De laatste e-mail van Leo Beenhakker

In de zomer van vorig jaar besteedde ik op deze plek ruim 700 woorden aandacht aan de man waar ik, gezien zijn opzienbarende prestaties wereldwijd, het dubbele aantal aan had kunnen besteden: Leo Beenhakker. Deze toptrainer van weleer reageerde niet lang daarna naar mij toe per e-mail, niet wetende dat hij er nu niet meer zou zijn. Ingehaald door zijn dood keek ik nog eens terug in mijn mailbox.

Opinie: overleden Leo Beenhakker heeft gelukkig hét adieu gekregen, waar hij achter zijn computer nog niks van wist

Aanleiding voor mijn epistel was toentertijd een oproep van ervaren collega Jack van Gelder op televisie dat Don Leo kennelijk in eenzaamheid leefde. De voormalige radiocommentator waar ik, en ook menigeen mee opgroeide, bedoelde het op dat moment volgens mij maar goed. Dat zag je aan zijn gezicht, hoorde je duidelijk uit zijn mond: hij had bewondering voor de man die grote prijzen won als trainer van Real Madrid en Feyenoord.

Jack wilde een signaal afgeven aan de buitenwereld, de voetbalomgeving welteverstaan die zolang had kunnen genieten van Beenhakker. Maar die, aldus Van Gelder, een beetje in de vergetelheid was geraakt. ‘Daar, in Estadio Santiago Bernabéu, gedroeg Beenhakker zich als een ware gentleman. Liefst drie keer werd hij met de Koninklijke kampioen van Spanje, en passant werd ook nog de beker binnengehaald. Werken in de absolute Europese top, hij genoot er zichtbaar van. Van de spotlights, maar ook van het werken met grote voetballers. Was hem op het lijf geschreven’.

Beruchte ontmoeting in de dug-out

Dit schreef ik, onder andere, inmiddels zo een acht maanden geleden op mijn wekelijkse opinieplek voor SoccerNews. Omdat ook ík respect had voor de man die eveneens, ook succesvol, Ajax had getraind en daarom in een ver, ver verleden plots Johan Cruijff vanaf de tribune had zien neerdalen en plots naast zich in de dug-out had zien verschijnen. Leo Beenhakker had het allemaal van dichtbij meegemaakt. De meeste groten der voetbalaarde kende hij allemaal.

Maar eenzaam? Nee hoor, dát had ik toch een beetje mis gehad. Enkele dagen na het verschijnen van mijn opinie, floepte er namelijk een email binnen in mijn box. Geschreven op zijn computer door de grote Rotterdamse toptrainer zelf. Van de verspreide woorden van éminence grise van de journalistiek Van Gelder klopte volgens De Don helemaal niks van. Onzin, zo schreef hij mij.

Geschreven woorden van Don Leo in mijn mailbox

Beenhakker wilde ‘gewoon van de oude dag genieten’. ‘Mag het?’, stelde hij mij als retorische vraag. Ik las desbetreffend mailtje overigens pas een dikke week later, want het digitale schrijven was in mijn spam terechtgekomen. Ik overwoog nog om Microsoft aan te klagen, want wie haalt het in godsnaam in zijn hoofd om mailverkeer van de grote Leo Beenhakker naar mij toe, zonder mijn medeweten, te bestempelen als ongewenste mail?!

Een schande, al heb ik juridische stappen uiteindelijk achterwege gelaten. Want teveel gedoe. Op donderdag 10 april dit jaar zagen mijn ogen plots het bericht dat Leo was overleden. Ik schrok, en kreeg vrijwel tegelijkertijd een melancholisch gevoel over mij heen. Omdat ik die man ook altijd zo bewonderd had, realiseerde ik me meteen. En moest aan de woorden van voormalig wereldspits Wim Kieft terugdenken: Beenhakker was voor hem een voetbalvader geweest. Het duo had ooit innig samengewerkt in Amsterdam.

Via social media zag ik interviews voorbijkomen van onder meer collega Emile Schelvis voor Ziggo, die met Don Leo terugkeerde naar het Real Madrid waar hij ooit drie keer achter elkaar landskampioen mee was geworden. De grijsaard wandelde ontspannen door de zonovergoten Spaanse stad en eindigde uiteindelijk in de speelarena waar hij grote successen had mogen vieren.

Tranen om zijn vader

Schelvis gaf, zoals hij dat heel goed kan, vragende voorzetjes, en Leo Beenhakker kopte ze met zijn karakteristieke woordkeuzes feilloos binnen. Ook kwam er nog een vraaggesprek van het eigen mediakanaal van Feyenoord met de voormalig succescoach voorbij. Leo blikte terug op het kampioenschap met ‘zijn’ club in 1999. En verhaalde over het moment dat hij op de Coolsingel had gestaan met de feestende spelers.

En toen emotioneel was geworden. Omdat zijn overleden vader die titelhegemonie niet meer had mogen meemaken. Beenhakker sprak er respectvol over en had, zoveel jaar na dato, tijdens deze terugblik nog altijd een hoorbare snik in zijn stem. Ik keek in stilte naar prachtige beelden en, ja ik geef het eerlijk toe, moest ook even slikken.

Nu is Leo Beenhakker dus niet meer. Collega Michel van Egmond, een klasbak in ons vak, typeerde hem na zijn heengaan als “een groot redenaar, een groot mensenkenner en misschien zelfs als een groot acteur”. In positieve zin, voegde hij daar nog aan toe. De schrijver had gelijk. Persoonlijk hoop ik oprecht dat Beenhakker in de laatste maanden daadwerkelijk – al is het maar een beetje – genoten heeft van zijn oude dag, zoals hij mij in treffende woorden had gemaild.

Groter dan groot(s)

En hoe groots hij daadwerkelijk voor de complete voetbalwereld was, dát is inmiddels wel gebleken. Bijkans alle grote namen waarmee hij samenwerkte, reageerden ergens in zinnetjes vol met bewondering en dankbaarheid. Het adieu was prachtig, tot in de stadions aan toe. Leo Beenhakker was groter dan hijzelf dacht en zal voor menigeen altijd heel groot blijven. Als mens en als trainer.

Maar mailtjes zullen zij, net zoals ik, nooit meer van hem krijgen.

Over Bjorn Thimister

Bjorn Thimister (1978) schrijft voor SoccerNews.nl onder andere over PSV, Fortuna Sittard, Roda JC, VVV en MVV. Ook richt hij zich onder meer op andere clubs in de Keuken Kampioen Divisie en Bundesliga en andere opmerkelijke zaken in het voetbal. Elke woensdag schrijft hij op SN een opinie. Hij is 25 jaar journalist. Tips? [email protected]