Pikant Voetbal: Streaker eindigt in psychiatrisch ziekenhuis

In de rubriek Pikant Voetbal deelt sportjournalist Jesper Langbroek verhalen uit de voetbalwereld van Latijns-Amerika. Tijdens de Copa América heeft hij een ontmoeting met een gekke Argentijnse streaker, die zijn woorden waarmaakt, wordt neergetrapt door een speler en in een psychiatrisch ziekenhuis belandt. 

Shirt verbranden 

“Mag ik je shirt verbranden? Dan geef ik je een shirt van River Plate.” De eerste kennismaking met Pablo vertelt me meteen dat ik hier met een bijzondere jongen te maken heb. We zijn in São Paulo en ik ben net terug in mijn hostel nadat ik voor twee Nederlandse kranten verslag heb gedaan van Japan – Chili op de Copa América. Pablo vindt het niet leuk dat ik een Boca Juniors shirt aan heb, maar ik wijs zijn aanbod om het shirt te verbranden beleefd af. Ik ben wel benieuwd wat dit voor gozer is, dus ik stel voor om een biertje te drinken.

We gaan op twee plastic stoeltjes bij het zwembad zitten. Pablo vertelt over zichzelf. Hij woont in Buenos Aires en werkt als begeleider van influencers. Normaal gesproken voel ik maagzuur omhoog komen als ik dat woord hoor, maar van Pablo kan ik het hebben. Hij lacht veel, praat goed Engels en vertelt over zijn roadtrip van Argentinië naar Rio de Janeiro. Hij raadt me aan om Buenos Aires te bezoeken nu de Argentijnse Peso laag staat. “Dat staat-ie toch altijd?”, reageer ik. “Goed punt”, zegt Pablo.

Het veld oprennen 

Tussen twee slokken van zijn bier door zegt Pablo dat hij van plan is om te gaan streaken. Wat? Ja, streaken. Hij wil bij een wedstrijd van Argentinië over de boarding klimmen en het veld oprennen in een hanenpak. In een hanenpak? Ja, zijn social media-bedrijf heeft een haan als logo. Hij wil met deze stunt onder de aandacht komen. Pablo is geïnspireerd geraakt door de vrouwelijke streaker bij de Champions League-finale van 2019. Tijdens de wedstrijd tussen Tottenham Hotspur en Liverpool kwam een blonde vrouw het veld opgerend in een zwarte bikini met daarop de tekst ‘Vitaly. Ze maakte reclame voor het Youtube-account van Vitaly, bekend om zijn pranks (nog zo’n maagzuurwoord).

Ik verklaar Pablo voor gek. Niet alleen kan hij met dit plan in de problemen komen, maar hij verstoort ook de organisatie van het toernooi. Ik overweeg even om een contactpersoon van de Copa América in te lichten, maar besluit dit niet te doen. Het is niet mijn verantwoordelijkheid en ik twijfel of Pablo’s plan wel serieus is. Het lijkt mij sterke bluf. “Ik kan hard rennen”, zeg Pablo nog. 

Vals alarm 

Vijf dagen later kijk ik Qatar – Argentinië in een bar in Rio de Janeiro met een bevriende journalist uit Nederland genaamd Arthur. We brengen tijdens de Copa América samen veel tijd door in de stadions, in cafés en in hostels. Ik vertel hem over het idee van die gekke Argentijn uit mijn vorige hostel. Misschien rent hij tijdens deze wedstrijd wel het veld op. We volgen de negentig minuten met extra aandacht, maar er is geen streaker te zien. Pablo zal wel een grapje gemaakt hebben.

Pornogeluiden 

De volgende dag gaan Arthur en ik naar Maracanã voor de groepswedstrijd tussen Chili en Uruguay, onze eerste wedstrijd in het legendarische stadion onder het Christusbeeld. We lopen op de perstribune achter Ivan Zamorano, voormalig doelpuntenmaker van Chili, Real Madrid en Internazionale. Een dag eerder stonden we al met hem in een volgepropte lift. Op een paar vierkante meter staan met een oud-spits van Real Madrid maakt toch indruk op een mens. Het was een hoogtepunt van de dag, naast het moment waarop de telefoon van een journalist in de perskamer afging. Iemand had de ringtone veranderd en er klonken op vol volume pornogeluiden door de zaal. Iedereen lag in een deuk van het lachen. Stop honderd sportjournalisten enkele weken bij elkaar in een noodgebouw met te weinig stopcontacten en je krijgt vanzelf de sfeer van een voetbalkleedkamer.

Zamorano neemt plaats op de perstribune bovenin Maracanã. De fans van Chili zien hem en gaan helemaal los. “Olé, olé, olé! Bam, Bam!” De oud-spits, bijgenaamd ‘Bam Bam’, loopt naar de fans toe en neemt de tijd voor handtekeningen en foto’s. De aanhang van Chili is dit toernooi erg fanatiek en met veel man aanwezig. De supporters uit één van de rijkere landen in Zuid-Amerika hebben het geld om naar Brazilië af te reizen. Zamorano neemt na een paar minuten afscheid, keert terug naar zijn stoel en kijkt gefocust naar de wedstrijd. Regelmatig vloekt hij met het bekendste Spaanse scheldwoord dat over iemands moeder gaat. Wiens moeder wordt niet duidelijk.

Daar is de streaker! 

Ineens veert Arthur naast me op. “Hey, dat is je vriend!” Ik kijk op en zie iemand met een hanenkop over het veld rennen. Hij sprint op volle snelheid richting de middenlijn, onderschept de bal met zijn hand en sprint door naar de andere kant van het veld. De beveiliging is aanvankelijk nergens te bekennen, maar na zo’n vijf seconden komen de stewards van alle kanten op hem af. Pablo blijft ze voor, maar dan steekt Gonzalo Jara, een speler van Chili, zijn been uit en tackelt de veldbestormer. Pablo valt hard op de grond en drie beveiligers springen bovenop hem.

Meteen rent Luis Súarez naar de scheidsrechter om de speler van Chili een gele kaart aan te naaien, zoals het hoort in Latijns-Amerika. Ondertussen wordt Pablo via de spelerstunnel naar binnen gebracht en hij verdwijnt uit beeld. Hij heeft zijn minute of fame gehad. Op Instagram en Twitter zie ik meteen duizenden berichten over een veldbestormer bij de Copa América. 

Op het account van Pablo zelf staat een filmpje van het moment waarop hij het veld betreedt. “Ik zit klaar op de eerste rij. Er zit hier maar één bewaker en ik zie geen camera’s. Dit is een goede plek om te springen. Ik ben er klaar voor.” Hij maakt de sprong, rent wat over het veld en dan stoppen de beelden. De rest hebben we zelf zien gebeuren.

De wedstrijd eindigt in 0-1 door een laat doelpunt van Edison Cavani. Zamorano en zijn Chileense landgenoten gaan vloekend naar huis. Arthur en ik gaan naar ons hostel om onze verslagen uit te werken. Ik probeer Pablo te bereiken, maar hij reageert de hele avond niet. 

Psychiatrisch ziekenhuis 

De volgende dag stuurt Pablo me een foto van zijn gezicht. Zijn oog is blauw en dik. “Dit komt doordat die Jara mij neertrapte”, schrijft Pablo. Hij heeft de nacht doorgebracht in een politiecel, waar de agenten hem naar eigen zeggen mishandelde. “Ze sloegen me zo erg dat ik kneuzingen heb in mijn schouder en bovenbeen.” 

In de media lees ik dat Pablo onder invloed was van drugs en zich verzette tegen zijn arrestatie. Hij probeerde de agenten en zichzelf pijn te doen, waarna hij werd overgebracht naar een psychiatrisch ziekenhuis. Een dag later werd hij alweer vrijgelaten. Hij moest een boete van 385 euro betalen, mag twee jaar niet meer in een stadion in Brazilië en Argentinië komen en moet binnen 48 uur het land verlaten. 

Pablo stuurt me een audiobericht: “Ik mis de volgende wedstrijd van Argentinië, maar het was het allemaal waard. Die stewards konden me niet bijhouden. Zag je dat? Ik zei toch dat ik hard kon rennen?” En ik maar denken dat hij een grapje maakte.