Hoe dit Ajax-talent zijn plezier terugvond in het amateurvoetbal

De meeste voetballers die tien jaar in de jeugd van Ajax spelen, komen in de Johan Cruijff Arena of ergens anders in het betaald voetbal terecht. Over de afgevallen talenten die het eerste niet halen, lees je een stuk minder. Conner Blöte hoort bij die categorie. De oud-Ajacied doorliep de gehele jeugdopleiding en was jeugdinternational, maar zag zijn grote droom in korte tijd eindigen. “Het had geholpen als ik binnen en buiten het veld brutaler was geweest”, vertelt de 27-jarige verdediger in een openhartig interview aan SoccerNews.

Conner Blöte kijkt terug op 10 jaar in de jeugd van Ajax

“Sommige mensen zeggen dat ik bij Ajax tien jaar van mijn leven heb weggegooid. Zo voel ik het zelf niet, maar ik baal natuurlijk van hoe het is afgelopen. Dat besef ik nog wel eens als ik oud-teamgenoten zie spelen of als ik lees dat ze een transfer maken. Ik gun het iedereen van harte, maar voor mij heeft het profvoetbal een zwart randje gekregen. Ik moest mijn grote droom opgeven. Ik ging van Ajax-talent en jeugdinternational binnen twee jaar naar amateurvoetballer. Eerst had ik moeite om erover te praten, maar inmiddels gaat dat makkelijker.”

“Het begon allemaal met een brief van Ajax op de deurmat. Ik was opgevallen bij de F’jes van SV Geinoord in Nieuwegein. We hadden een goed team waarmee we de aandacht trokken van de scouts van de Nederlandse top drie. Ik was aanvaller en liep overal op het veld. Het ging vooral om plezier maken. Ik was negen jaar en besefte nog niet wat het inhield om bij Ajax te gaan spelen, maar het leek me geweldig. Sommige  vrienden en familieleden moesten er even aan wennen, want die zijn voor FC Utrecht, maar ze vonden het ontzettend leuk voor me.”

Vroege hoogtepunten met bekende teamgenoten

“Ik werd uitgenodigd om mee te doen aan de talentendagen. Aan het einde van dit traject hoorde ik bij de groep die een positief bericht kreeg: We mochten bij Ajax komen voetballen. Mijn ouders vonden het stiekem nog leuker dan ikzelf, maar mijn vader kreeg het extra druk, want hij moest me iedere dag naar Amsterdam brengen. Daar ben ik hem nog altijd dankbaar voor.”

“In de jeugd gingen we vaak naar het buitenland om toernooien te spelen tegen clubs als FC Barcelona, Real Madrid, Manchester United en Bayern Munchen. Mooie reisjes om mee te maken, maar tegelijkertijd moest je ook presteren. Ieder jaar werd er doorgeselecteerd. Er vielen jongens af, en er kwamen jongens bij. Dat besef kwam vooral rond mijn zestiende jaar. Toen werd het allemaal wat serieuzer en gingen ze binnen de club langzaam toewerken richting het eerste elftal en het geven van contracten.”

“Ik was omgeschoold tot verdediger en kwam elke lichting vrijwel zonder twijfel door. In de B1 had ik mijn beste jaar. Ik zat in een talentvol team met jongens als Noa Lang, Donyell Malen, Matthijs de Ligt, Justin Kluivert, Zian Flemming, Azor Matusiwa, Deyovaisio Zeefuik en nog veel meer goede voetballers. Dat jaar werd ik vervroegd doorgeschoven naar de A2 en heb ik mijn debuut in de A1 mogen maken.”

Mentale druk

“In de A’tjes begon ik te beseffen dat Jong Ajax en Ajax 1 steeds dichterbij kwamen. Dat bracht druk met zich mee. Ik ben een rustig en ingetogen persoon. Zo voetbalde ik ook. Het is lastig om je karakter los te laten in het veld. Ik merkte dat ik door de druk soms niet vrijuit kon spelen. Ik hield mezelf in, terwijl ik juist moest pieken dat jaar om een contract te verdienen. Alle andere basisspelers uit mijn team hadden al getekend, met uitzondering van de keeper, Jeffrey de Lange, en ikzelf. Dat ging in mijn hoofd zitten. Ik speelde wisselvallig, maar we werden kampioen, speelden in de Youth League en ik werd opgeroepen voor Oranje Onder 18.” 

Het jaar dat alles veranderde

“Na dat onrustige jaar kreeg ik geen contract, maar ik mocht wel blijven. Ik begon gemotiveerd aan het nieuwe seizoen, maar kreeg al snel een tegenslag te verwerken Mijn zaakwaarnemer stuurde door dat Mitchell Bakker een contract had gekregen. Hij was destijds zestien jaar, speelde op mijn positie en werd doorgeschoven naar de A’s. Mitchell stond er goed op als jeugdspeler en viel op met zijn aanvallende kwaliteiten. Voor mij persoonlijk was dit natuurlijk wat vervelender nieuws om te horen na een bewogen seizoen. Hierbij kwam ook het nieuws dat de A2 dat jaar werd opgeheven.”

“Dat jaar heb ik vrijwel helemaal niks gespeeld. Ik zat bij de A1 op een gegeven moment zelfs op de tribune. Op wedstrijddagen ging ik niet mee en moest ik op zaterdagochtend met Jong Ajax meetrainen. Dat was mentaal zwaar. Ik ging elke ochtend vroeg met de trein naar de club en maakte lange dagen, maar ik wist dat ik niet zou spelen in het weekend. Dat ging aan me knagen en ik raakte het plezier kwijt. Ik had steeds meer moeite om het op te brengen. Ik trainde hard, maar ik merkte dat ik geen kans meer zou krijgen. Andere spelers, die normaal niet als linksback speelden, maar wel een contract hadden, kregen de voorkeur.”

Lees ook: International met Ajax-verleden vertrekt naar Centraal-Amerika

Niet thuis in een harde wereld

“De voetballerij is uiteindelijk een harde en zakelijke wereld. Dat begrijp ik nu beter dan toen. Ik paste niet helemaal in die cultuur destijds. Ik sprak mezelf niet altijd uit en liet ik mezelf te weinig gelden. Dat matchte niet met het Ajax-DNA. Het had geholpen als ik op bepaalde momenten brutaler was geweest. Ik wil zeker niet zeggen dat ik beter was dan de anderen, maar zonder te spelen stond ik stil in mijn ontwikkeling. Het plezier begon snel af te nemen en ik raakte mijn motivatie kwijt. Het bericht dat ik moest vertrekken was pijnlijk, maar kwam niet als een verrassing.”

“In mijn laatste maanden raakte ik ook nog eens geblesseerd aan mijn enkel, maar we wisten niet precies wat het was. Ik merkte vanuit de club dat ze ook wat minder moeite deden om er precies achter te komen waar het probleem zat. Wel kreeg wel ik alle hulp en ruimte om bezig te zijn met mijn herstel. Het is jammer dat ik mijn laatste jaar op deze manier heb moeten afsluiten, dat heeft me wel pijn gedaan. Ajax was jarenlang een tweede thuis voor me. Ik zag mijn ploeggenoten en de trainers meer dan mijn eigen familie, maar mijn tijd bij de club zat erop.”

Nieuwe club vinden

“Een nieuwe club vinden ging lastiger dan verwacht. Ik dacht: ‘Ik heb tien jaar bij Ajax gespeeld, nu kan ik naar iedere andere club in Nederland.’ Maar ik had een jaar niet gespeeld en was nog steeds geblesseerd. Gelukkig kon ik via mijn zaakwaarnemer terecht bij Robin Pronk, die bij Ajax in de jeugd heeft gewerkt, om twee weken stage te lopen bij Jong FC Utrecht. Ik had in die periode nog steeds pijn aan mijn enkel en gebruikte pijnstillers, maar ik kon ze overtuigen en werd aangenomen. We hadden beide hoge verwachtingen, maar het liep helaas anders.”

“Bij de medische keuring kwamen ze erachter dat er een stuk bot aangroeide tussen mijn scheenbeen en enkel. Omdat dit vast zat, kon ik er wel mee voetballen. Ik nam het risico, omdat ik mezelf wilde bewijzen. Ik deed zeven wedstrijden mee in de Keuken Kampioen Divisie, maar kreeg te veel last. Ik werd geopereerd en was de rest van het seizoen afwezig. Het was logisch dat FC Utrecht na dat jaar niet met me verder wilde.” 

Lachen om amateurvoetbal

“Het vinden van een club werd nog lastiger. Ik had weer een jaar weinig gespeeld en was aan het revalideren. Ga dat maar verkopen aan een club. Ik kreeg wel een bericht van René van der Kooij, technisch manager van Hercules. Daar moest ik in eerste instantie om lachen. Niet denigrerend bedoeld, maar ik mikte op een hoger niveau dan de Derde Divisie. Ik had altijd betaald voetbal gespeeld en wilde nog steeds prof worden. Maar ik had ook mijn twijfels na alles wat er was gebeurd. Had ik nog wel kans op een profcarrière? Was het de moeite waard? En wilde ik dit nog wel?”

“Ik kon bij Koninklijke HFC terecht in de Tweede Divisie, maar ik koos toch voor Hercules, dichter bij huis. Als er een profclub zou komen, mocht ik die stap alsnog maken. Als amateur kwam ik in een andere wereld terecht. We trainden minder vaak en na afloop dronk de helft van het team een biertje. De andere helft kwam ook uit het betaald voetbal. Het was veel laagdrempeliger dan ik gewend was, maar het niveau was nog best goed.”

Van een koude kermis terug uit Finland

“Na mijn eerste seizoen bij Hercules kreeg ik via een zaakwaarnemer de kans om stage te lopen bij Seinäjoen Jalkapallokerho in Finland. Ik deed wat research en vloog erheen. Ik kwam in een kleine stad terecht en het was precies zo koud en donker als je verwacht. Ik trainde een week mee met de club en speelde een wedstrijd. Ze waren enthousiast over mijn kwaliteiten, maar twijfelden over mijn fitheid. Het uiteindelijke plan dat ze voorlegden sprak me niet aan. Ik heb ze daarom vriendelijk bedankt. Ik zag mezelf daar niet gelukkig worden. Ik heb veel respect voor jongens die niet opgeven en zulke avonturen aangaan, maar ik ging liever nadenken over de toekomst en een maatschappelijke carrière.”

“Ik heb me nooit gefocust op school, omdat ik voetballer wilde worden. Dat is niet gelukt, dus moet ik iets anders van mijn leven maken. Ik ben een studie Sportmarketing en Management begonnen in Rotterdam en moest ineens weer huiswerk gaan maken, maar ik geniet ook van de vrije tijd met vrienden en familie. Er is meer in het leven dan voetbal. De sportieve ambitie die ik had, heb ik inmiddels opgegeven. Momenteel speel ik bij SV Houten in de Eerste klasse, waar ik samen met een goede vriend naartoe ben gegaan, omdat we altijd al eens samen wilden voetballen. We willen presteren op het veld, maar de gezelligheid eromheen is nu net zo belangrijk.”

Lees ook: Ajax had moeite met amateurspits: “Dat was zijn redding”

Onderaan de streep

“Bij de amateurclubs waar ik heb gespeeld ging vaak al snel rond dat ik bij Ajax heb gespeeld. Dat zal me altijd blijven achtervolgen. Ik heb momenten van ultiem geluk meegemaakt en ook de keerzijde van een harde wereld gezien. Nu ik wat ouder ben, kan ik alles een plekje geven. Het was een leerzame periode. Met de kennis van nu had ik het wellicht anders aangepakt, maar ik heb een bepaalde mentaliteit en discipline meegekregen, waar ik de rest van mijn leven voordeel mee kan doen. Ik ben niet meer de persoon en voetballer van toen, maar de ervaringen hebben mij wel gevormd tot wie ik nu ben. Uiteindelijk had ik het voor geen goud willen missen.”