John de Wolf bij Eva Jinek: ‘Zat als een klein kind te huilen’

John de Wolf schoof deze week aan bij Eva Jinek. Het Feyenoord-icoon, tegenwoordig actief als assistent-trainer, vertelde er over zijn moeder die aan Alzheimer lijdt.

Feyenoord-assistent vertelt over ziekte van Alzheimer bij zijn moeder

“In het begin herhaalde ze veel”, begint De Wolf zijn verhaal. “Dan maakte ik af en toe nog weleens een opmerking van: Ma, dat heb je net ook al gezegd. En later ga je begrijpen wat er aan de hand is. Maar in de fase dat ze zich vooral terug ging trekken en dat alles teveel en te moeilijk werd, merkten we absoluut dat er wat aan de hand was. Ze liep af en toe naar de keuken met het idee om iets te gaan doen, maar dan stond ze in de keuken en dacht ze: wat doe ik in de keuken? Dat lijkt me verschrikkelijk, een heel onzeker gevoel.”

Later begon de moeder van De Wolf ook buiten rond te zwerven. “Dat was voor mij wel de druppel, dat ik dacht: dit kan zo niet langer meer thuis. We moeten maatregelen gaan nemen. Maar de verzorgingstehuizen zitten bomvol. Toen hadden we het geluk dat er een aantal weken later een kamertje vrijkwam, en dan moet je binnen één, twee, drie dagen beslissen, want anders gaat die plek voorbij. En toen hebben we in één dag met de kinderen alles overgebracht. En eigenlijk gelogen tegen haar dat ze niet meer naar huis kon, omdat het onder water stond. Want ze wilde daar echt niet heen.”

“Dat was denk ik het meest pijnlijke moment dat ik gekend heb met mijn moeder. Ik heb mijn moeder toen echt zien huilen en ik heb haar daarvoor nooit zien huilen. Ze was altijd opgewekt en vrolijk. Maar toen ze vroeg: Mag ik nooit meer naar m’n eigen woning, zei ik: Nee, ma. We gaan nog wel een keertje langs, maar het is beter dat je hier zit. Dat is aan de ene kant verschrikkelijk, maar ik had rust. Ik wist dat zij veilig in het verzorgingstehuis zat, dat ze op tijd eten kreeg en dat ze bezorgd waren over haar. Dus dat gaf mij een goed gevoel.”

De Wolf merkte dat het hele karakter van zijn moeder begon te veranderen. “De eerste keer dat ik in het verzorgingstehuis binnenkwam, liepen we over de gang en hoorde ik een vrouw keihard schreeuwen en vloeken. En toen vroeg ik aan mijn vrouw: is dat mijn moeder? Toen zei ze: ja, dat is jouw moeder. Toen durfde ik niet naar binnen te gaan. Schamen is misschien niet het juiste woord, maar dat deed me zoveel pijn. Ik had van haar nog nooit een vloek gehoord. Dat is heel schokkend.”

‘Het is alleen de buitenkant die daar zit’

Een jaar geleden ging De Wolf voor het laatst bij zijn moeder op bezoek. “Het is natuurlijk heel pijnlijk. Ik ben daar een aantal keer wel geweest. Ik krijg geen herkenning, geen contact, ik voel eigenlijk helemaal niks. Het is alleen de buitenkant die daar zit. Dan ga ik naar huis en zit ik als een klein kind in die auto te huilen, en dan denk ik: voor wie doe ik het nog? Voor mijn moeder zeker niet. Als ik maar één procent het gevoel had van: ze krijgt misschien voor een aantal seconden een helder moment, dan ga ik elke dag. Maar dit is gewoon schrikbarend. Het is natuurlijk heel erg dat je als kind elke dag hoopt dat je moeder overlijdt. Uit pure liefde.”

“Mijn zusje denkt daar waarschijnlijk iets anders over. Die gaat er wel naartoe, en hoopt, denk ik, dat ze nog lang leeft. Ook uit pure liefde. Iedereen heeft zijn eigen gedachten daarover.” Zit De Wolf er niet mee dat hij zijn moeder nu helemaal niet meer bezoekt? “Als ik er echt mee zou zitten, ga ik er heen. Ik heb niet gezegd dat ik er nooit meer heen zal gaan. Misschien word ik morgen wakker en zegt mijn gevoel: je moet er vandaag echt heen. Dan ga ik er heen, want het is geen wedstrijd. Ik heb gezegd dat ik er moeite mee heb en dat het voor m’n eigen ikkie niet goed voelt. Dan zijn er natuurlijk heel veel mensen die zeggen dat ik daar heel egoïstisch in ben. Maar ook daarin mag iedereen z’n gevoel laten spreken. Ik denk dat het vooral belangrijk is dat je je eigen gevoel volgt.”