Voormalig PSV-talent inspireert vluchtelingen met verhalen over Gakpo

Karim Bannani droomde als talent bij PSV van spelen in de Champions League. Zijn leven nam een andere wending. Na zijn vertrek uit Eindhoven belandde hij bij de amateurs en begon hij een maatschappelijke carrière. In zijn werk als begeleider van asielzoekers komen zijn ervaringen in het voetbal dagelijks van pas. “Ik zet de teleurstelling om naar iets positiefs.”

Via Gakpo en Tunesië naar asielzoekers helpen: “Krijg elke dag dezelfde vraag”

Die ene foto op zijn telefoon zorgt altijd voor een glinstering in de ogen van de asielzoekers met wie Karim Bannani werkt. Links in beeld zien ze Cody Gakpo, de sterspeler van Liverpool, en rechts naast hem staat hun begeleider. De twee jonge voetballers zijn in Viareggio, Italië, waar ze met PSV Onder 19 een toernooi speelden. ‘Wauw! Heb jij met Gakpo gevoetbald?’, vragen de vluchtelingen uit bijvoorbeeld Syrië, Eritrea of Somalië dan aan Bannani. ‘Hoe kan dat? En wat doe je nu hier?’

De verwachte set aan vragen opent bij Bannani een luikje naar herinneringen uit een vorig leven. “Cody en ik zaten van jongs af aan bij elkaar in de klas”, vertelt de verdediger van ACV Assen. “Hij speelde één lichting onder mij in de jeugd van PSV, met Jordan Teze, Joël Piroe en Armando Obispo. Zij stonden bekend als de gouden generatie. Cody viel niet heel erg op, maar piekte op latere leeftijd in zijn ontwikkeling. In de onder 19 kwamen we samen te spelen. Sindsdien hebben we contact gehouden. Hij heeft de top van de wereld bereikt, mijn carrière is een andere kant opgegaan.”

Waarom heeft Gakpo het wel gehaald als voetballer, en Bannani niet? “Dat is een vraag die ik nog steeds elke dag krijg. Ik kan de vinger precies op de zere plek leggen. Als ik meer geduld had gehad en andere keuzes had gemaakt, was mijn carrière waarschijnlijk heel anders gelopen. Ik heb nog steeds moeite om het helemaal los te laten, maar ik ben gelukkig met mijn huidige leven, mijn gezin en het werk dat ik nu heb. De voetbaldroom die ik wilde waarmaken is niet gelukt. Dat verlies moet ik nemen, maar ik heb er veel moois voor in de plaats gekregen.”

Bewust vertrek bij PSV

Na zes jaar in de jeugdopleiding van PSV, besloot Bannani zelf te vertrekken uit Eindhoven. Door de sterke concurrentie voor de linksbackpositie bij Jong PSV was er weinig perspectief voor de Tunesische Nederlander. “Ik stond in de rij achter Joshua Brenet, Marcel Ritzmaier, Kenneth Paal en Jurich Carolina. Ik had niet het geduld om op mijn kans te wachten. Ik wilde lekker spelen bij een club in de Keuken Kampioen Divisie.”

Gérard de Nooijer, zijn oude jeugdtrainer bij JVOZ, haalde het talent van PSV naar FC Dordrecht. Daar zou hij de nummer één linksback worden, maar die belofte kwam niet uit. “Ze hadden een speler gehuurd van Genk. Die moest spelen, anders moest de club betalen. Ik kreeg in de laatste wedstrijden wel speeltijd en maakte indruk, maar de deadline voor het verlengen van contracten was al verstreken. Dordrecht kon me niet vastleggen, omdat ze de opleidingsvergoeding richting PSV niet konden betalen. Voetbal is uiteindelijk ook een business.” 

Transferverbod in Tunesië

Na één seizoen bij Dordrecht brak voor Bannani een bijzonder hoofdstuk aan; hij beproefde zijn voetbalgeluk in Tunesië, het geboorteland van zijn vader. Club Africain nodigde de verdediger uit voor een stage. “Dat is het Feyenoord van Tunesië, de club met de meest fanatieke supporters. Na een stage van twee weken wilden ze me graag houden. Er was alleen één probleem: de club had een transferverbod opgelegd gekregen van de FIFA. De voorzitter had grote schulden gemaakt en was naar Frankrijk gevlucht. De spelers werden aan hun lot overgelaten. Ik moest zelf mijn vlucht naar huis boeken.”

Ondertussen waren alle selecties al begonnen aan de voorbereidingen op het nieuwe seizoen. Bannani viel tussen wal en schip. “Ik kreeg tegenslag na tegenslag te verwerken. Ik zat een half jaar zonder club en hoopte dat mijn zaakwaarnemer iets kon regelen. Er kwamen clubs uit Bulgarije, Slovenië en Roemenië, maar dat vond ik niet interessant genoeg. Ik was nog maar twintig jaar, maar had weinig perspectief over op een mooie carrière. Toen heb ik ervoor gekozen om lager te voetballen bij HSV Hoek en een HBO-opleiding Social Work te volgen.”

Een laatste poging in Tunesië

Na drie seizoenen in de Derde Divisie wilde Bannani nog één laatste poging wagen. Opnieuw kreeg hij een kans in Tunesië, dit keer bij AS Soliman. Opnieuw werden de beloftes niet nagekomen. “Het bestuur wilde spelers met een Tunesische achtergrond uit Europa halen en doorverkopen. Ik tekende een contract, maar de club was slecht georganiseerd en had financiële problemen. Ik zou huisvesting krijgen, net als eten en vervoer, maar bij aankomst was er niks geregeld. Ik kon gelukkig bij familie terecht en bleef een maand wachten en meetrainen. Daarna heb ik mijn contract ingeleverd en ben ik teruggegaan naar Nederland.” 

Twee jaar geleden maakte Bannani de overstap naar ACV in Assen. In het noorden van Nederland werkt hij bij het COA (Centraal Orgaan opvang asielzoekers) als begeleider van Alleenstaande Minderjarige Vreemdelingen. Hij helpt jongeren die in hun eentje naar Nederland zijn gekomen met school, sporten en participeren in maatschappij. Totdat anderen hem ernaar vragen, denkt de oud-PSV’er niet meer iedere minuut aan zijn vervlogen voetbalcarrière. “Ik vind het jammer dat het anders is gelopen dan ik ooit hoopte, maar ik zet de teleurstelling om naar iets positiefs. Iedereen heeft zijn eigen pad en alles gebeurt met een reden. Daar geloof ik in.” 

“Dit is ook het verhaal dat ik de asielzoekers vertel. Mijn leed is absoluut niet te vergelijken met dat van hen. Zij hebben veel heftigere dingen meegemaakt, maar toch kan ik ze raken, omdat ze van voetbal houden. Ze willen allemaal die foto met Gakpo zien en horen hoe het was om met hem te spelen. Ik vertel ze dan over mijn carrière en het overwinnen van tegenslagen. Elke dag heb je een nieuwe kans om je leven zo goed mogelijk in te vullen. Als ik deze kwetsbare jongeren met mijn eigen ervaringen kan helpen en inspireren, ben ik ontzettend gelukkig.” 

Lees ook: Tropische Nederlandse bondscoach slachtoffer van eigen succes