Laatste nieuws over Internazionale

Internazionale is een Italiaanse voetbalclub uit Milaan. Thuiswedstrijden van I Nerazzurri worden afgewerkt in het Stadio Giuseppe Meazza.

• Internazionale werd in 1908 opgericht
• Het Stadio Giuseppe Meazza is de thuisbasis van de club
• De bijnaam van de club luidt ‘I Nerazzurri‘
• Inter kroonde zich negentien keer tot landskampioen
• Het team won driemaal de Europacup I/Champions League

Eén van de grote drie van Italië

Internazionale ontstond op 9 maart 1906 onder de naam Football Club Internazionale. De oprichting vond plaats onder aanvoering van een aantal rebelse leden van de Milan Football and Cricket Club, dat tegenwoordig bekend staat als AC Milan. Laatstgenoemde club blokkeerde de toetreding van buitenlandse voetballers, waardoor de desbetreffende leden een eigen voetbalclub begonnen. Een intense rivaliteit was geboren. Het allereerste logo van Inter werd ontworpen door een groep Italianen en Zwitsers.

In het seizoen 1908-1909 speelde Internazionale voor het eerst in competitieverband. Het jongste voetbalteam van Milaan moest haar meerdere erkennen in stadgenoten US Milanese en de Milan Cricket and Football Club, waardoor deelname aan de Italiaanse eindronde uitbleef. In het seizoen 1909-1910 bestond de Prima Categoria uit een competitie met tien teams. Internazionale en Pro Vercelli eindigden met 25 punten aan kop, waardoor er een beslissingswedstrijd aan te pas moest komen om de landskampioen aan te wijzen. De Milanese formatie won op vijandelijk terrein met overtuigende cijfers: 3-10.

Nieuwe successen

Door de uitbraak van de Eerste Wereldoorlog werd er in de periode 1915–1919 niet gevoetbald in competitieverband. In het eerste naoorlogse seizoen kroonde Internazionale zich voor de tweede keer tot landskampioen door Juventus en Genoa af te troeven in de Italiaanse eindstrijd. Het derde kampioenschap volgde een identiek schema aan: opnieuw tien jaar na de vorige. Ten tijde van dit succes was er één en ander veranderd. Niet alleen was de Serie A inmiddels ingevoerd, maar Internazionale stond inmiddels ook bekend onder een andere naam: Ambrosiana.

De naam Ambrosiana was te danken aan een fusie met US Milanese. In die tijd werd de naam Internazionale niet geapprecieerd vanwege het fascisme in Italië. In 1932 ontstond er permissie om de naam Ambrosiana-Inter aan te nemen, waar in 1945 de naam Internazionale terugkeerde. De formatie uit Milaan had ondertussen drie nieuwe trofeeën te pakken: twee landstitels (1938 en 1940) en de allereerste Coppa Italia. Novara ging ten onder in de bekerfinale van 1939. De bekendste naam uit die tijd is Giuseppe Meazza, naar wie het stadion is vernoemd.

Eerste glorietijdperk

Na de Tweede Wereldoorlog draaide Internazionale nog altijd mee in de top van de Serie A. Dat was mede te danken aan István Nyers, die aan de lopende band scoorde. In zijn laatste twee seizoenen (1952-1954) veroverde hij de Scudetto met de Milanese club. Inter bleef in het restant van de jaren steken op maximaal een derde plaats in de Serie A. Het team speelde in 1959 nog wel een thuiswedstrijd in de Coppa Italia-finale, maar verloor roemloos van Juventus: 1-4.

De periode 1963-1966 ging de boeken in als het glorietijdperk van Internazionale. In een tijdsbestek van vier seizoenen kroonde de Milanese club zich niet alleen driemaal tot landskampioen, maar boekte ook de eerste grote successen buiten Italië. Zowel in 1964 als 1965 won Internazionale de Europacup I gevolgd door de wereldbeker voor clubteams. Spelers als Angelo Domenghini, Giacinto Facchetti, Sandro Mazzola en Luis Suárez maakten deel uit van Il Grande Inter.

Na 1966 droogde het succes van Internazionale op. Tot en met de jaren tachtig won de Italiaanse topclub ‘slechts’ drie landstitels (1971, 1980 en 1989) en tweemaal de Coppa Italia (1978 en 1982). In die tijd speelden de Duitse voetbaliconen Lothar Matthäus en Karl-Heinz Rummenigge voor I Nerazzurri, maar ook doelman Walter Zenga en aanvaller Alessandro Altobelli behoorden zoal tot de selectie.

Zware jaren

Internazionale kroonde zich in de jaren negentig meermaals tot UEFA Cup-winnaar. Europees gezien maakte de Milanese formatie een prima indruk, maar in de Serie A wilde het maar niet vlotten. Tussen 1990 en 2004 wist de club geen enkele landstitel of Coppa Italia te winnen. Inter deed nog wel een aantal serieuze pogingen, maar meer dan een tweede plaats zat er niet in. Met spelers als Hernán Crespo, Christian Vieri en de Braziliaan Ronaldo was er desalniettemin voldoende aanvallende kwaliteit aanwezig in die jaren.

Pas in het seizoen 2004-2005 wist Internazionale eindelijk weer een Italiaanse trofee binnen te slepen ten koste van AS Roma. In de eerste Coppa Italia-finale zorgde Adriano voor de beslissing met twee doelpunten (0-2), waar Sinisa Mihajlovic zich in de return tot matchwinner kroonde (1-0). Het kampioenschap van 2006 ging opnieuw naar Juventus, maar vanwege het Calciopoli-schandaal besloot de FIGC om deze Scudetto door te schuiven naar Inter. De Oude Dame ondernam tevergeefse pogingen om deze titel terug te krijgen.

Het Calciopoli-schandaal had een grote impact in het Italiaanse voetbal. Juventus werd teruggezet naar de Serie B, waar concurrerende clubs als AC Milan, SS Lazio en Fiorentina eveneens sancties opgelegd kregen. Verschillende bestuursleden en scheidsrechters ontvingen eveneens zware sancties, waaronder jarenlange schorsingen.

Fraaie wederopstanding

Dankzij de verbanning van Juventus en de puntenstraf van AC Milan begon Internazionale als torenhoge favoriet aan het seizoen 2006-2007. De clubleiding deelde bovendien een morele tik uit door zowel Zlatan Ibrahimovic als Patrick Vieira los te weken bij de rivaal uit Turijn. In combinatie met spelers als Júlio César, Maicon, Marco Materazzi, Javier Zanetti, Dejan Stankovic, Iván Córdoba en Júlio Ricardo Cruz maakte de Milanese formatie deze verwachtingen waar. Mede dankzij een zegereeks van zeventien wedstrijden won Inter de Scudetto nu ook op sportieve gronden.

Internazionale wist de flow door te trekken in de daaropvolgende seizoenen. Zowel in 2008, 2009 als 2010 kroonde de club zich opnieuw tot landskampioen. Vooral het seizoen 2009-2010 ging de boeken in als topseizoen, aangezien de manschappen van toenmalig trainer José Mourinho naast de dubbel ook de Champions League binnen wisten te halen. Wesley Sneijder fungeerde dat seizoen als absolute smaakmaker. Volgens menigeen verdiende de Nederlander zelfs de Ballon d’Or, maar Lionel Messi ging er met die prijs vandoor. Opmerkelijk genoeg eindigde de Oranje-international zelfs niet in de topdrie.

Mourinho vertrok na de treble van 2010 naar de Spaanse topclub Real Madrid. Rafael Benítez nam het stokje over, maar werd in december alweer ontslagen vanwege tegenvallende prestaties. Leonardo, nota bene afkomstig van AC Milan, maakte het seizoen af. Hij leidde Internazionale naar de tweede plaats en de Coppa Italia-winst van 2011. Na het seizoen vertrok Leonardo alweer als hoofdtrainer.

Sportieve dip

Na het seizoen 2010-2011 sneuvelde de succesformule van Internazionale. Juventus nam de suprematie over door tussen 2012 en 2020 alle landstitels binnen te slepen. De Milanezen kwalificeerden zich in 2013 zelfs niet voor Europees voetbal door als negende te eindigen in de Italiaanse Serie A. Later dat jaar besloot eigenaar Massimo Moratti de club te verkopen aan Erick Thohir, die 366 miljoen euro neertelde voor zeventig procent van de aandelen. Erevoorzitter Moratti behield de overgebleven dertig procent.

In 2015 besloot Zanetti zijn afscheid aan te kondigen. Internazionale eerde de Argentijn na een dienstverband van negentien seizoenen door hem niet alleen te belonen met een bestuursfunctie, maar ook werd rugnummer 4 bevroren als eerbetoon. Sportief ging het niet van een leien dakje bij I Nerazzurri. Tussen 2012 en 2019 eindigde Inter steevast tussen de vierde en negende plaats.

Hegemonie Juventus voorbij

Internazionale keerde in het seizoen 2019-2020 terug aan de top van Italië. In de titelstrijd bleek Juventus dat jaargang nog te sterk (één punt verschil), maar in het daaropvolgende seizoen stortte de sportieve rivaal in. De manschappen van trainer Antonio Conte profiteerden dankbaar. Met Romelu Lukaku als topschutter behaalde Inter de eerste Scudetto sinds 2010. Het verzet van Juventus was gebroken, aangezien in de daaropvolgende seizoenen ook AC Milan (2022) en Napoli (2023) de titel veroveren. Inter eindigde in die jaren respectievelijk tweede en derde.

Rivaliteit

AC Milan is de aartsrivaal van Internazionale. Onderlinge wedstrijden staan bekend als de Derby della Madonnina, dat refereert aan het Maria-beeld op de Kathedraal van Milaan. Al in 1908 stonden beide clubs voor het eerst tegenover elkaar tijdens een toernooi in Zwitserland (2-1 overwinning). In de jaren zestig domineerden de formaties uit Milaan zowel in de Serie A als Europese clubcompetities, waardoor de rivaliteit een hoogtepunt bereikte. De stadsderby bereikte in het seizoen 2004-2005 een dieptepunt: Milan-doelman Dida werd tijdens de kwartfinalewedstrijd in de Champions League geraakt door een fakkel.

Internazionale en Juventus liggen elkaar evenmin. Deze wedstrijden staan bekend als de Derby d’Italia. In 2006 steeg deze rivaliteit, nadat Juventus door het Calciopoli-schandaal naar de Serie B werd teruggezet. Het kampioenschap van De Oude Dame ging daarbij over naar de concurrent uit Milaan. Juventus heeft sindsdien nog wel getracht om die landstitel terug te krijgen, maar dat bleek tevergeefs.

Europees voetbal

Internazionale deed in de jaren dertig van de vorige eeuw ervaring op in de Mitropacup. Tussen 1930 en 1939 mocht de Milanese club zeven keer deelnemen aan dit toernooi. Dat leverde één finaleplaats op, maar in 1933 bleek het Oostenrijkse Austria Wien over twee wedstrijden nipt te sterk (3-4). Halverwege de jaren vijftig voerde de UEFA de eerste Europese competities in. Internazionale werd onder meer uitgenodigd voor de Jaarbeursstedenbeker, maar kwam daarin niet verder dan de halve finale.

In het seizoen 1963-1964 mocht Internazionale voor het eerst deelnemen aan de Europacup I. I Nerazzurri bereikten meteen de finale en wisten daarin af te rekenen met Real Madrid: 3-1. In het Oostenrijkse Wenen maakte Sandro Mazzola, die zijn gehele carrière voor de club speelde, twee van de drie doelpunten. Inter prolongeerde de Europacup I-winst in 1965 door in eigen huis een 1-0 overwinning te boeken op het Portugese Benfica. De Braziliaan Jair da Costa maakte vlak voor rust het winnende doelpunt.

Internazionale bereikte ook in de seizoenen 1966-1967 en 1971-1972 de finale van de Europacup I. Nieuw succes bleef uit door toedoen van Celtic (1-2) en Ajax (0-2). Ondanks verwoede pogingen moest de Serie A-gigant tot de jaren negentig wachten op een nieuwe finaleplaats in het Europese clubvoetbal. Zowel in 1991, 1994 als 1998 won Inter de UEFA Cup door te winnen van respectievelijk AS Roma, Casino Salzburg en SS Lazio. Schalke 04 wist deze hegemonie tussendoor te doorbreken door een onderlinge UEFA Cup-finale te winnen.

Eerste Champions League-winst

De Europacup I maakte in de jaren negentig plaats voor de Champions League. Internazionale beleefde niet meteen succes op dit podium, maar in het seizoen 2009-2010 leverde de eerste finaleplaats in het miljoenenbal wel meteen de hoofdprijs op. Onder leiding van trainer José Mourinho won de club uit Milaan met 2-0 van het Duitse Bayern München. In Madrid maakte Diego Milito beide doelpunten. De strijd om de Europese Supercup ging verloren door toedoen van Atlético Madrid (0-2), maar de wereldbeker volgde wel dankzij een 3-0 zege op TP Mazembe.

Internazionale wacht sinds 2010 op een nieuwe Europese trofee. Tien jaar na de Champions League-winst van 2010 plaatste de Serie A-formatie zich voor de finale van de Europa League, maar mede dankzij Sevilla-spits Luuk de Jong stapte men als verliezer van het veld (2-3). Drie jaar later bleek ook Manchester City te sterk in de Champions League-finale (0-1).

Nederlandse invloed

Verschillende Nederlanders hebben het shirt van Internazionale gedragen. Een overzicht:

Het stadion

Internazionale is sinds 1926 actief in het Stadio Giuseppe Meazza. In dat jaar werd het stadion geopend met een wedstrijd tegen aartsrivaal AC Milan, dat met 3-6 opzij werd gezet. Ook de stadgenoot is actief op deze locatie. De Rossoneri weigeren de officiële naam echter te gebruiken, aangezien Giuseppe Meazza in de praktijk vooral voor Inter speelde. Zij noemen het stadion San Siro, dat verwijst naar de gelijknamige wijk in Milaan.

In 1934 fungeerde het Stadio Giuseppe Meazza voor het eerst als decor voor een grote eindronde: het WK. Het stadion van de Milanese clubs werd eveneens gebruikt tijdens EK van 1980 en het WK van 1990. De Final Four van de Nations League vond in 2021 eveneens plaats in Milaan. Het Stadio Giuseppe Meazza is daarnaast het decor geweest van verschillende Europese clubfinales, waaronder Feyenoord – Celtic in 1970 (2-1). Ook hebben grote artiesten en bands hier opgetreden.

San Siro heeft een maximale capaciteit van 80.018 plaatsen.

Veelgestelde vragen over Internazionale

Laatste update: 11 april 2024