Barça’s grootheidswaanzin kost meer dan miljardenschuld

FC Barcelona kreeg dinsdagavond een reality-check aangeboden door FC Bayern München. De club van Ronald Koeman, Frenkie de Jong en Memphis Depay was onmachtig in de onderlinge strijd met de Duitse grootmacht. Dat zorgde volgens Spaanse media voor een nieuw crisisberaad in het Camp Nou-stadion, waar niet iedereen het begrip ‘roeien met de riepen die je hebt’ lijkt te begrijpen. 

In de slotminuten van de transfermarkt was FC Barcelona nog druk bezig om de laatste puntjes op de i te zetten voor de selectie van Ronald Koeman. De Nederlandse trainer kon ook in zijn tweede transferzomer als trainer van Barça niet de droomaankopen doen die de Catalanen in het verleden wel konden. De redenen daarvoor zijn inmiddels al breeduit beschreven en besproken: niet alleen gaat het sportief niet voor de wind, vooral financieel heeft FC Barcelona te kampen met een tekort van ruim één miljard euro. Dat je daardoor moet bezuinigen, en dus kwaliteit inlevert, lijkt echter alleen bij de Nederlandse hoofdtrainer te zijn geland. 

FC Barcelona

FC Barcelona haalde vorig seizoen alleen Sergino Dest op bij Ajax. Afgelopen transferzomer kon de club door aflopende contracten spelers zoals Memphis Depay (Olympiuque Lyon), Eric Garcia en Sergio Agüero (beide Manchester City) wel aan de selectie toevoegen. Dat kostte de Catalanen uiteindelijk een hoge prijs: de salarislast van de club moest door de tegenvallende omzet uit de ‘corona-jaren’ drastisch omlaag om aan de regelementen van Financial Fair Play (FFP) en de Spaanse La Liga te doen. Daardoor lag er wel een nieuw, vijfjarig contract voor Messi klaar, maar kon Barcelona de Argentijn onmogelijk inschrijven voor de competitie omdat het salarishuis dat niet toeliet. 

Wie praktisch tien jaar geleden vertelde dat FC Barcelona geen geld zou hebben om een spits van formaat aan te trekken, zou de ballen uit zijn broek lachen. De Catalanen hadden de afgelopen jaren een abonnement op topspitsen, maar de laatste jaren zie je een andere tendens in de kwaliteit. Ter illustratie: de spitsen van de afgelopen jaren bij FC Barcelona gaan van Samuel Eto’o naar Luis Suárez naar Martin Braithwaite om uiteindelijk bij Luuk de Jong uit te komen. Het is wel het logische vervolg van jarenlang (financieel) mismanagement aan de Barcelona-top. De rentree van Joan Laporta moest daar verandering in brengen, maar heel veel rustiger is het er niet op geworden bij de Spaanse grootmacht. 

De ‘spitsenkwestie’ van Barcelona was de afgelopen maanden daar misschien wel het schoolvoorbeeld van de tegenstrijdige belangen van Laporta en Koeman. De voorzitter wilde vanaf het begin Agüero naar FC Barcelona halen, mede door zijn goede band met Messi. De 32-jarige aanvaller lag de afgelopen seizoenen (bij wijze van spreken) vaker in de lappenmand dan dat hij op het veld stond, waardoor het geen heel betrouwbare optie blijkt te zijn. Daarnaast is het een type spits waar Koeman naar verluidt helemaal niet op zat te wachten, maar er uiteindelijk toch werd doorgedrukt door Laporta, met als gevolg dat Barcelona nu de komende twee jaar vast zit aan een oude, versleten spits waar je nog moet afwachten hoeveel speelminuten hij kan maken dit seizoen. 

Luuk de Jong

Het belangrijkste kritiekpunt op de komst van Agüero is echter niet de leeftijd of zijn fysieke gesteldheid van de afgelopen jaren. Door de komst van de Argentijnse spits en het al vastleggen van Memphis, zorgde Laporta ervoor dat Koeman eigenlijk maar twee keuzes had als het gaat om spitsen: een kleine, technische spits (Agüero/Memphis) of een spits die je op snelheid weg kunt sturen (Braithwaite). Dat Koeman daarom bleef vragen voor een lange, sterke spits die hij in de laatste minuten van de wedstrijd kan brengen om een doorbraak te forceren, is daarom niet meer dan logisch. Dat Barcelona in deze fase dan bij het kaliber De Jong uitkomt, is voor een club van de statuur van Barcelona misschien nog wel pijnlijker dan een 0-3 thuisnederlaag tegen FC Bayern München. 

Dat de Nederlandse spits alsnog een basisplaats kreeg in de afgelopen Champions League-wedstrijd van de Catalanen is natuurlijk schitterend voor De Jong zelf, maar geeft op hetzelfde moment ook aan waar FC Barcelona nu staat. Dat de boomlange oud-PSV’er nu in de punt staat van de ploeg dat de afgelopen twintig jaar dé bakermat van vlot combinatievoetbal was, is ongetwijfeld de echte ongebruikelijke waarheid waar Al Gore het al die jaren over heeft gehad. 

Kop van Jut

Je kunt er lacherig over doen, maar eigenlijk is het helemaal niet zo grappig. Helemaal niet omdat je al kunt uittekenen wie de uiteindelijke Kop van Jut wordt van deze hele ‘crisis’: Ronald Koeman. De Zaandammer kan er zelf ook niets aan doen dat hij met José Maria Bartomeu eerst een baas had die geen kosten-baten-analyse kon (laten) uitvoeren en daardoor de club in een financieel ravijn liet kelderen. Vervolgens denkt de Nederlandse trainer met Laporta een betrouwbare compagnon te hebben die ervaring heeft in het leiden van een Europese grootmacht, blijkt flamboyante Spanjaard nog volledig in het verleden te leven en denkt hij dat FC Barcelona nog steeds de club is waar Xavi, Andrés Iniesta, Ronaldinho en de debuterende Lionel Messi spelen. 

Dat Koeman met de keuze om De Jong in de spits op te stellen tegen FC Bayern München de critici ook weer van extra munitie voorzag – ‘waarom zou je in hemelsnaam zo’n spits naar Barcelona halen?’ – maakt de positie van de hoofdtrainer opnieuw niet comfortabeler. Sterker nog: dan kom je straks in een situatie waar Koeman het niet eens erg vindt om de Kop van Jut te zijn in deze nieuwe Barcelona-crisis. Niet omdat de voormalig bondscoach van Oranje zijn klus niet wil afmaken. Vooral omdat hij, net als Laporta, weet dat hij de enige trainer is die op dit moment voor de groep van FC Barcelona wíl staan. Misschien beseft Laporta zich dan wel dat Barcelona niet langer de miljardenclub van vroeger is. De vraag blijft dan wel: tegen welke prijs?