‘Spookvoetballer’ De Leeuw komt met bewijzen: “Ik ben geen oplichter”

Nino de Leeuw is na omzwervingen door heel Europa neergestreken in Gibraltar. De voetbalnomade beleefde de afgelopen jaren zoveel avonturen dat het bijna ongeloofwaardig werd. Het cv van de aanvaller, die onder meer in Ierland, Spanje en Bonaire speelde, werd door één van zijn clubs in twijfel getrokken. Hij zou zijn ervaringen hebben verzonnen, maar komt nu met de documenten en de verhalen om zijn bijzondere reis door acht landen te bewijzen. “Het is allemaal te controleren”, stelt De Leeuw. Dat deden we dan ook.

Interview met Nino de Leeuw, voetbalavonturier in Gibraltar

Het nationale stadion van Gibraltar is onder voetballiefhebbers wereldwijd bekend vanwege de grote rots die achter één van de doelen staat. Nino de Leeuw (28) zag het voorbijkomen toen het Nederlands elftal er een interland speelde, maar de aanvaller uit Delft had nooit gedacht dat hij er ooit zelf zou spelen. Na Malta, Italië, België, Ierland, Duitsland, Spanje en Bonaire is het alweer zijn achtste bestemming. “Dat is het mooie van mijn carrière. Ik ben in veel landen geweest waar ik normaal niet heen zou gaan. Gibraltar stond niet op mijn lijstje van vakantiebestemmingen, maar het bevalt me goed hier. Het lijkt op het Monaco van Spanje. Er wonen veel rijke Engelsen, omdat ze hier geen belasting betalen. Een paar van mijn teamgenoten rijden in dure auto’s die ik voorlopig nog niet kan betalen.”

In de afgelopen jaren werd er vanuit Gibraltar elke transferwindow bij De Leeuw geïnformeerd of hij op het Britse schiereiland in het zuiden van Spanje wilde komen voetballen. Hij ging er nooit op in, maar deze zomer was het aanbod wél interessant genoeg. “De voorwaarden waren goed en Europa FC is één van de traditionele topclubs. Ze speelden in de voorrondes van de Conference League, maar helaas was ik te laat speelgerechtigd om mee te doen en werden ze uitgeschakeld. Er wordt minderwaardig gedaan over de competitie hier, maar de topclubs doen ieder jaar mee om Europees voetbal. Die ervaringen krijg je in de Keuken Kampioen Divisie of de Tweede Divisie niet. Daarnaast kun je hier vier keer zoveel verdienen. Ik hoef me niet per se meer te bewijzen in Nederland, tenzij een club een goed aanbod doet.”

Er zijn twee redenen waarom De Leeuw als avonturier een carrière in het buitenland heeft opgebouwd. Het geld is er beter én er liggen meer kansen dan in Nederland. “In Nederland kiezen clubs vaak voor jonge spelers en het liefst met ervaring bij Ajax, Feyenoord of PSV. Anders kiezen ze voor buitenlandse spelers, maar zijn die nou zoveel beter dan Nederlandse jongens? Het heeft lang niet altijd met kwaliteit te maken, maar ook met wie je kent. De juiste zaakwaarnemer kan je makkelijk bij bepaalde clubs binnenbrengen. In het buitenland krijg je sneller de kans om jezelf vanaf nul te laten zien en word je niet veroordeeld op je cv.” 

Spookvoetballer?

De Leeuw kan het weten. Zijn cv met korte periodes bij clubs in verschillende landen roept bij veel mensen vragen op. VV Goes suggereerde vorig jaar zelfs in de media dat hij zijn ervaringen had verzonnen. De aanvaller tekende bij de Derde Divisionist om ze tijdens een blessuregolf aan doelpunten te helpen, maar vertrok binnen een maand met een conflict. “Hij is geen paradijsvogel, maar een oplichter”, stelt een lid van de businessclub tegenover deze website. “Wij dachten een ervaren speler binnen te halen, maar bij zijn vorige club in België kennen ze hem niet eens.”

De Leeuw weerlegt de beschuldigingen en stuurt ons een email van de Belgische voetbalbond met daarin zijn overschrijving van FC Esperanza Pelt naar Grenstrappers Kolonie Lommel. Hij stond onder contract bij Esperanza Pelt, maar werd na het opheffen van het belofteteam verhuurd aan Lommel, op het vierde niveau. “Dat is allemaal te controleren”, stelt De Leeuw. “Het is vervelend dat VV Goes zulke verhalen de wereld in brengt. Ik moet toegeven dat ik daar niet top heb gepresteerd. Ik was erg vermoeid tijdens de eerste trainingen en het bleek dat ik long covid had. Het bestuur wilde dat ik mijn contract zou opzeggen, maar daar ging ik niet mee akkoord. Daarna is het moddergooien geworden. Het was een rotzooitje daar. Ik heb nog geld van ze tegoed en twee andere spelers raakten verwikkeld in een rechtszaak tegen de businessclub. Ook dat kun je op internet terugvinden.”

Om te zien of wij niet in de val van een spookvoetballer trappen, hebben we de aantijgingen van VV Goes gecheckt. De overschrijving in België en een foto van zijn presentatie Esperanza Pelt zijn voldoende bewijs van zijn periode daar. Navraag bij Athlone Town, TV Askania Bernburg en Club Deportivo Arnedo leert ons dat De Leeuw ook daadwerkelijk in Ierland, Duitsland en Spanje heeft gezeten, al was het in alle gevallen van korte duur. De voetbalavonturier zelf stuurt ons het contract dat hij tekende in de Spaanse vierde divisie, dat ook bij de VVCS en de FIFA bekend is. In Italiaanse media staan nieuwsberichten online over zijn pogingen om het daar als prof te maken en van een oefenwedstrijd met Top Oss zijn online foto’s te vinden. De trainingen, stages en oefenwedstrijden bij deze clubs zijn dus niet verzonnen. De Leeuw heeft verder de verhalen om zijn bijzondere cv te verklaren:

Contract opgestuurd uit Oekraïne

“In mijn jeugd scoorde ik veel bij DSV Full Speed in Delft. Jongens die bij ADO speelden, zeiden dat ik hoger zou kunnen spelen. Het leuk me geweldig om gescout te worden, dat wil iedere jonge voetballer. Bij mijn volgende clubs, Vitesse Delft en DHC, werd ik regelmatig topscorer en sloeg ik lichtingen over. Ik was benieuwd waar mijn plafond lag, maar was op mijn 21ste nog steeds niet gescout. Ik besloot het heft in eigen hand te nemen en mailde mijn profiel en statistieken naar clubs in heel Europa. In die tijd was er nog geen Transfermarkt.com waar clubs je konden vinden en ik kende ook geen zaakwaarnemers. Ik verwachtte eigenlijk geen reactie, maar ik werd ineens gebeld door een nummer uit Oekraïne.”

“Het was een bestuurder van Zorya Luhansk, dat op het hoogste niveau speelt. Ze wilden mij een kans geven en werden steeds serieuzer. We spraken elkaar in een videocall en ze stuurden een contract op. Alle informatie klopte. Ik moest alleen mijn handtekening nog zetten. Persoonlijk wilde ik direct in het vliegtuig stappen, maar het leek mijn familie geen goed idee dat ik naar Oekraïne zou gaan. Het was ook in die tijd niet het meest stabiele en veilige land. Ik ben niet gegaan, maar ik hield er wel een goed gevoel aan over. Het was onwerkelijk dat ik die optie kreeg en dat gaf me de hoop dat ik later nog een kans zou krijgen.”

Eerste stage op Malta

“Via een Maltese journalist kon ik in 2017 stagelopen bij Hibernians, de toenmalig kampioen van Malta. Ik vloog er samen met mijn broer heen en trainde een week mee. Ze waren op dat moment in de voorbereiding voor de play-offs van de Champions League tegen Red Bull Salzburg. Ze hadden alleen net een Braziliaanse spits gehaald, waardoor mijn kans een stuk kleiner werd. Na een week vroegen ze of ik langer wilde meetrainen, maar de hotels waren duur en ik kon mijn vliegticket niet verplaatsen. Ik keerde tevreden terug naar Nederland. Ik had mijzelf met een goed niveau kunnen meten. Dat smaakte naar meer.”

Maffia in Italië

“Olympia Agnonese, een club in Italië, had lucht gekregen van mijn stage op Malta en vroeg of ik bij hen wilde spelen. Ik vloog naar Napels en kwam al snel in een maffiasfeertje terecht. Samen met een andere speler werd ik opgehaald door een privéchauffeur voor een lange rit het binnenland in. Onderweg stopten we op verschillende plekken, waar de chauffeur zonder iets te zeggen uitstapte en later weer terugkwam. Ik kreeg er een vreemd gevoel bij. Na aankomst in het dorp van de club tekenden we de contracten in een achterkamertje van een luxe autodealer, waarschijnlijk een bedrijf van de voorzitter. We werden in een hotel gestopt, waar we de enige gasten waren. We hadden een luxe kamer met jacuzzi en kregen een heel ontbijtbuffet voor ons tweeën.”

“De dag erna werden we het dorp rondgereden om overal handen te schudden. In koffietentjes, bij sponsoren en zelfs in het politiebureau. Het leek helemaal rond. In het stadion hadden ze al Nederlandse vlaggen en spandoeken met mijn naam opgehangen. Na drie dagen keerde ik terug naar Nederland om mijn verhuizing te regelen. Daarna hoorde ik weinig meer van de club. Ik deed wat research en zag dat ze een straf hadden gekregen van de Italiaanse bond. Ze mochten geen spelers aantrekken en mijn inschrijving werd niet goedgekeurd. Het was te mooi om waar te zijn, maar ik was wel weer een stap dichterbij gekomen.”

Voetballen op eigen kosten in Ierland en Duitsland

“Athlone Town was de volgende club die mij benaderde. Ze speelden op het tweede niveau van Ierland. Ik vloog naar Dublin om mee te trainen en betaalde de vlucht zelf. Zij betaalden een accommodatie in het centrum. Na een aantal oefenwedstrijden bespraken we de contractvoorwaardes en het salaris. Ik moest een appartement huren, maar met het aanbod dat de club deed, was dat niet haalbaar. Daarom ben ik teruggevlogen. Ik wilde graag voetballen, maar het moet me geen geld kosten. Een stage in Spanje bij CF La Solana liep om dezelfde reden op niets uit.”

“TV Askania Bernburg uit de Duitse Oberliga, het vijfde niveau, bood me wel een goed contract aan. Ze stopten me samen met drie andere spelers in een appartement. De volgende dag konden we volgens de voorzitter allemaal tekenen, maar we moesten toch eerst trainen en een oefenwedstrijd spelen. Ik speelde één helft, scoorde en gaf een assist. De voorzitter was nergens te bekennen. Hij stelde het telkens uit en er ging een week voorbij. Ik had nog geen cent gezien, maar moest wel mijn boodschappen betalen. Ik besloot terug te gaan naar Nederland. Het contract zou ik later opgestuurd krijgen, maar ik heb niks meer gehoord. Een jaar later is de club opgeheven.”

Lockdown in Spanje

“Een zaakwaarnemer regelde een club voor me in Spanje. Club Deportivo Arnedo, in de vierde divisie. Dat klinkt als een veredelde amateurcompetitie, maar het niveau is in Spanje hoog en de salarissen zijn aantrekkelijk. Het contract kwam rond en de club regelde alles netjes. Van jongs af aan wilde ik graag naar Spanje, maar het was niet de ervaring waar ik op hoopte. Vanwege corona kwam ik in een strenge lockdown te zitten. Het was alsof ik in een oorlogsgebied leefde. De straten waren afgesloten en ik zag een half jaar lang niet meer dan mijn appartement en het stadion. Ik voelde me eenzaam en besloot om voor de feestdagen terug te gaan naar Nederland. Vervolgens gingen de grenzen op slot en kon ik niet meer terug.”

Oefenduel met TOP Oss

“Ook in Nederland lag het voetbal stil, maar ik kon meetrainen bij TOP Oss. Dat was de eerste kans om me in mijn eigen land te laten zien. Er werd een elftal samengesteld met jongens die geen club hadden om een proefwedstrijd te spelen. We kenden elkaar amper, maar we wonnen met 5-2 van de wisselspelers van NEC en ik maakte een doelpunt. Dat was goed voor mijn zelfvertrouwen. Helaas bleef het voor iedereen bij één wedstrijd en legde Oss naar mijn weten niemand vast.”

Het relaxte leven op Bonaire

“Esperanza Pelt haalde me naar België voor het tweede elftal, maar dat team stopte en ik werd uitgeleend aan Grenstrappers Kolonie Lommel. Na een half jaar op het vierde niveau van België tekende ik bij VV Goes, maar daar beleefde ik ook een vervelende periode. Ik wilde een nieuw avontuur aangaan en vertrok naar Bonaire via een vriend die daarvandaan komt. Ik heb bij SV Uruguay voor het eerst op het hoogste niveau gespeeld en genoot van het relaxte leven op het eiland. De club wist dat ik graag nog een stap wilde maken, dus ze gunden mij de transfer naar Gibraltar deze zomer van harte. Wie weet keer ik nog terug op Bonaire om interlands te spelen. Ik stond op het lijstje van de vorige bondscoach, dus ik ben in beeld.”

Lees ook: Nederlandse amateurvoetballer wordt international op Bonaire: “Droom die uitkomt”

Rotte appels

“Dit zijn de clubs waar ik heb gespeeld, maar ik heb door de jaren heen ook tientallen clubs gesproken waar ik uiteindelijk nooit heb getekend, zoals in Colombia of in Aziatische landen. Ik nam het pas serieus als ik met de juiste mensen had gesproken en er een aanbieding op tafel lag. Er zijn zoveel zaakwaarnemers die je benaderen, en daar zitten veel rotte appels tussen. Agenten die niet naar spelers omkijken als ze het moeilijk hebben, maar vooraan staan als er wat te verdienen valt. De echte oplichters herken je na een tijdje wel. Ze doen zich voor als een tussenpersoon van een club en sturen een contract op, maar op het moment dat je naar de club moet reizen, vraagt de agent geld voor de vlucht. Dat houden ze voor zichzelf en je hoort nooit meer wat van ze. Ze maken misbruik van jongens die een kans zoeken in het voetbal. Diep triest vind ik het.”

Financieel onafhankelijk

“Mijn carrière is het bewijs dat je toch een bestaan als voetballer kunt opbouwen, ook al krijg je in Nederland geen kans. Ik heb alle mogelijkheden aangepakt om ergens profvoetbal te spelen en rond te komen van mijn passie. Dat is tot nu toe gelukt. Veel mensen hebben me aangeraden om een normale baan te vinden, maar daar word ik niet gelukkig van. Het voetbal staat nog altijd op één. Ik wil later kunnen zeggen dat ik er alles aan gedaan heb. Het liefst zou ik nog een financiële klapper maken, bijvoorbeeld naar Azië, Amerika of het Midden-Oosten. Ik kom op een leeftijd dat geld belangrijker wordt en ik wil nog zoveel mogelijk verdienen. Als ik mijzelf financieel onafhankelijk kan spelen in Saudi-Arabië, zou ik daar niet twee keer over na hoeven denken. Dat zou mijn carrière helemaal compleet maken.”