Pikant Voetbal: Een heel kort interview met Messi

In de rubriek Pikant Voetbal deelt sportjournalist Jesper Langbroek verhalen uit de voetbalwereld van Latijns-Amerika. Tijdens de Copa América in Brazilië kwamen zijn dromen uit, al was het interview met Lionel Messi wel héél kort.

Als kind had ik jarenlang een poster van het Christusbeeld in Rio de Janeiro op mijn zolderkamer hangen. Het uitzicht vanaf de hoge bergen op de miljoenenstad fascineerde me direct toen ik het voor het eerst zag. Daar wil ik ooit staan, nam ik mijzelf voor. De kans kwam in 2019. Terwijl ik met mijn rugzak door Latijns-Amerika reisde, werd de Copa América georganiseerd in Brazilië. Ik begaf me aan de juiste kant van de wereld en zag de perfecte gelegenheid om Rio de Janeiro te bezoeken, de stad waar ik van jongs af aan over droomde. Een Nederlandse krant hielp me met de accreditatie en ik kon als freelancer voor verschillende media verhalen maken. Een jongensdroom zou uitkomen.

Stadions en nachtclubs 
Het avontuur begon in São Paulo, waar Brazilië de openingswedstrijd speelde tegen Bolivia. Ik ontmoette daar een bevriende Nederlandse journalist met wie ik tijdens het toernooi optrok. We bezochten zo veel mogelijk wedstrijden, zaten naast elkaar op de perstribune en wachtten na afloop in de mixed-zone de spelers op. Daarna gingen we snel naar het hostel waar we verbleven en werkten in de kelder onze verslagen en interviews uit, om deze naar Nederland te sturen. Daar werden onze teksten de volgende dag gepubliceerd wanneer de redacties wakker werden. 

In São Paulo zag ik vier wedstrijden en sprak ik onder meer met David Neres, Davinson Sánchez en Santiago Arias. Andere topvoetballers, zoals Arturo Vidal, Dani Alves, Philippe Coutinho en Roberto Firmino, liepen langs in de mixed-zone alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ik kneep af en toe in mijn arm en weerhield me ervan om foto’s of handtekeningen te vragen. We waren tenslotte aan het werk.

Tussen de wedstrijden door genoot ik van mijn eerste kennismaking met Brazilië. Ik ontdekte de immense stad São Paulo, de verschillende wijken en zo veel mogelijk stadions. Ik ontmoette nieuwe vrienden in hostels, keek voetbal in cafés en dook met mijn collega-journalist het nachtleven in. Zo onbevangen en avontuurlijk moet de generatie sportjournalisten van Johan Derksen en Kees Jansma zich hebben gevoeld, toen zij in de vrije jaren ‘70 de wereld over reisden en stadions en nachtclubs afwisselden. Een romantisch beeld van het leven als sportjournalist waar ik altijd nieuwsgierig naar was, maar dat tegenwoordig nog maar in beperkte mate lijkt te bestaan. Na negen maanden reizen voelde ik me in mijn droomland Brazilië echter zo vrij als een vogel en beleefde ik het journalistenbestaan precies zoals ik me dat had voorgesteld. Het halen van de deadlines om mijn stukken in de krant te krijgen was de enige stress die ik op dat moment kende.

Paradijs op aarde 
Na een week was het tijd om door te gaan naar Rio de Janeiro, een stad die ik me inbeeldde als het paradijs op aarde. Mooie stranden, net zo mooie vrouwen, een bruisend uitgaansleven en natuurlijk veel voetbal. We werden niet teleurgesteld; Rio heeft het allemaal. Bij het eerste zicht op de stad zocht ik meteen naar het beeld van Christus dat boven op de berg over iedereen uitkijkt. Ook vanaf de tribunes van het legendarische stadion Maracanã is het Christusbeeld te zien. Bij het ophalen van mijn accreditatie, een dag voor de wedstrijd Chili – Uruguay, kon ik nog steeds niet geloven dat dit mijn werkplek was. De wedstrijd werd onvergetelijk omdat ik volop genoot van de eerste keer voetbal kijken in Maracanã, maar ook door een streaker die het veld oprende en mij bekend voor kwam. Dat is een apart verhaal voor later in deze rubriek.

Zoon van God 
Mijn tweede wedstrijd in Maracanã stond vier dagen later gepland: de kwartfinale tussen Argentinië en Venezuela. Lionel Messi was nog altijd op jacht naar zijn eerste prijs met de nationale ploeg. Onder toeziend oog van het Christusbeeld werd hij door de Argentijnse fans toegezongen alsof niet Jezus, maar hij de zoon van God was. Ik keek bewonderd naar hoe hij ongeïnteresseerde wandelingen in de middencirkel afwisselde met extreem gevaarlijke dribbels in zijn kenmerkende kleine stappen. Mijn hoogtepunt moest na afloop van de wedstrijd komen, waar ik een ultieme poging zou doen om Messi te interviewen.

Nicolás Tagliafico
Voordat de Argentijnse superster de kleedkamer uit kwam, passeerden enkele van zijn ploeggenoten het wachtende journaille. Ángel Di María, Sergio Agüero en Paulo Dybala liet ik lopen. Ik wachtte op Nicolás Tagliafico, die zijn eerste Copa América speelde na een geweldig Champions League-jaar met Ajax. Waar andere spelers doorliepen zonder iets te zeggen, nam Tagliafico drie minuten de tijd om mijn vragen te beantwoorden. In het Spaans spraken we over de 2-0 overwinning op Venezuela, de halve finale tegen Brazilië, de aanstaande ontmoeting met zijn ploeggenoot David Neres, het succesjaar bij Ajax en zijn toekomst. Zo’n zelfde gesprek wilde ik natuurlijk graag met Messi hebben, maar dat bleek toch wat moeilijker.

Lionel Messi 
Op het moment dat één van de beste voetballers aller tijden de mixed-zone in liep, maakte mijn hart een sprongetje. Het voelde onwerkelijk om Lionel Messi hier in levenden lijve en op enkele meters afstand te zien staan. De afgelopen weken was ik eraan gewend om spelers te zien die ik alleen van televisie of FIFA kende, maar Messi is van een andere orde. Hoe geweldig zou het zijn om hem te mogen spreken? Al was het maar één minuut. 

Ik staarde hoopvol naar de kleine Argentijn, die op zijn slippers eerst de televisieploegen te woord stond. Hoewel er borden hingen die ons verboden om foto’s te maken, pakte ik toch mijn telefoon erbij om dit moment te vereeuwigen. Meteen werd ik aangesproken door een vrouwelijke beveiliger. “Je mag geen foto’s maken”, zei ze streng. “Je moet hem nu verwijderen.” Ik had één foto van Messi gemaakt en was niet van plan om deze te verwijderen. “Laat me zien hoe je de foto wist” , zei de beveiliger. “En als ik dat niet doe?”, vroeg ik eigenwijs. “Dan zetten we je het stadion uit en kun je je accreditatie verliezen.” Dat klonk als een serieus dreigement. Ik rekte nog wat tijd door verbaal in opstand te komen, maakte ondertussen snel een screenshot van de foto en liet daarna zien hoe ik de originele foto verwijderde. Ze had het gelukkig niet door en ik mocht blijven staan, terwijl Messi steeds dichterbij kwam.

Adrenaline 
De Argentijn stopte om met een journalist te praten en meteen vlogen alle andere verslaggevers als vliegen op honing op hem af. Messi was omsingeld en ik zag geen kans om ertussen te komen. Ik besloot een paar meter verderop te wachten. Hij zou hier langslopen naar de uitgang en dan zou ik hem in het voorbijgaan één vraag kunnen stellen. Omdat Frenkie de Jong net bij FC Barcelona had getekend en zijn ploeggenoot werd, wilde ik Messi vragen wat hij van De Jong vond. Als Messi zei dat hij De Jong een goede speler vond, kon ik daar een artikel van maken en dat publiceren. In het Spaans oefende ik de vraag in mijn hoofd. Que piensas de Frenkie de Jong? Que piensas de Frenkie de Jong? Que piensas de Frenkie de Jong? Ik was er klaar voor. Dit moest een groot hoogtepunt in mijn jonge journalistieke carrière worden. Een interview met Lionel Messi. Ik kon het bijna niet geloven.

Hij rondde zijn verhaal bij de andere journalisten af, negeerde hun vervolgvragen en wurmde zich los. Lionel Messi kwam mijn kant op gelopen. Ik kreeg oogcontact met hem en aangedreven door een flinke portie adrenaline vroeg ik: ‘Que piensas de Frenkie de Jong?‘ Messi keek me aan, onderbrak zijn looppas niet, maar opende wel zijn mond om te antwoorden. “Ciao“, zei hij, terwijl hij zijn rechterhand ophief om me te groeten en tegelijkertijd af te wimpelen. Tot zover mijn diepte-interview met de grootste voetballer van dat moment. Het was niet het gesprek waar ik op hoopte en ik kon er geen artikel over schrijven, maar Messi had tenminste één woord tegen me gezegd. “Ciao.”