Voormalig Ajax-talent knapte af op de voetballerij: “Eén grote poppenkast”

Timothy van der Meulen is verrast als we hem via Instagram benaderen voor een interview. “Ik ben al 6 jaar gestopt met voetbal, he”, antwoordt het voormalige talent van Ajax. Van der Meulen is pas 33 jaar, maar heeft het voetbal ver achter zich gelaten. Zijn droom om de top te bereiken, kwam niet uit doordat het dubbeltje telkens de verkeerde kant opviel. “Als ik al die dubbeltjes had verzameld, was ik nu rijk geweest”, aldus de oud-jeugdinternational tegen SoccerNews.nl.

Geen berg te hoog

“Ik krijg een dubbel gevoel als ik naar deze foto kijk. Ik zie mijzelf op zestienjarige leeftijd, toen ik nog genoot van het voetbal. Het was een geweldige tijd met deze groep. De wereld lag aan onze voeten. Georginio Wijnaldum had net gedebuteerd bij Feyenoord en de anderen zouden snel volgen. Eerst even dit toernooi winnen en dan breken we door. We waren zó goed, dat was niet normaal. In de voorbereiding versloegen we alle grote landen, Duitsland met Toni Kroos en Engeland met Victor Moses. Geen berg was voor ons te hoog. Maar op het EK gingen we ons druk maken omdat er camera’s stonden. Vlak voor de aftrap stond het halve team nog voor de spiegel hun haar te doen. Spelers leenden elkaars schoenen, omdat die een andere kleur hadden, niet omdat ze lekker zaten. We waren met de verkeerde dingen bezig en kwamen de groepsfase niet eens door. Zonde. Met dit team hadden we het EK moeten winnen.”

Van der Meulen is trots op zijn oud-ploeggenoten die de top hebben gehaald. Voor hemzelf liep het anders. Afgelopen weekend stond hij niet op het voetbalveld, maar werkte hij als beveiliger op muziekfestival Defqon. Sinds vier jaar heeft de voormalige verdediger van Ajax, Bayern München II en De Graafschap zijn eigen bedrijf in de beveiliging. Zijn verleden als voetballer ligt ver achter hem. “Ik ben verrast dat er nog mensen aan me denken”, zegt Van der Meulen. “Ik vertel op mijn werk nooit dat ik voetballer ben geweest, maar er zijn altijd slimmeriken die het Googelen en het doorvertellen. Dan moet ik weer duizend keer diezelfde vraag beantwoorden: Waarom is het die spelers wel gelukt en jou niet? Voetbal is leuk, zeg ik dan, maar ik vind beveiliging leuker. Het echte verhaal is een stuk uitgebreider.”

IJzeren plaat

“Het verhaal van mijn carrière is dat het dubbeltje altijd de verkeerde kant opviel. Het moment dat alles veranderde, gebeurde toen ik zeventien was. Ik zat in de A1 van Ajax en we speelden op een vrijdagavond uit bij PSV. Tijdens de wedstrijd bleef ik met mijn voet in een kuiltje in het gras hangen. Ik brak mijn middenvoetsbeentje. Daar is alle ellende begonnen. De dokter zei dat er al een scheurtje in zat en dat het bot ooit zou breken, maar het moment was heel ongelukkig. Ik had net mijn contract getekend, deed mee met Jong Ajax en zou met het eerste meegaan op trainingskamp. Martin Jol wilde me een kans geven. In plaats daarvan zat ik zes weken in het gips. Toen het gips eraf ging, moesten ze alsnog opereren. Ze douwden een ijzeren plaat en wat schroeven in mijn voet. Ik heb er anderhalf jaar over gedaan om weer te kunnen lopen. Als ik om het veld ging joggen, voelde ik dat ijzer zitten. Na elke training was mijn voet zo opgezwollen, dat ik mijn normale schoenen niet meer aankreeg. Het is nooit meer hetzelfde geweest.”

“De voetbalwereld is een vieze wereld.”

Rookruimte bij Ajax

“Ik heb alles eruit geperst wat er nog inzat. Gertjan Verbeek wilde mij naar AZ halen, maar Ajax wilde me niet gratis naar de concurrent laten gaan. Die fout hadden ze al gemaakt met Jeremain Lens. Ik mocht wel gratis naar Dundee United. De Schotse competitie paste bij mijn spel en het was dichtbij Engeland. Bij Ajax zeiden ze altijd dat ik een typische verdediger was voor de Premier League, dus ik zag dit als een mooie tussenstap. Maar na een half jaar werd mijn contract niet verlengd. Mijn zaakwaarnemer had achter mijn rug om een leuk geldbedrag voor zichzelf gevraagd. Daardoor vond de club mij te duur, terwijl ik helemaal niet veel verdiende.”

“De voetbalwereld is een vieze wereld. Het draait allemaal om geld en mensen laten nooit hun ware gezicht zien. Er zijn genoeg spelers die elke dag koffie drinken met de trainer zodat ze in het weekend spelen, maar achter zijn rug om maken ze hem belachelijk. Je moet toneel spelen en op je woorden passen, maar zo’n type ben ik niet. Ik zeg recht in je gezicht waar het op staat. Dat past niet in de voetballerij, waar ze dingen verborgen houden voor de buitenwereld. Voetballers zijn ook gewoon mensen die van het leven willen genieten. Ik heb vaak genoeg dronken met teamgenoten in de Bubbels in Amsterdam gestaan, maar als je een wedstrijd verloren hebt, mag dat niet. Bij Ajax maakten ze een aparte rookruimte voor bepaalde spelers, zodat de jeugd ze niet zag roken. Maar dat mag de buitenwereld niet weten. Ik ben nu uit de voetballerij en kan zeggen wat ik wil.”

€6.000 aan boetes

Van der Meulen is groot geworden op de straten van Amsterdam en Almere. Hij noemt zichzelf een kwajongen en heeft de verhalen om het te onderbouwen. “Andries Jonker haalde mij naar het tweede elftal van Bayern München. Ik heb zijn vertrouwen terugbetaald met tien doelpunten, maar hij zette me er ook naast wanneer ik iets verkeerds deed”, aldus de voormalig verdediger. Een voorbeeld? “Op de weg van mijn huis naar het trainingscomplex van Bayern moest ik door een tunnel. Ik reed altijd tien kilometer te hard, maar er bleek een flitspaal te staan. Had ik aan het einde van de maand een pak boetes op de mat liggen van in totaal zo’n zesduizend euro. Ik moest me zelfs melden bij de korpschef van de politie. De club heeft geregeld dat het werd kwijtgescholden, maar ik moest voor straf een wedstrijd op de bank zitten. Ik haalde vaak dit soort streken uit, gewoon omdat het kon. Ik parkeerde in München mijn auto altijd op de stoep voor mijn huis, omdat ik de boete toch wel kon betalen.”

Discipline verloren

Van der Meulen wijst vooral naar de blessure aan zijn voet als reden dat zijn carrière anders is gelopen dan gehoopt, maar hij erkent ook dat hij niet alles goed heeft gedaan. Na Bayern München tekende hij bij De Graafschap, waar hij een ongelukkige periode meemaakte. “Ze degradeerden vlak voor mijn komst naar de Jupiler League, weer zo’n dubbeltje dat verkeerd viel. Daarna werd Pieter Huistra de nieuwe trainer, die had ik eerder bij Ajax meegemaakt. Ik was teruggekeerd van die voetblessure en hij was trainer van Jong Ajax, maar hij kende mij helemaal niet. Ik had twee jaar in het revalidatiecentrum gezeten, dus hij had mij nooit gezien. Ook bij De Graafschap hebben we nooit op één lijn gezeten, maar ik was de best betaalde speler van de Jupiler League, dus hij moest me wel opstellen.”

Zijn eerste weken bij De Graafschap verliepen op zijn zachtst gezegd ongelukkig. Van der Meulen kreeg twee keer achter elkaar een schorsing van drie wedstrijden. “In beide gevallen was er niet zoveel aan de hand. Het lot leek zich weer tegen mij te hebben gekeerd.” Hij verloor zijn basisplaats en toonde zichzelf daarna van zijn slechtste kant. “Ik verloor mijn discipline en heb een half jaar lang mijn kont tegen de krib gegooid. Ik liet het afweten op de training en speelde overdreven agressief in de partijtjes. Dat was geen goede reactie.”

De situatie werd onhoudbaar toen Van der Meulen zich uitsprak over salarissen die niet werden betaald. “Ik verdiende goed en kon wachten, maar er waren spelers die voor een AA’tje en een patatje speelden. Als zij hun geld niet kregen, konden ze niet naar de training komen, omdat ze niet konden tanken. Ik heb er wat van gezegd, maar dat werd niet gewaardeerd. In de voetballerij moet je op je woorden passen, maar ik ben een flapuit. Ik heb een hard van goud en wens iedereen het beste, maar het moet wel eerlijk gaan, anders spreek ik me uit. Ik groef mijn eigen graf. Mijn contract werd ontbonden.”

Laatste stuiptrekkingen

De zoektocht naar een nieuwe club verliep alles behalve soepel. Na mislukte stages in Engeland en Polen keerde Van der Meulen het voetbal de rug toe. Hij ging aan het werk als recruiter en sloot na een half jaar aan bij Sparta Nijkerk in de Topklasse. “Voetballen op amateurniveau was heel anders, maar ik kreeg het plezier terug. In de zomer speelden we tegen Almere City, waar Maarten Stekelenburg trainer was. Die kende ik nog van Ajax. Hij haalde me over om naar Almere te komen, maar werd al ontslagen voordat ik aankwam. Weer zo’n dubbeltje dat de verkeerde kant opviel. Zijn opvolger nam zijn eigen spelers mee en ik werd verdoemd tot het tweede elftal. Ik speelde een paar maanden met frustratie in mijn lijf totdat de club zei: ‘Als je geen zin meer hebt, mag je zonder problemen vertrekken.’ Ik heb mijn tas in de gang gegooid en ben naar huis gegaan.”

De laatste stuiptrekkingen van zijn voetbalcarrière vinden plaats in Duitsland. Van der Meulen tekende bij FC 08 Homburg op het derde niveau. “Dat zag er prima uit, maar ineens kwam die zaakwaarnemer die mij zonder succes naar Engeland en Polen had gestuurd met nog twee verdedigers aanzetten. Van alle clubs in de wereld moest hij ze per se naar Homburg brengen. Zij kwamen centraal achterin te staan, waardoor ik op de bank zat. Ik kon die zaakwaarnemer wel vermoorden.”

“Ik kon die zaakwaarnemer wel vermoorden.”

Altijd pech

Heeft Van der Meulen een verklaring waarom alles in zijn carrière verkeerd is gegaan? “Mijn moeder zegt wel eens: ‘Je hebt altijd pech als je Van der Meulen heet’”, antwoordt hij lachend. “Mijn moeder is de enige familie die ik heb. Zij heeft mij overal heengebracht en reisde mee met de buitenlandse jeugdtoernooien van Ajax. Dan zat ze samen met Danny Blind, want ik zat altijd bij Daley in het team. We stonden naast elkaar in de verdediging en lagen tijdens tripjes bij elkaar op de hotelkamer. Dan praatten we over tactiek, maar ook over meisjes en alles wat jongens van die leeftijd bezighoudt. Daley heeft zijn geweldige carrière zelf afgedwongen, maar hij had natuurlijk de steun van zijn vader, die de klappen van de zweep kende. Mijn vader is bij mijn geboorte weggegaan. Ik had geen mannelijk rolmodel om mij te helpen, laat staan een oud-profvoetballer als vader. Je omgeving is heel bepalend in waar je uiteindelijk terecht komt. Mijn moeder is fantastisch, maar ze wist niets van de voetballerij. Dan komen er zaakwaarnemers in beeld die je zogenaamd helpen, maar die hebben alleen maar oog voor het geld dat zij kunnen verdienen.”

Voetbal als redding

Toch ziet Van der Meulen het als zijn redding dat hij in de jeugdopleiding van Ajax terechtkwam. Hij zag veel vrienden van de straat het criminele circuit ingaan. “Mijn moeder zat in de bijstand en we hadden schulden. Ik moest kiezen tussen discozwemmen op vrijdagavond of beleg op mijn brood. Dan ga je zelf denken: ‘Hoe kan ik geld verdienen?’ Veel van mijn vrienden kozen voor het verkeerde pad. Ik kwam bij Ajax in een georganiseerd leven en kon niet meer de hele dag op straat hangen. Het contract dat ik kreeg, hielp om thuis te overleven. Van mijn eerste salaris heb ik de twintig jaar oude koelkast van mijn moeder vervangen. Dat lijkt iets kleins, maar het was voor ons een symbool dat we het beter zouden krijgen.”

“Ik had mijn moeder graag terugbetaald voor alles wat ze voor mij heeft gedaan. Dat is het enige wat mij pijn doet. Mijn carrière is als een nachtkaars uitgegaan. Ik heb het geaccepteerd, maar als ik er te veel aan terugdenk, word ik treurig. Ik kan er grapjes over maken, maar wel als een boer met kiespijn. Negen jaar lang kon ik doen wat ik leuk vond. Ik heb met grote spelers gespeeld en ben op plekken geweest waar een ander nooit komt, van Estland tot aan Maleisië. Het is anders gelopen dan ik had gehoopt, maar dat betekent niet dat het leven stopt. Ik ben gelukkig met nieuwe leven, mijn gezin en mijn werk als beveiliger.”

Nooit meer voetballen

Op 27-jarige leeftijd zat de carrière van Van der Meulen erop. Hij heeft nog een paar wedstrijden met Ali B in het derde elftal van SC Buitenboys in Almere gespeeld, maar verder bijna nooit meer gevoetbald. “Het is mooi geweest. Het gevoel is niet meer zoals vroeger. Ik heb ook wat kilootjes erbij”, lacht hij “Ik vond voetballen prachtig, maar alles eromheen is één grote poppenkast. Ik hoefde niet bekend te worden. Ik wilde gewoon lekker voetballen en als ik er rijk mee zou worden, was dat mooi meegenomen. Die foto van de Onder 17 zegt eigenlijk alles. In die tijd was voetbal nog puur plezier. Dat had ik voor geen goud willen missen.”