Brobbey zit in Ihattaren-hoek

Ajax had gisteren de beste intenties tegen Napoli. De Amsterdammes wilden uit de startblokken schieten, maar kreeg de deksel al na vier minuten op de neus. Dat Brian Brobbey voor de tweede wedstrijd op rij in een invalbeurt meer klaar speelt dan Mohammed Kudus tijdens zijn basisplek, zal voor de 20-jarige spits niet meteen betekenen dat hij kans maakt op een basisplek. Daarvoor lijkt de spits te diep in de Ihattaren-hoek te zitten. 

Ajax had een test in een test tegen Napoli. De Amsterdammers moesten zich revancheren van de vorige nederlaag tegen de Napolitanen, die in eigen huis eigenlijk net zo weinig moeite hadden met Ajax als tijdens het eerste treffen in de Johan Cruijff ArenA. Waar Ajax in de succesvolle Champions League-campagne tegen onder andere Real Madrid hoge ogen gooide door de tegenstander met het baltempo en de handelingssnelheid altijd één stap te snel af te zijn, was die eer voor de tweede keer op rij voor Napoli. De ploeg van Luciano Spalletti speelde in de basis zelfs het Ajax-voetbal van weleer; Ajax speelde onder Erik ten Hag immers ook niet extreem aanvallend in de Europese duels. Ajax won dit soort wedstrijden, tegen Napoli en tegen Borussia Dortmund, vorige jaren nog wel ‘gewoon’. 

Ajax

Dat Schreuder ook in de uitwedstrijd tegen Napoli voor zijn voorkeursopstelling ging (Kudus in de spits, red.) begint meer op een persoonlijke vete dan een professionele keuze te lijken. Het is al weken duidelijk dat Schreuders stokpaardje niet langer galoppeert. Dat Glasgow Rangers, sc Heerenveen en sc Cambuur als kippen zonder kop achter hun spelers aan rennen en daarmee gaten laten vallen in de defensie, had je na vorige week al kunnen inschatten. Wat opvalt is dat Schreuder daar op geen enkele manier rekening mee hield. Het ‘open huis’ in de Ajax-achterhoede, de enorme ruimtes in de rug, tussen de verdedigers en tussen de linies, zorgden ervoor dat de rode loper richting het doel van Remko Pasveer uitgerold werd – de Ajacieden stonden nog nét geen foto’s te maken. 

Maar even zonder grappen: dát die rode loper uitgelegd werd, komt in eerste instantie niet eens door de defensie, de positionering van de ploeg, de slechte vorm van Daley Blind of de aanpassingsperiode van Calvin Bassey en Jorge Sánchez. Na ruim een half uur spelen zette Kenneth Taylor in de linkerzone van het middenveld een combinatie op met Steven Bergwijn. Talyor speelde de bal in, keek niet omhoog en bewoog door. In principe is dat een topactie, behalve wanneer je tegenstander in de zone-dekking staat en de lopende man daarmee gemakkelijk kan opvangen. Dan is het één persoonlijk duel winnen, één pass geven in de linkerzone van het centrum en je kunt vrijuit tegenaanvallen. 

Dat Taylor door deze speelstijl meer voor het doel te vinden is dan bijvoorbeeld Ryan Gravenberch, en ook veel vaker een diepgaande loopactie maakt, is in wedstrijden tegen teams die veel minder (individuele) kwaliteit heeft een zegen. Wanneer je tegen een team zoals Napoli (of Liverpool) speelt, dan komen deze momenten een stuk minder vaak voor. Daar zal Taylor de volgende stap ook in moeten gaan zetten: in plaats van elk moment pakken om diep te gaan, deze zorgvuldiger uit te kiezen op de momenten dat er ook een kans is om op die manier door te breken. Dat Taylor met zijn loopacties ook ruimtes maakt voor zijn teamgenoten, is immers ook niet veel waard op het moment dat Taylor wordt opgevangen in de zone-dekking van de tegenstander en je als team nog steeds geen stap verder bent – en je defensie ligt open.

Brian Brobbey

Een dergelijke vorm kun je echter wel spelen. Ook tegen teams zoals Liverpool en Napoli. Daar heb je als team echter andere basisvoorwaarden bij nodig dan dat Schreuder het veld op stuurde. Het is geen toeval dat Brobbey in twee (korte) invalbeurten meer rendement uit zijn spel haalt dan Kudus in de tientallen minuten voor de invalbeurt van de Nederlandse spits, die voor 16 miljoen euro werd overgenomen van RB Leizpig.
Tot nu toe verkeert Brobbey in een vergelijkbare situatie in Duitsland: de trainer heeft immers meer vertrouwen in andere spelers dan in Brobbey zelf. Blijft Brobbey zijn invalbeurten invullen zoals tegen FC Volendam (doelpunt binnen drie minuten) en Napoli (nuttig in de combinatie, penalty versierd), dan komt die kans wellicht toch. 

Als Kudus in de komende wedstrijden (tegen Excelsior en RKC Waalwijk) zijn niveau niet oppakt, is het vooral de vraag hoe lang Schreuder nog vast kan houden aan zijn keuzes.
Aan de andere kant lijkt er ook een bepaald patroon bij Brobbey te ontstaan dat te herkennen is bij zijn maatje Mohamed Ihattaren. De twee enorme talenten krijgen de afgelopen jaren flink tegengas in hun carrière. Dat is nooit leuk voor een mens, maar de manier waarop ook de situatie met Brobbey zich ontwikkelde sinds het begin van het seizoen, inclusief een “laatste waarschuwing” van Schreuder aan zijn adres, wijst er wel op dat er in de kleedkamer wellicht meer speelt dan alleen de mindere prestaties van de ploeg. Wanneer je dat vanuit Brobbey-perspectief bekijkt, hij kwam naar Ajax in de overtuiging dat hij eerste spits werd na het vertrek van Sébastien Haller, dan is dat voor een jonge speler opnieuw een teleurstelling die hij moet slikken.

Het zal echter niet de enige teleurstelling zijn die Brobbey in zijn voetballoopbaan te verwerken krijgt. De aanvaller laat zijn voeten spreken tijdens zijn invalbeurten, maar kan het ook niet laten om de keuzes van zijn trainer in het openbaar (de media) te bekritiseren. Vanuit Brobbey-perspectief is dat begrijpelijk, maar of de aanvaller zichzelf daarmee een dienst bewijst, is wel de vraag. Je ziet het immers ook bij Wijndal, een speler die óók niet op zijn mondje is gevallen en niet bij de grote spelers zoals Dusan Tadic en Daley Blind hoort – en inmiddels Blind, Bassey én Baas voor zich moet dulden als linksback. 

Alfred Schreuder

Dat Ihattaren het patroon van zijn PSV en Juventus-tijd meenam naar Ajax, valt niet op het conto van de trainer te schrijven. Dat Ajax deze zomer 26 miljoen euro uitgaf aan twee spelers (Brobbey en Wijndal, red.) en de trainer laat ze links liggen, hoeft ook niet te betekenen dat er persoonlijke spanningen spelen. Dat Schreuder, om welke reden dan ook, geen vertrouwen heeft in Wijndal en Brobbey, zegt wel wat over de manier waarop de Amsterdammers te werk zijn gegaan op de transfermarkt. Wanneer je twee diepte-investeringen doet én een nieuwe coach aanstelt, is het immers wel handig dat de karakters matchen en/of de speler heeft kwaliteiten waar de hoofdcoach iets mee kan. 

In dezen lijkt dat allebei niet het geval te zijn. Dat terwijl Calvin Bassey én Daley Blind tegen Napoli opnieuw geen sterke indruk achterlieten – en hetzelfde kan gesteld worden van Kudus na zijn vliegende start. Dat Schreuder blijft terugvallen op het doelpunt van Kudus tegen Liverpool, die er met meer geluk dan wijsheid in vloog, is een excuus dat zijn houdbaarheid al wekenlang verloren is. Met Kudus in de spits, een lopende Taylor en één aanvaller met een individuele actie (Bergwijn, red.) is het vooral af te vragen waarom er zo veel Ihattaren-hoekjes zijn gevormd in de selectie van de Amsterdammers. 

Dat dealen met ego’s een synoniem is voor het Ajax-trainerschap, is al jaren bekend. Daar lijkt Schreuder echter niet helemaal goed mee om te (kunnen) gaan. Je kunt immers wel telkens uitleggen aan Brobbey en/of Wijndal dat er andere dingen worden verwacht. Wanneer het standaardconcept van de trainer niet werkt, de resultaten vallen tegen en je blijft vasthouden aan je keuzes, dan is dat vragen om onrust. Brobbey liet zich na de wedstrijd tegen Napoli niet voor het eerst openlijk kritisch uit over de keuzes van zijn trainer. En als je impact van de aanvaller bekijkt in zijn invalbeurten en je weegt dat af tegen de spaarzame momenten dat Kudus écht uitblonk, kun je jezelf afvragen of keuzes van Schreuder op basis van persoonlijke relatie dan professionele inbreng worden gemaakt.

TIP: Pakt Ajax wel drie punten tegen Excelsior? Pak 1.08x je inzet!