Vijftienjarige Edson Álvarez had het voetbal al opgegeven

Voor Edson Álvarez was een toekomst in de voetballerij lang onzeker. Op een gegeven moment zette de Mexicaan zijn voetbaldroom zelfs uit zijn hoofd en werd hem verteld om andere dromen achterna te jagen. Maar soms moet je een stap achteruit doen, om vervolgens een paar stappen vooruit te zetten. Daar is Edson Álvarez een perfect voorbeeld van. 

Droom Edson Álvarez viel in duigen

Op zijn vijftiende kreeg de huidige Ajax-middenvelder te horen dat zijn voetbalcarrière niet meer dan droom zou blijven. Hij moest de jeugdopleiding van Pachuca verlaten en dus op zoek gaan naar een nieuwe invulling van zijn toekomst. De Ajacied was niet verdrietig toen die het teleurstellende nieuws te horen kreeg: “Eerder opgelucht, omdat ik het laatste jaar zo zwaar had gehad en steeds minder speelde. Ik dacht ook: godzijdank, ik kan na vier jaar eindelijk naar huis en normaal gaan leven. Het voelde als een nieuw begin”, vertelt de middenvelder in gesprek met het Algemeen Dagblad.

Álvarez omarmde het ‘normale leven’ en had de droom om profvoetballer te worden helemaal opgegeven: “Het werd één van de mooiste periodes. Ik ontmoette mijn eerste vriendin, kreeg niet-voetbalvrienden, ging naar feestjes. Ik had het voetbal al opgegeven. Ik vond het prima als amateur. Op schooltoernooien vroegen vrienden waarom ik niet nog een poging waagde. Altijd discussies omdat zij heel graag wilden dat ik ging doen waar ik geen zin meer in had.”

Álvarez voerde gesprekken met oud-trainer en omgeving

Hoewel de 24-jarige Mexicaan het voetballeven achter zich had gelaten, hadden de personen in zijn omgeving dat nog niet gedaan. Zo werd Álvarez na een ‘boos’ belletje van zijn oud-trainer en via gesprekken met zijn familie, vrienden en vriendin toch overgehaald om nog een poging te wagen in de voetballerij. Al snel, na slechts een paar weken, kreeg Álvarez de kans bij het ‘Ajax van Mexico’, Club América: “América overtuigende ik na drie weken en op mijn zestiende tekende ik mijn eerste contract. Sindsdien is het één stijgende lijn geweest.” Doordat zijn droom, die hij eigenlijk al uit zijn hoofd had gezet, toch werkelijkheid is geworden, beseft Álvarez hoe dankbaar hij moet zijn: “Ik heb zoveel meegemaakt, geleden en geknokt. Dat ik hier nu weer voor een Klassieker sta, beschouw ik als gift in mijn leven.”