Avonturier Brand over voetballen in Albanië: “Blij dat ik daar weg ben”

Wael Brand (24) is één van de weinige Nederlanders die weet hoe het is om in Albanië te voetballen. De keeper trekt al enkele jaren met zijn voetbaltas rond de Middellandse Zee en kwam vorig jaar in de Balkan terecht. Hij viel van de ene verbazing in de andere en speelde in zes maanden tijd bij drie verschillende clubs. Een gesprek over het leven als voetbalavonturier, mislukte proeftrainingen en malafide zaakwaarnemers op LinkedIn. “Ik wist meteen: Dit kan nooit waar zijn.”

Je hoort niet vaak dat Nederlandse voetballers in Albanië spelen. Hoe was het daar?
“Eerlijk gezegd ben ik blij dat ik daar weg ben. Het is niet echt mooi daar. De clubs hielden zich niet aan de afspraken en de levensstandaard is niet wat wij in Nederland gewend zijn. Ik heb er ook goede dingen meegemaakt, maar het was geen plek waar ik graag wilde blijven.”

Hoe ben je daar überhaupt terechtgekomen?
“Ik zat in Griekenland en had daar goede wedstrijden gespeeld. Via een vriend van mij, die Albanees is, kwam ik in contact met KF Turbina, een club in Albanië. Het leek me een goede stap om daarheen te gaan. Ik wist niet zoveel van het land, maar ik dacht: ‘Het is Europa, het zal wel goed zijn.’”

Dat viel dus tegen?
“In het begin was alles oké. Ik trainde hard en zou eerste keeper worden. Maar een paar dagen voordat het seizoen begon, werd de trainer ontslagen. De nieuwe trainer nam zijn eigen spelers mee, onder wie een nieuwe keeper. Ze vonden het te duur om twee goede keepers te hebben en verhuurden mij aan KF Butrinti. Daar was het een stuk minder. Die club had de zaken slecht op orde en regelde niets voor mij. Ik moest in korte tijd drie keer verhuizen, kreeg mijn salaris vaak te laat en verveelde me dood in die stad. Gelukkig was het maar voor een paar maanden. Ik speelde het seizoen uit en vloog terug naar Nederland.”

Waarom was het zo moeilijk om je in Albanië aan te passen?
“Ik had weinig interactie met de mensen daar en voelde me niet thuis. Albanezen zijn anders dan Nederlanders. Het zijn stugge mensen met hun eigen normen en waarden. Als ze ja knikken, betekent het nee. Als ze nee knikken, betekent ja. Dat was heel verwarrend. In het begin snapte ik er niets van. Ze spreken amper Engels, dus een gesprek voeren was bijna niet mogelijk. In Spanje hielpen mensen me altijd en waren ze aardig, maar hier was ik op mijzelf aangewezen.”

Toch was je volgende club weer in Albanië.
“Klopt. Een andere trainer had me zien spelen en wilde me graag hebben. Ik had goede verhalen gehoord over die club, Labëria FC. Ze hebben een Amerikaanse eigenaar en boden me een goed salaris, dus ik vloog terug naar Albanië. Toen begon de ellende pas echt. Ik kwam in een huis terecht met drie andere spelers. Twee speelden bij een andere club in dezelfde stad. Als ik na de training thuiskwam, waren er nog meer spelers in het huis. Op een normale dag waren we met z’n achten. Vroeger vond ik dat wel gezellig, maar ik ben inmiddels 24 en wil mijn privacy hebben. Ik was de enige buitenlander en kon niet echt meepraten. Ik heb het drie weken volgehouden en ben weer teruggevlogen naar Nederland.”

Kon je zomaar je contract opzeggen?
“De club hield zich niet aan de afspraken over het huis, dus ben ik gewoon weggegaan. 31 mei loopt het contract af en ben ik helemaal vrij. Vanwege dit soort situaties is het belangrijk om je contracten goed door te lezen. Soms pushen clubs je om te tekenen. Op Cyprus hadden ze heel sneaky vijf jaar in mijn contract gezet. Dan had een andere club flink moeten betalen om mij over te nemen. Maar dit is niet het eliteniveau van Europa, waar clubs miljoenen kunnen betalen. Ik word zelf ook niet rijk van de salarissen. Ik klaag niet, maar het is niet genoeg om me voor vijf jaar vast te leggen.”

Heb je wel eens problemen gehad met contracten?
“Gelukkig niet. Ik heb altijd mijn salaris, het verblijf en vervoer gekregen. Zelfs bij Pallixouriakos in Griekenland was alles top geregeld, terwijl veel clubs daar problemen hebben. Ik ken veel voetballers die in het buitenland geen salaris kregen of ineens aan de kant werden gezet en niet meer mee mochten trainen.”

Heb je een zaakwaarnemer die je helpt om dat te voorkomen?
“Het meeste regel ik zelf, maar soms maak ik gebruik van tijdelijke zaakwaarnemers. Bij mijn eerste avontuur in Cyprus ben ik geholpen door een vriend. Hij was zaakwaarnemer geworden en had contacten bij die club. Ik was toen achttien jaar en speelde bij Sparta Nijkerk, maar ik heb van jongs af aan gezegd: ‘Als de kans in het buitenland komt, ga ik gewoon.’ Mijn ouders hebben me daarin altijd gesteund. Mijn vader heeft me naar alle trainingen en wedstrijden gebracht, tot een stage bij FC Augsburg aan toe. Dat was zeven uur rijden, maar dat deed hij graag. Als je thuis blijft zitten en niks probeert, komt je carrière niet van de grond.”

Hoe was het om op jonge leeftijd in je eentje naar Cyprus te gaan?
“In het begin was het spannend. Je bent jong en niet gewend om op jezelf te wonen. Maar gelukkig zat er nog een Nederlander, Passeka Kargbo, die in de jeugd van PSV heeft gespeeld. Hij is wat ouder en heeft me goed opgevangen. We hadden ook een goede keeperstrainer en elke training was top. Ik ben in die periode een stuk beter geworden. Daarna ben ik naar SD Tenisca in Spanje gegaan, die speelden toen op het derde niveau.”

Hoe kwam je bij die club terecht?
“Ik had via een andere vriend een zaakwaarnemer leren kennen, die had een keeper nodig. Ik moest eerst meetrainen om het contract te verdienen, maar dat vond ik geen probleem. Als ik ergens de kans krijg, kan ik het wel laten zien. Samen met die zaakwaarnemer regelde ik het contract. Dat duurt vaak niet lang. De club komt met een bedrag dat ze kunnen bieden en alles eromheen, zoals een huis, vervoer, eten en keepershandschoenen. Tenisca is een historische club in Spanje, dus ze konden mij een goed aanbod doen. Ik verdiende daar net zoveel als ik in Nederland met een kantoorbaan zou verdienen.”

En ondertussen woon je in landen als Cyprus, Spanje en Griekenland.
“Dat is een mooie bijkomstigheid. Het leven in die landen is relaxed. In de ochtend trainen, daarna lunchen met het team, een paar uurtjes chillen en aan het einde van de middag weer trainen. In de weekenden de wedstrijd en wanneer je vrij bent lekker naar het strand. Dat ritme bevalt me prima.”

Maar wat zijn de mindere kanten van het leven als voetbalavonturier?
“Er zitten ook moeilijke momenten bij. Onzekerheid over je toekomst. Niet weten of je de goede keuze hebt gemaakt. Nadenken over dingen die je anders had moeten doen. Maar ik blijf mijzelf motiveren om door te zetten. Opgeven is geen optie. Daarvoor heb ik er te veel tijd en energie in gestopt.”

Heb je naast Albanië nog wel eens een mislukt avontuur meegemaakt?
“Ik ben een keer op proef geweest in Litouwen bij een club in de hoogste divisie. Maar het was daar grijs, saai en veel te koud. Er lag overal sneeuw en mijn handen en voeten waren bevroren. Ik kon amper voetballen. Het was mooi geweest om op het hoogste niveau te spelen, maar het moet wel leuk blijven. Ik wilde niet zo leven en ben na vier dagen teruggegaan naar Nederland. De vliegtickets moest ik zelf betalen. Die vergoeden clubs alleen als je het contract tekent. Het hotel en het eten werden gelukkig wel betaald.”

Je moet het maar durven om zomaar overal heen te vliegen in de hoop een contract te verdienen.
“Mensen verklaren me wel eens voor gek. Maar het is leuk om op nieuwe plekken te komen, mensen te ontmoeten en andere culturen te leren kennen. Soms moet je een risico nemen, maar dat zie ik als investeren in mijn carrière. Wanneer een situatie niet goed afloopt, zit ik er wel mee, maar ik blijf in mijzelf geloven. Ik heb inmiddels veel ervaring en weet wat ik kan. Als ik de juiste kansen krijg, kan ik op een goed niveau komen.”

Waar zou je het liefst heen gaan?
“Ik wil graag in de hoogste divisie van Marokko spelen, het land van mijn moeder. Ik heb daar ooit stagegelopen bij Rapide Oued Zem. Dat was allemaal top geregeld. Een goed hotel, twee keer per dag trainen, mooie fitnessruimte, ijsbaden. Ik mocht mee op trainingskamp naar Casablanca, maar de club zag mij helaas niet als eerste keeper. Later kon ik bij FAR Rabat tekenen, maar toen koos ik voor interesse uit Turkije. Er was een zaakwaarnemer die mij elke dag belde met mooie verhalen, maar die bleken helaas niet waar te zijn. Er kwam niks van terecht, maar ik had al nee gezegd tegen FAR Rabat. Daardoor zat ik een half jaar zonder club in Nederland.”

Er gaan veel verhalen rond over zaakwaarnemers die niet te vertrouwen zijn. Hoe beoordeel jij dat als iemand je benaderd?
“Ik krijg genoeg vreemde aanbiedingen via LinkedIn. Vaak zie ik snel dat het een oplichter is. Ze komen met onrealistische dingen en beginnen meteen over geld. Als ik me verveel, blijf ik met ze praten. Zo’n zaakwaarnemer op LinkedIn vertelde me dat hij me van Cyprus naar Frankrijk kon brengen. Er was een club uit de Ligue 1 die me heel graag wilde hebben en ze boden anderhalf miljoen euro salaris. Ik wist meteen: ‘Dit kan nooit waar zijn.’ Daarna moest ik ineens duizend euro naar hem sturen om een visa te regelen, terwijl Frankrijk gewoon bij de EU hoort. Het was heel doorzichtig.”

Heb je voor volgend seizoen al aanbiedingen gehad die wel geloofwaardig zijn?
“Nog niet. Het is veel wachten, maar ik blijf fit en ben klaar voor een nieuwe kans. De zaakwaarnemers die ik ken, weten dat ik transfervrij ben. Ik hoop dat er iets uit Marokko komt, maar het mag ook in Nederland zijn. Een mooie club uit de Keuken Kampioen Divisie of de Tweede Divisie zou top zijn. Ik ben benieuwd wat er op me afkomt.”