal, naar onopvallend onmisbaar voor het huidige Oranje.